Jolanda en ik hadden in de planning om twee weken naar Tasmanie te gaan, en dat hebben we afgelopen weken dan gedaan! Het zit er nu al weer op. Twee heel erg mooie weken!

Ik had een maand geleden al de tickets voor de veerboot via internet geboekt, dus dat was geregeld. Om 19.30 zou 'The Spirit Of Tasmania' vertrekken en de volgende morgen om 6.00 aