Verzoekje!
Hallo allemaal...
Even een kort berichtje. Jullie vinden het (hopelijk) leuk om te lezen wat ik hier allemaal beleef enzo,maar ik zou het ook heel erg leuk vinden om van jullie wat te horen!! Hoe gaat het, wat houd je bezig en wat spoken jullie zoal uit??! Als je niet wilt reageren onder mn verhaal kun je natuurlijk ook gewoon een emailtje sturen!!
Liefs Anneke
Over de verrassingstas van Jolanda, afscheid bij de Macphails, vreemde geluiden en onze nieuwe aanwinst! :)
Het is echt weer tijd voor een blog, want er is weer veel gebeurd. Zoals velen van jullieweten was Jolanda voor een paar weken in Nederland (surprise!). Erg jammer dat ik niet mee kon, en ik moest ook wel even een (zo gezegd) 'traantje weg pinken' toen ik haar had afgezet op het vliegveld. Ze is nu al bijna twee weken weer terug. We hebben heel veel bijgekletst en foto's bekeken (best interessant om te zien hoe iedereen er nu uit ziet enzo haha).
Jolanda is goed in het volstoppen van haar tas(sen). Deze keer met wel erg leuke verrassingen: ETEN UIT NEDERLAND! Ik had op internet gelezen dat je nog geen kauwgom mee mocht nemen, maar blijkbaar zijn de regels veranderd. Om de zoveel tijd komt er weer een verrassing uit haar tas: koekjes, een reep chocola (in een vreemde vorm na drie keer gesmolten te zijn), leverpastij, wilhelmina perpermuntjes.. en blijven dingen uit komen! (Ik wacht vol smart op een mac kroket of een broodje Hema worst)
We zijn nog een paar dagen bij de Macphails gebleven (voor Jolanda om even bij te komen van de lange reis) en daarna toch echt vertrokken.
Het afscheid nemen was toch ECHT niet leuk. Sowieso heb ik al echt een hekel aan het hele 'afscheid-neem-gedoe': je wilt zoveel zeggen maar je weet niet goed wat, en dan gewoon het hele 'shitgevoel' wat er bij komt kijken... Maar ja, je kunt niet eeuwig blijven. Jolanda en ik hadden gepland dat we voor 3 maanden op dezelfde plek zouden werken, en het was al meer dan 6 maanden geworden, dus het was eigenlijk ook echt wel tijd.
Maar het voelde gewoon niet goed om weg te gaan. Paul had nog geen nieuwe au pair gevonden en een extra hand in huis en met de kinderen heeft hem heel erg geholpen. Ik wist gewoon niet hoe hij het zou gaan redden. Helemaal omdat we de laatste weken erg druk zijn geweest met het organiseren van het 'werkhonden festival'. Er schijnen jaarlijks 1500 mensen op af te komen en er zijn 20 verschillende dingen waar mensen aan kunnen deelnemen (dog hoogspringen, schapen drijven, eenden drijven etc ). Heel leuk, zo'n festival, maar wat een geregel en gestress. En nu moet Paul het de laatste twee weken alleen zien te redden. Maar ja, blijven zat er eigenlijk ook niet in. Jolanda was terug van Nederland en we hadden het al tig keer uitgesteld. Dus het zou nu toch echt gebeuren.
Gelukkig hebben we besloten het weekend van de trials (29 en 30 okt) wel in Welshpool te zijn, dus het afscheid was nog niet definitief. We zijn nu dus voor anderhalve week door de staat Victoria aan het backpacken, zodat we dit weekend weer mooi 'thuis' kunnen zijn.
Vorige week maandag zijn we vertrokken. We hadden zo half en half een route uitgepland enhebben de Great Ocean Road gereden. Heel erg leuk en mooi. En wat het reizen nu NOG leuker en interessanter maakt: we hebben een TENT gekocht, dus nu kunnen we kamperen!! We hadden er al heel lang over na gedacht, maar elke keer was het er niet van gekomen. Nu waren we in de Aldi (ja, die hebben ze hier ook. We komen ze niet zo veel tegen maar als we er binnen lopen voel ik me helemaal thuis. Vloer, kleuren, inrichting: alles is hetzelfde als in NL!) en daar hadden ze een 6 persoonstent in de aanbieding. Nou, we moesten daar wel even over na denken hoor... 6 personen is wel veel, is dat niet te groot? En is hij gemakkelijk op te zetten? Een half uur later hebben we besloten hem toch te kopen! En afgelopen nacht direct maar uitgeprobeerd. We hadden een mooi plekje op de kaart uitgezocht (bij een vuurtoren) maar daar mocht je niet kamperen. Gelukkig vonden we ergens anders een camping. Het was ondertussen wel 20.00 en dus donker. Maar zelfs in het donker lukte het om de tent voor de eerste keerop te zetten. We waren bezorgd dat het echt veels te koud zouden zijn, maar gelukkig viel dat mee. De slaapmatjes zijn wel echt heel dun, maar hopelijk wennen we daar aan.
Zo rond 21.30 liggen we in ons bed. Vroeg, maar ja, het is donker dus wat kunnen we verder nog doen. We liggen nog wat te kletsen en opeens horen we een vreemd geluid. ECHT een vreemd geluid. Het klinkt als... ja... een soort van knorrend varken, of een leeg gorgelend doucheputje, of iets wat daar tussen in zit. Wat kan dat toch zijn?! Uit het raampje kijken heeft geen zin, het is donker. Ik besluit dat er vast ergens een varken rond loopt en probeer te slapen. Dat lukt half en half, het varken (en de kou?) maakt me regelmatig wakker. Op een gegeven moment komt het geluid van VLAK achter Jolanda. Ik ben erg moe en heb geen zin om uit het raampje te kijken, maar hoop dat het beest (wat het dan ook is) niet aan de tent gaat zitten knagen ofzo.
De volgende morgen zijn we alletwee vroeg wakker. We hebben niet heel erg goed geslapen, maar wel goed genoeg om de lol er nog van in te zien. Ik vertel Jolanda over het varken(Jolanda hadblijkbaar niets gehoord)en we besluiten op onderzoek uit te gaan. We horen het geluid nog wel af en toe, maar het is een stuk verder weg en we vinden geen varkens.
We doen een bakje koffie (heerlijk, we hebben ons eigen kookstelletje!), breken de tent op en gaan er van tussen, op weg naar de vuurtoren. Op een gegeven moment zien we een paar auto's langs de kant van de weg en wijzende, fotograferende mensen. We kijken waar ze heen wijzen: naar een boom. IN DE BOOM ZIT EEN KOALA, zo midden boven de weg! Wat leuk!! We stappen ook uit en kijken om ons heen en we tellen ongeveer 11 koala's die overal zitten te slapen in de bomen! Op een gegeven moment trekt een van die koala's zn bek open en komt me daar toch een knor geluid uit!! Dat hadden we dus de hele nacht gehoord!! Echt hoor, moeilijk voor te stellen dat die beesten zo'n geluid produceren, dat had ik nooit geraden. Ik kijk wel even of ik een youtube filmpje kan vinden met het geluid, dat zet ik dan wel op de site.
Ondertussen zitten de anderhalve week er al weer bijna op. We hebben de Great Ocean Road gereden: echt fantastisch! Ik had h'm natuurlijk al een keer gereden met Stewart achter op de motor, maar toen hadden we niet veel tijd omdat hij voor het donker thuis wilde zijn. We hebben er nu ongeveer drie dagen over gedaan, vaak gestopt en veel foto's gemaakt. Een keer zijn we verrast door de zee: we liepen op het strand bij 'the Twelve Apostels' (zie foto's) en kwam er zo'n grote golf aan dat we bijna tot ons middel in het water stonden. De volgende dag hebben we een zeeleeuwen kolonie gezien (al moesten we daar twee uur door de hitte voor lopen). Heel bijzonder er en erg mooi.
Na de Great Ocean Road zijn we landinwaards gegaan en hebben overnacht in 'the Grampians'. Een nationaal park in de bergen. Heel anders dan de zee, maar ook weer super mooi! Op een gegeven moment stak er een emoe met twee 'emoekuikens' de weg over! We hebben daar (voor het eerst) wild gekampeerd. Nou moet ik zeggen: het was wild als in 'niet een officiele camping'. Maar het was wel een plek wat voor camperen gemaakt was, en er stonden meer tentjes toen we er kwamen. Hier hebben we onze eerste nacht met regen gehad, maar de tent heeft zich goed gehouden en we zijn droog wakker geworden.
We zijn ook nog een nachtje bij Ian geweest, een vriend van Paul. Hij woont in Alexandra en had gezegd dat we maar langs moesten komen als we 'in de buurt waren'. Hij heeft ons de omgeving laten zien, onderandere een enorm stuwmeer wat nu voor 99% vol zit (en dat nooit eerder is geweest). Erg lekker om eindelijk weer in een echt bed te slapen, na anderhalve week op een dun matje.
Vannacht slapen we in een caravan (waarvan de eigenaar denkt dat we lesbisch zijn), omdat het regent en vrij koud is. Morgen gaan we richting Welshpool om Paul te helpen met de laatste dingen voor het festival. Ik sprak hem een paar dagen geleden aan de telefoon en hij vertelde dat hij een nieuwe au pair heeft (part time), dus dat is goed nieuws. Dan kan ik met een gerust hart aan ons 'rondje Australie' beginnen: dat is het nieuwe plan.
Dit was het weer voor deze keer :)
Liefs Anneke
Over een veerboot naar Tasmania die we bijna misten, het geluk van Jolanda, Grootegast en een Nederlands gevoel
Jolanda en ik hadden in de planning om twee weken naar Tasmanie te gaan, en dat hebben we afgelopen weken dan gedaan! Het zit er nu al weer op. Twee heel erg mooie weken!
Ik had een maand geleden al de tickets voor de veerboot via internet geboekt, dus dat was geregeld. Om 19.30 zou 'The Spirit Of Tasmania' vertrekken en de volgende morgen om 6.00 aankomen. We hadden besloten om de auto mee te nemen, want dan hoeven we niet met alle zooi te slepen ( ja, we hebben inmiddels al heel wat verzameld).Nog veel belangrijker is dat we meteen eigen auto kunnen gaan en staan waar we willen.
Vrijdag was het dan zo ver: we zouden om 16.00 vertrekken uit Welshpool. Dan hadden we nog een uur speling, want het was 2,5 uur rijden. Vlak voor vertrek printen we de tickets uit en zien we tot onze schrik dat 45 minuten van te voren de incheckgate zou sluiten! Oeps, nu hadden we nog maar een kwartier speling! Ik voelde me erg dom dat ik de tickets niet eerder had doorgelezen! Een beetje gestresst (en ook een beetje harder dan mocht) reden we richting Melbourne. Als we in Melbourne aankomen is het (natuurlijk..) spits en vrij druk op de weg. Ik zie de minuten wegtikken en word bijna misselijk van de stress. Vijf minuten voordat de gate dicht zou gaan VERDWALEN we ook nog eens. Op een gegeven moment is het dan ook echt TE LAAT. Ik besluit de firma te bellen om te zeggen dat we er aan komen, hopelijk helpt dat. Ik leg de situatie uit en de telefoniste is erg beslist en zegt dat we ECHT niet meer in kunnen checken. NEEEEEEE!. Ik probeer te praten als een brugman, en ze geeft me nieuwe hoop als ze zegt dat ze het nog even na gaat vragen. Na een paar minuten is ze weer aan de telefoon en zegt ze dat het ECHT niet kan. Of we ons ticket willen omboeken. Nouja, dat moet dan maar. Morgenavond? Nee, die is al volgeboekt. Eerst volgende moment is woensdag. Echt hoor, ik kon wel huilen.
Net op dat moment valt de telefoon uit: beltegoed op. Jolanda en ik overleggen en we besluiten het gewoon te proberen want we zien de boot in de verte al liggen. Wat hebben we te verliezen? We rijden de kade op en zien dat de slagboom al naar beneden is. Er komt iemand uit het hokje gelopen, ook nog eens op zn dooie gemakje. Ik besluit alles in de strijd te gooien. Zolang de boot niet weg is ga ik alles op alles zetten!! Ik zet mijn zieligste stemmetje op en zeg dat ik weet dat we heel erg laat zijn, of we alstublieft alstublieft nog mee mogen. Zegtie: 'Je moet bij die andere gate zijn'. Owww nee! We rijden naar de andere gate en die is nog open! De auto wordt gecheckt of we geen verboden dingen hebben en dan krijgen we onze tickets! We kunnen nog mee! We kunnen het bijna niet geloven en ik durf nog niet te juichen voordat de auto ECHT aan boord is. We moeten nog een heel stuk over het terrein heen rijden en worden met peilen alle kanten op gestuurd maar eindelijk, daar rijden we richting de boot. Nog even en... ja hoor, we zijn binnen! Als we de motor af hebben gezet weten we niet of we moeten lachen of huilen. Manmanman wat een spanning. We gaan gewoon! We barsten in lachen uit en komen 5 minuten later de auto uit, op weg naar onze stoel... Op weg naar Tasmania!
De bootreis was niet erg bijzonder, vooral omdat het nacht was. We hadden ligstoelen geboekt, een stuk goedkoper dan een kamer met stapelbed. De stoelen waren niet echt comfortabel, en ik besloot ook al snel op de grond te gaan slapen. Af en toe voelde je de boot schommelen en gedurende de nacht bromde de motor gezellig door. Zo rond half 7 konden we van boord. We moesten eerst maar eens ontbijten en dat deden we bij de McDonalds. En daarna....? Ja, wat gaan we eigenlijk doen? We voelden ons allebei best wel brak, want echt goed geslapen hadden we niet. Maar we konden ons hostel nog niet in, dat ging pas om 10.00 open. We hebben wat rondgereden en rondgelopen, maar al snel gingen we op een parkeerplaats staan wat te kletsen. Om 10 uur maar richting hostel (kamers boven een Ierse pub) en daar kropen we heerlijk ons nest weer in...
De volgende dagen bestonden vooral uit autorijden, dorpjes bekijken, door National Parks wandelen, watervallen bewonderen, over het strand struinen en foto's maken. Wauw, Tasmanie is echt heel erg mooi! Het hoogtepunt was Mount Cradle. We moesten lang rijden om er te komen, maar dan waren we dan ook hoog in de bergen. En tussen de bergen, was een groot meer met een pad er omheen wat we hebben gelopen. Het was heel erg stil, mooi en indrukwekkend. Er lag nog een beetje sneeuw op de berg, we liepen over bruggetjes die over klaterende kreekjes in het meer uitmondden: het was alsof we door een sprookjes land liepen.
We zijn ook een dagje wezen winkelen. Niet echt veel gekocht, want ja: we moeten alles doorheel Australie heen slepen. Maar af en toe lekker rondkijken is ook erg leuk. Nu hebben we een soort van regel dat ik de 'sleutelbewaarder' ben, aangezien Jolanda (ehm...) vrijgoed is in het kwijt raken van dingen. Deze dag was Jolanda vergeten de sleutel aan mij te geven. Als we weer voor het hostel staan...... zijn de sleutels zoek (auto- en hostelsleutel). Overal, overal OVERAL gezocht, maar nergens te vinden. De winkels zijn al dicht dus we kunnen daar niet meer binnen kijken. Gelukkig hebben we een reserve sleutel van de auto, en we hebben het hostel een borg van 10 dollarbetaald,dus in het ergste geval zijn we alleen diekwijt. Maarr... het is natuurlijk vervelend. Ik zeg nog: 'wat een geluk datIK ze niet ben kwijt geraakt, nu weet ik dat we ze wel weer vinden' (Jolanda raakt dan wel alles kwijt, er isook altijd een eerlijke vinder die haar spullen vindt, of het komt op een andere manier boven water).
De volgende dag om 9 uur gaat Jolanda de winkels weer in waar we zijn geweest.En warempel (haha, een mama-woord!) daar ligtie dan: op een plank bij de weegschaal. We hebben namelijk de gewoonte om af en toe onszelf te wegen. We hebben natuurlijk zelf geen weegschaal, dus dit moeten we wel in de winkel doen! ('snel, de verkoopster kijkt niet. Ik eerst. Wat? Zo zwaar? Ah, ik heb natuurlijk mijntas nog vast. Hier hou eens even vast. Ah, das beter... Nu jij. Snel, er komt iemand aan. -fluit een melodietje en kijkt onschuldig rond- Heb je het gezien? Goed zo') En zo heeft Jolanda weer eens bewezen dat ze haar geluk nog niet is kwijtgeraakt. Alhoewel, ik mag ook niet klagen, ik had mijn camera op het dak van de auto gelegd, heb er zo mee rond gereden in de stad en na een halve dag parkeren lag hij er nog op..
Na een week in Devonport te zijn geweest,gingen we naar Kingston. Roelof en Kaysa de Vries uit Corlette, Port Stephens (Nederlanders, hadden we daar in de kerk ontmoet) hebben daar een vakantiehuis waar we gebruik van konden maken. Toevallig was Roelof ook in Tasmania en we hebben een heuse rondleiding door'zijnstad'gekregen. Ook heeft hij ons voorgesteld aan zijn kinderen en schoondochter (onze leeftijd) waar we een paar dagen later bij hebben gegeten. Het was enorm gezellig!
Nu nog iets heel bijzonders. Kingborough is een gebied naast Hobart, waar Kingston in ligt. Nu vertelde Roelof dat Kingborough een 'sister city' is van........ GROOTEGAST. Grootegast schijnt de geboorteplaats van Abel Tasman te zijn. En inderdaad, we hebben het bordje gezien en natuurlijk op de foto gezet. Er wonen vrij veel Nederlanders in Kingston: Na de WO II zijn er veel gezinnen naar Tasmania verhuisd. In de supermarkt hebben ze een speciaal schap voor Nederlandse producten met drop, ontbijtkoek, speculaas, hagelslag etc. Roelof had een aantal dingen voor ons gekocht zodat we ons snel thuis zouden voelen. Jummie!!
Ook hebben ze hier een straat die heet 'Groningen Road'. Ze spreken het ietwat vreemd uit, maar HOE LEUK IS DAT?!
En dan afgelopen woensdag was het alweer tijd om naar huis te gaan. We zorgden ervoor vroeg te vertrekken uit Kingston, zodat we goed op tijd bij de boot zouden zijn. We hadden nog een tour geboekt met een gids die ons een 'platypus experience' zou geven. Deze vogelbekdieren schijnen heel moeilijk te vinden te zijn omdat ze erg schuw zijn. Het duurde even voordat we ze tevoorschijn kwamen, maar uiteindelijk hebben we er twee gezien! Wauw, heel bijzondere dieren. Foto's en filmpje gemaakt en toen naar de boot. We waren ruim op tijd deze keer :-)
De volgende dag kwamen we aan in Melbourne, waarnaar we richting Welshpool reden. Het Tasmania avontuur zit er op. Hopelijk gaan we nog een keer heen, want er valt nog veel meer te ontdekken :-)
Over goed nieuws, kippen, eieren, een natte dweil en Martin Gaus
Hallo allemaal!
Allereerst heb ik heeeeel erg goed nieuws te vertellen (voor mij althans...). Ik heb gisteren bericht gekregen dat mijn visum met een jaar is verlengd en dat betekent dat ik hier tot September 2012 mag blijven. Ik ging er al een beetje van uit, maar het bleef natuurlijk spannend. Want WAT als ik te horen zou krijgen dat ik het niet kon verlengen? Dan zou ik binnen een paar weken naar huis moeten vliegen en een normaal leven in Nederland beginnen... Slik, daar moet ik toch echt niet aan denken. Maar gelukkig mag ik nog een jaar heerlijk rondreizen en avonturen beleven (met Jolanda, want ook haar visum is verlengd).
Paul is nu voor een weekend in Melbourne om hondencursussen te geven. Normaal zijn de cursussen in Welshpool (hier bij huis) maar veel mensen hebben gevraagd of hij naar Melbourne wil komen voor een ‘beginnerscursus'. Dus deze keer geen werkhonden, maar ‘city dogs'. En meer gehoorzaamheidstraining dan schapen drijven. Dit is het eerste weekend dat hij daar heen gaat (en er zullen nog drie komen) en vanmorgen is hij met twintig schapen, zeven honden, vijf puppies en een hoop materialen vertrokken richting de grote stad.
Dat betekent dus dat ik alleen thuis ben met de kids. Ik moet nog maar even wat bedenken wat we kunnen gaan doen dit weekend, anders hangen ze de hele dag voor de tv of achter de computer, als het weer zo blijft.
Ik heb net een pizza besteld, want heb even geen zin in koken (dat doe ik normaal gesproken elke dag) en vrijdag is normaal gesproken pizza night dus ....
Adam heeft een nieuw project: Hij heeft een aantal raskippen gekocht en is bezig een paar kippenhokken in elkaar te timmeren (ondertussen wonen de kippen in een aantal hondenhokken). Als de kippen eieren gaan leggen stopt hij ze in de broedmachine en zo hoopt hij later die kippen te kunnen verkopen. De broedmachine staat er al, en omdat zijn kippen nog geen eieren legden, heeft hij zelf maar ‘raseieren' gekocht en die er in gestopt. Hij had nog een paar plaatsen over, en die heeft Paul opgevuld met zijn eigen eieren.Hij heeft het er maar druk mee en praat nergens anders meer over dan ‘de kip en het ei'.
Gisteren reden Paul en ik naar de dairy om bij hem koffie te gaan drinken en daar zat hij: op een stoel, in zijn geruite pyjama een sigaretje te roken, druk in gesprek met zijn kippen.
Verder heeft hij een heel schema gemaakt welke kippen wanneer naar buiten mogen, want dat kan natuurlijk niet met zn allen tegelijk. Want wat als de verkeerde haan op de kip gaat zitten?! Dan heb je natuurlijk geen raskippen meer..
Gisteren was hetde dag dat de eieren uit zouden komen. Acht eieren van Paul zijn uitgekomen, maar geen een van de anderen. Dat was wel een teleurstelling. Maar de acht ‘bastaardkuikentjes' zijn toch ook wel heel erg schattig!!
Op het moment is Sophie ziek. Sophie is Pauls favoriete hond. Ze is tien jaar en heeft al heel wat prijzen gewonnen op dogtrials. Wat er precies met haar aan de hand is weten we niet, maar ze heeft het al een aantal dagen. Daarom heeft Paul haar maar in huis gehaald. Sophie is niet echt een huishond en het hele zindelijk zijn begrijpt ze geloof ik niet (of ze is gewoon te ziek?) en dus dweil ik 3594 keer per dag de vloer, ookal laten we haar vaak genoeg naar buiten. Ach ja, het zal er bij horen. Toch hoop ik dat ze snel beter is.
Maar Sophie is niet de enige hond in huis: we hebben een puppie in huis! Deze pup heeft Paul van een vriend gekregen en was te jong om alleen buiten te zijn, dus dat is wel echt een huishondje geworden. En echt zooooooooooo schattig!!
Vorige week kwamen er drie mensen van het ‘werkhonden reddings team'. Er worden blijkbaar nog wel eens werkhonden gedumpt omdat ze niet goed werken, of om andere redenen. Deze honden komen bij het reddings team terecht, en die proberen een nieuw thuis te vinden. Nu hadden ze Paul gebeld omdat ze een hond hadden waar ze geen raad mee wisten. Hij was niet direct agressief, maar heel wild en wilde niet luisteren. Via via kwamen ze aan Pauls adres, en zo stonden ze dan laatst op de stoep. Ik was natuurlijk razend benieuwd wat voor hond dat zou zijn en hoe Paul dat zou aanpakken. Nou, echt hoor: na vijftien minuten was het een heel andere hond. De mensen van het reddingsteam stonden met open mond te kijken en geloofden niet wat ze zagen. Serieus: ze hebben gefilmd zodat ze het aan collega's konden laten zien!
Een soort van Martin Gaus dus, alleen dan in het echt. Echt heel erg bijzonder om dat te zien. En weet je, het gekste is: Hij haalt helemaal geen poespas uit! Het is eigenlijk allemaal heel logisch wat hij doet. Maar hij benaderd het vanuit het standpunt van de hond. Hij weet wat die beesten denken. Bere interessant :-) Thinking like a dog ;)
Nou, het is alweer half twaalf: tijd om op bed te gaan.
Ik hoop morgen een aantal foto's op de site te zetten!
Over een brandend accu lampje, walvissen en een kangaroe-afdruk op de motorkap
Het was dan eindelijk zover! Zaterdagochtend zo rond een uur of 11 stapte ik in de auto richting Corlette, Port Stephens. Het zou een lange rit worden, maar ik had er de tijd voor want Jolanda zou maandag om 14.15 aankomen op het station in Maitland. Het was 1200 kilometer, maar als ik onderweg leuke dingen tegen zou komen had ik genoeg tijd om even te stoppen en rond te kijken. En als ik eerder aan zou komen zou het ook geen probleem zijn, ik kon de sleutel van Michael bij de buren ophalen.
Ik kan er veel over vertellen, maar eigenlijk was het gewoon rijden, rijden en rijden. Muziek hard aan en gas geven maar. Op een gegeven moment werd het donker en ik dacht: ik kan doorrijden of een plekje gaan zoeken waar ik ga avondeten en overnachten. Maar na het avondeten dacht ik: ik rijd nog wel een paar kilometer en dan zie ik wel weer.
Nu was er al heel lang iets aan de hand met de auto. Al snel nadat we hem kochten knipperde heel af en toe het accu lampje. Maar dat gebeurde heel af en toe voor een paar seconden en dus hadden we er nooit naar laten kijken. Maar....gedurende de reis stondtie wel heeel vaak aan. Het knipperen was branden geworden en bleef aan voor soms minutenlang. Ik hield het goed in de gaten, want het zat me niet lekker. Op een gegeven moment ging het lampje niet weer uit, voor meer dan een uur. Het was ondertussen zo'n 23 uur en ik werd wel een beetje bezorgd. Ik was nu in de buurt van Sydney en besloot zo weinig mogelijk stroom te gebruiken: geen grote licht aan, geen radio (snik) en geen verwarming. Maar het lampjebleef branden en ik wilde weten wat het beste was om te doen dus belde ik Hendrik Jan: hij heeft wat meer verstand van auto's dan ik en is al eerder een redder in nood gebleken (toen ik in Ierland zat en de auto niet wilde starten terwijl ik de kids van school moest halen en de ouders niet te bereiken waren). Hij vertelde dat er twee dingen aan de hand konden zijn: de accu laadt niet, of hij 'overlaadt'. Hij raadde me aan te stoppen, ergens te overnachten en dan morgen verder te zien. Maar ja, de volgende dag was het zondag en er zou geen garage open zijn. Ondertussen moest ik nog zo'n 150 kilometer en ik besloot toch door te rijden. Ik reed tenslotte al anderhalf uur met de lamp brandend en verder merkte ik niets vreemds aan de auto.
En eindelijk, daar reed ik Corlette binnen. Het was na 2 uur geloof ik en de buren lagen natuurlijk allang te slapen. Ik had ze nog geprobeerd te bellen of ze de sleutel ergens buiten wilden neerleggen, maar ze namen niet op. Goed, dan toch maar in de auto slapen. Maar niet voor de deur, ik vind het niet een prettig idee dat de hele buurt me kan bekijken als ik slaap, of nog erger, me ziet wakker worden...
Ik had al wat bedacht: er stond dichtbij een school met grote parkeerplaats aan het einde van een doodlopende weg. Het was weekend EN vakantie, dus niemand die me zou storen. Ik was erg moe en viel al snel in slaap....
De volgende morgen word ik wakker en kan ik even niet plaatsen waar ik ben. Ik hoor stemmen om me heen en langzaam dringt het door me door dat ik in auto lig EN DAT ER MENSEN IN DE BUURT ZIJN. Heel voorzichtig spiek ik door het raampje en zie dat er naast mij 3 auto's staan geparkeerd. De eigenaren lopen kletsend richting de school. Ik denk (of vooral: hoop) niet dat ze me gezien hebben. Een blik op de klok verteld me dat het 8 uur is. De buren van Michael zullen wel wakker zijn, want ze hebben kleine kinderen. Ik kruip uit mijn slaapzak, kleed me aan en klim op de bestuurdersstoel. De auto start prima en even later kruip weer in mijn slaapzak (nuin Michaels huis) om nog even een paar uurtjes verder te slapen.
Maandag om kwart over twee sta ik op het station om Jolanda op te halen. Ik heb Mitch van te voren door de wasstraat gehaald :) Daar komt de trein en aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah wat is Jolanda bruin en ziet ze er goed uit (wat wil je ook, ze heeft zelfs in de trein nog aan de alcohol gezeten!!). Een leuk weerzien en we hebben een hele hoop bij te kletsen. Gelukkig hebben we daar anderhalve week de tijd voor.
De rest van de vakantie is gewoon heel relaxed. We hebben geshopt, gelezen, films gekeken, in de zon gelegen (al was het een stuk kouder als de vorige keer dat we hier waren). Verder was ik zondag jarig (zoals velen blijkbaar wisten: heel erg bedankt voor de felicitaties via telefoon, email, hyves, facebook en post!) en Jolanda had een taart gebakken en een slinger op gehangen terwijl ik nog in mn nest lag. 's Avonds zijn we uit eten geweest.
Het hoogtepunt van deze weken was het whale watching. Walvissen die normaal gesproken bij Antartica wonen komen in de winter richting Australie omdat het water warmer is en dus is hier meer voedsel. Ook krijgen ze hier hun jongen en/of paren ze hier. Dus tussen mei en september zijn er hier 'whale watching cruises'. Dat hebben wij dus vandaag gedaan. Met een catamaran zijn we de zee op gegaan en op een gegeven moment zagen we in de verte wat rugvinnen en waterdampwolkjes! De schipper stuurde daar op aan en we kwamen steeds dichterbij. Regelmatig zagen we een rugvin, af en toe een zijvin, staart of kop boven het water uit komen. Echt heel erg gaaf! Wat een enorme beesten zijn dat. Na zo'n uur op zee te hebben gevaren gingen we weer terug richting de baai. Op een gegeven moment hebben we nog een dolfijn gezien van heel dichtbij! Ook echt vet cool! En even later stonden we weer aan het vaste land. Phoe, wat een ervaring :) Echt cool hoor!
Woensdag zijn we naar Willowtree gegaan en heeft Jolanda mij daar 'the property' laten zien waar zij werkt. De omgeving is heel anders dan waar ik zit (veel droger met veel meer rotsen/stenen en veel ruiger) en dus was dat wel erg interessant. We hebben donderdag een tijd over het land gereden en ik had echt medelijden met de auto. Hij zal er ongetwijfeld voor gebouwd zijn, maar de rotsen en boomtakken waar we soms overheen zijn gereden waren niet klein en je zit constant te stuiteren in de auto. Jolanda heeft me laten zien hoe ze troggen schoonmaakt en ' smiddags moesten er een aantal kalveren een injectie krijgen en sommige gecastreerd: daar hebben we bij geholpen. De volgende morgen ben ik al om 06.00 vertrokken: ik had een lange dag voor de boeg en wilde het liefst dezelfde dag nog thuis zijn. Als het mee zou zitten zou dat zo rond 22.00 zijn. Dit werd ietwat later....
Ik heb onderweg interessante dingen gezien. Op een gegeven moment stond er een bordje langs de kant van de weg: pas op, er kan sneeuw en ijs liggen. Ik dacht nog: 'jaaaaaja...' Maar even later inderdaad! SNEEUW!! Welliswaar niet op de weg, maar de bermen waren echt wit. Ik kon het me bijna niet voorstellen, het was vrij warm geweest die dag (het liep al tegen de avond..) en ik zat in mijn tshirt in de auto. Ik draai het raampje open en brrrrr het is IJZIG koud buiten. Ik had niet echt in de gaten dat ik heel wat geklommen was en vrij hoog door de bergen reed. Verder zag ik op een gegeven moment een edel(?)hert met een enorm gewei langs de kant van de weg staan. Ik schrok me een hoedje en besloot iets rustiger te gaan rijden: die beesten wil je ECHT niet aanrijden! Op een gegeven moment ben ik in Sale. Het is ondertussen rond 21.00 uur en ik ben bijna thuis, nog 100 km. Ik ben ondertussen echt wel zat van het rijden en weet dat ik nog een dik uur moet. Maar... net buiten Sale besluiten er twee kangaroes de weg over te steken. Ik BOVEN OP DE REM maar ik zie al dat er geen ontkomen meer aan is en ik raak de laatste midden op de motorkap. Hij stuitert eraf en gelukkig rijd ik er niet over heen. Ik kan niet kijken hoe het met het beest is afgelopen want ik rijd op de snelweg en kan niet direct stoppen. Gelukkig rijdt de auto nog normaal, en alles lijkt goed te zijn, tot ik erachter kom dat de ene lamp uit lijkt te zijn. Even later stop ik en inderdaad: koplamp, knipperligt en de 'grill' (weet niet wat dat is in het NLs, het roostertje voor de radiateur) helemaal stuk en in de motorkap een dikke deuk. Ik wil nog onder de motorkap kijken, maar ben bang dat ik die daarna niet meer dicht kan krijgen en besluit heel rustig naar huis te rijden en hopen dat alles goed gaat. Ik zie onderweg nog zo'n 20 kangaroes en moet nog twee keer een 'noodstop' maken, maar alles gaat verder goed. In plaats van 80 rijd ik 30 of 40 en het duurt voor mijn gevoel een eeuwigheid voordat ik thuis ben. Om 23.30 kom ik aan, doodop. Paul heeft op me gewacht en samen drinken we een kop thee voordat ik mn bed in kruip.
De volgende dag bekijken we samen de schade, er zit zelfs een 'kangaroe-afdruk' op de motorkap. Verder blijkt het mee te vallen, Paul prutst wat met de motorkap en die ziet er nu al veel beter uit. En verder moet ik heel snel maar bij een garage langs om de kapotte onderdelen te halen, waarschijnlijk kunnen we die er zelf wel in zitten. Ach ja, leuk is het niet, maar het had heel anders kunnen aflopen...
Over de aankomende vakantie, het Kelpie Festival, een lange rit op de motor en Melbourne
Het is weer tijd voor een update want vanaf morgen ben ik weer 'on the road' en vertrek ik vanaf Welshpool richting Port Stephens (het huis van Michael, waar we al eerder zijn geweest). Jolanda en ik hebben alletwee anderhalve week vakantie 'aangevraagd' omdat we elkaar graag weer willen zien, en ook gewoon omdat we (ik in ieder geval...) aan vakantie toe zijn. En dus heb ik mijn tassen gepakt, de auto voor de apk gehad en de route uitgestippeld. Het wordt een rit van zo'n 1200 km en ik ben van plan om een nachtje in de auto te overnachten. Onderweg zal er ook vanalles te zien zijn, Paul heeft me een paar mooie plaatsen op de route aangewezen waar ik zeker even moet gaan kijken. Ik heb heel veel zin in de rit EN de vakantie!
Afgelopen weken is er veel gebeurd. Echt hoor, de tijd vliegt hier! Zo denk ik even terug aan een maandagmorgen, vier weken geleden:
Om 6.15 gaat mijn wekker. Langzaam draai ik me om en bedenk ik dat ik er toch echt uit zal moeten. Ik ben bij Greg and Jenny, vrienden van Paul. We zijn hier een lang weekend geweest omdat het Kelpie Festival hier is. Vandaag gaan we richting huis. Paul gaat met de kinderen en de honden, ik ga bij Stewart achter op de motor. Het zal een lange dag worden. Normaal gesproken is het een rit van 7 uur vanaf Casterton (ligt vlakbij de west grens in Victoria) maar wij gaan niet de kortste route: we gaan terug via 'The Great Ocean Road': ik denk de bekendste, beroemste weg in Australie. Het is een weg van ongeveer 200 km lang die kronkelt bij de kust langs. Aan de ene kant de zee met dan weer diepe kliffen en rotsen en even later mooie stranden en aan de andere kant bergen, of soms heidevelden, boerderijen of mooie dorpjes. Ik had er veel over gehoord en dit was zeker iets van mijn 'to do list'. Nu was er een mooie gelegenheid om dit te doen, en achterop de motor is natuurlijk helemaal een unieke ervaring. Het zou ongeveer 10 uur rijden zijn, en we gaan onderweg natuurlijk een aantal keer stoppen. Dus reden genoeg om vroeg weg te gaan.
Terwijl ik mijn brekkie (ontbijt) eet denk ik terug aan het weekend. Ik moet lachen om het idee dat ik een paar maanden geleden nog nooit van een Kelpie had gehoord. Het Kelpie Festival is eens per jaar om 'de geboorte van de australische werkhond te vieren'. Het hele weekend draaide dan ook om Kelpies: zaterdag waren er allemaal verschillende wedstrijden (schapen drijven, honden hoogspringen, heuvel hondenklim) en een grote markt. Zondag was de hondenveiling: alle deelnemers moesten met de hond de schapen in een bepaald parcour laten lopen en zo laten zien wat je hond allemaal kan. Daarna begon de veiling: een ervaring opzich. Het gaat allemaal zo snel dat ik een kwartier tijd nodig had om te zien wat er allemaal gebeurt en gezegd wordt. Paul had drie honden en een pup in de veiling dat maakte het voor mij natuurlijk nog interessanter. Pups worden voor ongeveer 800dollar (is 600 euro?)verkocht, volwassen honden vanaf zo'n 2000. De duurste hond werd voor 9000 verkocht!! Echt ongelofelijk. Aan de andere kant: als je een veeboerderij hebt met een aantal duizendschapen of koeiendan is zo'n kelpie goud waard! In no time heb je het vee in een andere paddock, in de stal of waar je ze ook maar hebben wilt.
Goed, ik ben klaar met ontbijten en Stewart loopt al rond in z'n motorkleren. Hij heeft een motorjas voor mij en een regenbroek (veeels te groot!). Ik besluit ook de broek maar aan te trekken, ze hadden het over 'koud weer' vanmorgen. Een half uur later ben ik blij met de broek. Want ooooooh wat heb ik het koud!! Het is zo rond het vriespunt en de wind snijd echt door je heen. Ik vraag me heel hard af waarom ik niet gewoon nog in mijn bedje lig en met Paul terug kon rijden, met de verwarming aan in een warme, beschutte auto. Ook Stewart heeft het koud, en we besluiten een beetje op te warmen door ergens koffie te gaan drinken. De zon is ondertussen op en als we even later weer op de motor zitten merken we langzaam aan dat het warmer wordt. Gelukkig maar. Nog een paar uur later besluit ik mijn regenbroek uit te trekken.
Als we op the Great Ocean Road zijn stoppen we regelmatig. Er zijn zoveel mooie plekken, en ik kijk mijn ogen uit! De weg is 200 km lang, en niet overal even boeiend, maar MAN, wat is Gods schepping mooi! De weg is erg kronkelig op sommige stukken en af en toe slik ik als de motor wel heeeeeel diep doorzakt, maar Stewart weet wat hij doet (zegtie) en dat hoop ik dan maar.
De rit is lang, we zijn al 6 uur onderweg, en we zijn net over de helft! Ik heb geen gevoel meer in mijn kont en benen, probeer af en toe een rek/strekoefening maar dat kan eigenlijk helemaal niet en werkt dus ook gewoon niet. Als we in Melbourne zijn roep ik dat ik naar de wc moet. Niet helemaal waar, maar ik heb echt overal last van en ondertussen (het is rond 5 uur 's avonds) begint het al weer flink koud te worden. We stoppen bij een tankstation en ik kan bijna niet van de motor afklimmen. In de wc doe ik de gekste rek en strekoefeningen die ik kan bedenken om warm te worden EN mijn spieren weer normaal te krijgen. Mijn handen droog ik extra lang onder de warme blazer en ik probeer ook mijn benen en achterste warm te krijgen met de blazer (voel me een beetje mister Bean...). Gelukkig is er niemand die me kan bewonderen haha. Nadat ik me iets beter voel drinken we een goeie kop koffie en besluiten we om de rest in 1x te doen. Het zal koud zijn, en nog zo'n 3 uur, maar dan zijn we er maar. Ik heb medelijden met Stewart, hij moet nadat hij mij thuis gebracht heeft NOG een uur! Verdere details zal ik jullie besparen, wil alleen nog vertellen dat ik na een hete douche van een goed half uur me iets beter voelde.
Afgelopen weekend ben ik naar Melbourne geweest. Een vriend van Paul ging die kant op en ik kon meerijden! We zijn van zaterdag op zondag gegaan en ik heb mooi de tijd gehad om te shoppen, ik ben in de op-een-na hoogste toren van Australie geweest (88 verdiepingen, bijna 300 meter hoog) en genoten van een fantastisch uitzicht! Ik ben uit eten geweest in een restaurant waar de kok servies en eten naar je gooit (ECHT WAAR!!), en heb de dierentuin bezocht. Al met al een fantasisch weekend. Melbourne is een mooie stad, maar toch was ik blij toen we weer op weg naar Welshpool waren: ik houd meer van het leven op het platteland en na een weekend OVERAL mensen, auto's en drukte is het heerlijk om weer thuis te zijn :)
Mijn volgende blog gaat over de twee-weekse vakantie! Oja, en nog bedankt voor alle recepten!!
Over gezinsuitbreiding, Mcleods Daughters en een puppie die twee keer doodging
Het is maandagmiddag, half 2. Ik heb een druk weekend gehad. We hebben net weer een hondenschool achter de rug. Hoe leuk, gezellig en interessant het ook is, het is altijd lekker als iedereen weer naar huis gaat en de rust wederkeert :) de laatste mensen zijn net weggeggaan. Ik moet eigenlijk hier de boel op orde brengen, maar eerst even een kop thee. Tegelijkertijd kan ik jullie weer even op de hoogte te brengen van wat er hier gebeurt.
Twee weken geleden zijn er acht puppies geboren! Ik heb het helaas niet gezien, maar wel de pups vanaf de eerste dag kunnen bekijken. Echt zo klein en zo schattig!! De foto's staan al op de site, misschienhebben jullie al gezien. De volgende dag gingen Paul en ik weer kijken zagen we dat er eentje dood in het hok lag: helemaal koud en stijf in een hoekje. Echt wel heel zielig, maar dat gebeurt soms, niets aan te doen. Paul haalde hem uit het hok en legde hem in een emmer zodat hij hem later kon begraven. Maar.... toen ik een half uur later weer in de emmer keek hoorde ik een piepklein geluidje! Ik pakte de pup op en kon bijna niet geloven dat het nog leefde. Paul was niet thuis en ik wist niet wat goed/niet goed zou zijn. Ik heb mn 'moederinstinct' gevolgd en hem in de gootsteen opgewarmd in een warm badje. Na een tijdje werd hij iets levendiger, begon wat te bewegen en te piepen, maar nadat ik hem eruit haalde werd hij al snel weer koud. Met twee geinproviseerde kruiken (heet water in een jampot) en een handdoek heb ik m in mijn bed gelegd. Daarna heb ik voorzichtig wat melk in zn bek gedruppelt en even later had hij zowaar gepoept ('dat is een goed teken' had ik ondertussen op internet opgezocht). We hebben hem afwisselend in huis en bij zijn moeder gehad, maar op dag twee ging hij alsnog dood (en nu echt). Dat was wel jammer, maar het was niet anders. De andere zeven pups zijn ondertussen al erg gegroeid en hebben de oogjes nu ook open. Je zou bijna bij ze in het hok kruipen en daar voor de hele dag blijven zitten: het is zo leuk om naar ze te kijken!
Verder hebben we nog meer gezinsuitbreiding gehad: Adam (een vriend van Paul) is samen met zijn zoontje Jack van 3 hier op het erf komen wonen. Zo'n 500 meter vanaf het woonhuis staat een gebouw wat vroeger een melkstal was. Het is nu omgebouwt tot soort van simpel woonhuis en daar eten we als er een dogschool of trial is, en mensen kunnen daar overnachten. Nu woont Adam daar dus met Jack. Hij woonde in Melbourne en kon daar niet blijven. Nu is hij opzoek naar iets anders en tot die tijd blijft hij hier. Hij is meer hier in huis dan in de 'the dairy'. Volgens mij slaapt hij daar alleen want de rest van de dag zijn ze hier over de vloer.
Af en toe horen Adam en Paul mij Nederlands praten (bijvoorbeeld als ik aan het skypen ben). Ze zitten achteraf vaak grapjes te maken over de Nederlandse taal en af en toe leer ik ze een woord of uitdrukking. Maar het enige wat ze horen is de letter G of R, die roepen blijkbaar een hoop onduidelijkheden op. Adam heeft zijn zoontje 'grrrrrrrr' geleerd en roept tegen iedereen vol trots dat Jack Nederlands kan praten.
Een tijdje geleden kwam hier een Nederlander over de vloer (of eigenlijk was hij hier geboren, maar zijn ouders waren Nederlands). Hij was vrij lang, ik denk 1,85 ofzo, en het gesprek ging dan ook over lange Nederlanders. Adam dacht te weten waarom we in NL zo lang waren: 'om de buren te begroeten'. Wij keken hem vragend aan. 'Ja', zo legde hij uit 'Ze moeten over de dijk heen kijken om de buren te kunnen zien'.
Verder hebben de kids en ik elke woensdag pianoles van 'granny', een oud vrouwtje die hier zo'n half uur rijden vandaan woont, in de bergen. Opzich stelt de pianoles niet heel veel voor,het isvooral heel gezellig! Ze woont erg afgezonderd en vind het heelleuk als er iemand langs komt.
Afgelopen weekend zou ik de kinderen naar een voetbalwedstrijd rijden. Toen we daar aankwamen was het heel erg druk, overal stonden auto's. Na even zoeken had ik toch een parkeerplaats gevonden langs de kant van de weg, tussen twee auto's. Twee wedstrijden en een lunch later stappen we weer in de auto. Ik sta zowat klem geparkeerd en overal lopen mensen en kinderen die op weg naar eigen auto zijn om naar huis te gaan. Ik besluit om niet achteruit de parkeerplaats uit te rijden, maar vooruit, het land wat verder in, daar te draaien en zo weer op de weg terecht te komen. Terwijl ik aan het draaien ben zie ik een veel grotere opening tussen twee andere auto's. En stuur daar op aan. Ergens in mijn hoofd begint een belletje te rinkelen. Ik begrijp niet waarom maar ik zal daar snel achter komen: even latersta iktot aan de assen in de drek en kan niet meer voor- of achteruit. DAT is natuurlijk de reden dat hier geen auto's stonden geparkeerd! Daarnaast was ik even vergeten dat ik in mijn eigen auto reed, en niet in de 4WD van Paul. De kinderen zien hier de humor wel van in, ze rennen de auto uit en proberen te duwen, maar dat helpt niets. Mensen blijven staan, wijzen, lachen en met een hoofd als een boei stap ik uit. Ehm... en nu? Gelukkig is er iemand die naar me toe komt en aanbied de auto eruit te slepen met zijn ute. Vijf minuten later staat de auto weer veilig op het asfalt. Phfieuw....
Had ik verteld dat we lang geleden in het dorp waren geweest waar 'Mcleods Daughters' is opgenomen? We hebben in het Gungellan Hotel gegeten en daar wat rond gekeken. Jolanda (helemaal fan van Mcleods Daughters) haar dag kon niet stuk, ik kende de serie niet en vond het ook niet heel erg boeiend. Maar.. het had mijn nieuwsgierigheid wel gewekt. Ik ken genoeg mensen die het een erg leuke serie vinden (of zelfs verslaafd zijn geweest (wees gerust Jitske, ik zal geen namen noemen
Nu nog een verzoekje:
Paul en ik maken na het eten altijd een dessert: dat kan van alles zijn (muffins, ijs, taart, cake, koekjes...), we hebben heel veel dingen al uitgeprobeert. Nu zijn we op het moment een beetje 'inspiratieloos' en ik dacht: wie weet hebben jullie nog leuke ideen. Alles is welkom!!
Dit was het voor nu. Bedankt voor alle reacties en mailtjes die ik heb gekregen! Ik vind het altijd erg leuk om te lezen hoe het met jullie gaat en wat jullie bezig houdt! Tot de volgende keer!!
Ps: er zjin een aantal mensen die om mijn adres hebben gevraagd. Hier komtie dan:
Anneke Homan C/O
Paul Mcphail
PO Box 28
Welshpool VIC 3966
Australia
Over vieze tissues, vrijgezelle zonen, kamperen en (natuurlijk) honden
Hatsjoe!! Het is woensdag en ik zit met een doos tissues op de bank. Twee paar sokken en een extra trui. Ik ben niet de enige die verkouden is, iedereen loopt hier door het huis te sniffen, kuchen en niezen. Vandaag is Chloe niet naar school geweest en heeft een 'bankhangdag' gehouden. Ik heb net de jongens van de bus gehaald, en die zien er ook weinig energiek uit. De woonkamer ligt vol met kussens, dekbedden, fleecedekens en tissues. Ik heb een grote pan met soep gemaakt die al bijna leeg is. Paul is er tussenuit geknepen (en ik geef hem geen ongelijk) want hij had wat dingen te regelen in Melbourne en komt morgen weer thuis.
Ik bedenk even wat ik wil gaan vertellen en wat ik de afgelopen tijd uitgespookt heb. Ik zie dat mijn laatste blog alweer een maand geleden was! Allereerst begint het nu echt herfst te worden: veel regen, wind en koude temperaturen (tussen de 5 en 10 graden). Af en toe nog wel een mooie, warme dag, maar die zijn steeds zeldzamer. De open haard staat 24 uur per dag aan, iets wat wel heel gezellig is. Als ik sommige mensen in NL mag geloven zijn jullie daar qua weer veel beter af! Geniet van alle zonneschijn en als jullie een straaltje over hebben, stuur die dan even naar me op ok? Mijn adres zet ik liever niet op de website, maar mail me gerust :P
Verder heb ik het nog steeds erg naar mijn zin hier. Paul zorgt voor een 'afwisselend programma' van muffins bakken tot zweepknallen. Ook ben ik regelmatig een dagje weg. Hierover vertel ik later meer. Eerst even wat anders:
Lang, lang geleden waren er eens twee boeren. Op een dag ging de ene boer bij de andere boer op de koffie. En zoals het vaker gaat bij mannen, waren ze aan het opscheppen. Deze keer ging het over de werkhonden. Ze kregen bijna ruzie over wiens hond nou de beste was. Na een lange discussie over wie er gelijk had besloten ze om een wedstrijd te houden. De honden zouden een aantal schapen een bepaald parcour laten lopen (van de ene paddock in de andere paddock, door een yard en in de trailer). Maar er waren wel regels: de hond mocht niet bijten bijvoorbeeld. De hond die het beste luisterde naar zijn baas en het snelste was had gewonnen. En op die dag werd de eerste 'Dog Trial' gehouden!
Nu (een aantal jaren later) zijn die Dog Trials een 'hot item' bij veel boeren en hondenliefhebbers en worden ze door heel Australie gehouden. Twee keer per jaar organiseert Paul de Dog Trials bij hem thuis, en met Pasen was het dan zo ver!
Via internet heb ik gelukkig de kerkdiensten in Enumatil kunnen beluisteren, anders had ik geen 'paasgevoel' gehad. (Paul had nog een poging gedaan door in alle vroegte een chocolade paashaas voor mijn slaapkamerdeur te zetten :-) )
Maaar het was HET drukste weekend ooit. Paul heeft heel wat uren werk in de voorbereidingen gestoken en donderdag kwamen de eerste mensen al. Er zijn in totaal denk ik zo'n 150 mensen geweest, en allemaal hadden ze 1 of meerdere honden mee genomen. Je kunt je voorstellen dat dat een gezellige drukte was (met een hoop geblaf, gejank en hondepoep). Sommige kwamen voor een uurtje, sommigen bleven tot dinsdag. Allemaal tenten en caravans in het land, het hele huis lag vol mensen. Er sliepen zelfs mensen in de schuur! Ik heb verschillende mensen (beter) leren kennen en er was van alles te zien. Er waren wedstrijden in meerdere niveaus zodat iedereen kon meedoen. Je kon schapen en/of eenden werken, er was een 'dog race' en 'dog high jump'. En elke avond rond het kampvuur werden er tot twee uur snachts sterke verhalen verteld. Dinsdag was ik dan ook echt kapot en was ik blij dat het weekend voorbij was.
Ik heb trouwens niet mee gedaan met de wedstrijden. Vorige keer had ik al verteld dat ik het niet zo zag zitten: ik houd niet zo van al die kijkende mensen. Gelukkig had ik daarnaast nog een goed excuus: ik had niet genoeg geoefend met dezelfde hond en omdat ik voor het paasweekend een halve week weg was geweest (met Stewart in de shearing shed gewerkt) had ik al helemaal niet kunnen trainen.
In zo'n weekend kom je veel mensen tegen. Op een gegeven moment kwam ik met een wat oudere man aan de praat die vroeg of ik al in Melbourne was geweest. Nee, dat was ik nog niet. Hij gaf mij zijn adres zodat ik wel in het huis van hem en zijn vrouw kon overnachten. 'Wat gastvrij' dacht ik nog. Op dat moment kwam Paul aangelopen. Ik raakte met iemand anders in gesprek, maar ving half het gesprek van Paul en Meneer X (ben zn naam vergeten) op. Hij vertelde dat hij zijn adres aan mij had gegeven, voor als ik naar Melbourne zou gaan. Hij had namelijk nog twee vrijgezelle zoons thuis wonen (zo vertelde hij) en 'het was hoog tijd dat daar verandering in zou komen'. Ik ben blij dat ik dat net hoorde! Koppelende ouders, nee dank je wel ;-)
Ondertussen loop ik nog met drie andere adressen op zak van mensen in Melbourne, dus heb ik keuze :-)
Afgelopen weekend was er een dogtrial hier zo'n 200 km vandaan. Daar zijn we met zn allen heen geweest. De dogtrial was verspreid over twee dagen en dus gingen we kamperen! Het moet een leuk gezicht zijn geweest: wij met zn 5en in de auto, de achterbak (we reden in een pick up) was volgestouwd met al onze slaapspullen, tent, kookgerei, een grote zak hondenvoer etc etc. Achter de auto hadden we een kar met de hondenkennel met 9 honden, 4 puppies en 20 eenden. Onderweg heeft Paul meerdere keren zijn hoofd uit het raam gestoken om de honden 'stil te fluiten' (wat niet echt werkte....)
Het kamperen was echt fantastisch! Na een lange avond in de pub en later om het kampvuur gezeten te hebben werd ik de volgende ochtend wakker van Chloe.Wij lagen in het 'meidengedeelte' van de tenten ik lag voor de uitgang. Niet handig, als er iemand met de ogen nog op half zeven naar de wc moet. Ik draai me nog een keertje om,maar iedereen begint wakker te worden, inclusief de honden die graag gevoerd willen worden. Al gauw heb ik ook mijn kleren aan en als ik de tent uit kom, heeft Paul de koffie al voor me klaar staan en zie ik dat the egg and bacon al in de pan op het kampvuur staat. Al snel is het tijd voor de wedstrijden en Paul is als tweede aan de beurt. Nadat hij geweest is (en het ging heel goed!) gaan wij (de kids in ik) in de auto en vertrekken we richting 'Walhalla' een dorp hoog in de bergen. Daar is vroeger veel goud gevonden in de mijnen, en het schijnt een erg touristisch plekje te zijn. En inderdaad, wat een mooi dorp! Het lijkt alsof je 50 jaar terug in de tijd gaat als je de auto's niet mee telt. Alle gebouwen zien er oud uit, er is een station met een stoomtrein en veel mooie wandelroutes. We hebben hier een paar uren doogebracht en zijn toen weer terug gegaan naar de trials. We waren net op tijd voor de prijsuitreiking en Paul was tweede geworden! Dat was ook het einde van het kampeerweekend. We hebben de tent ingepakt en even later reden we richting huis.
Verder ben ik met Stewart (de schaapscheerder..) nog twee keer een dagje aan het touren geweest op zijn motor! Een erg leuke manier om Australie te bekijken!! Morgenavond ga ik weer naar Stewart en dan blijf ik er tot zaterdag. Vrijdag ga ik namelijk weer in de shearing shed aan het werk en als het een beetje mooi weer is gaan we zaterdag weer op de motor weg! Ik kijk er nu al naar uit.
Dit was het eerst weer voor nu! Ik zet binnenkort wel weer een paar foto's op de site!
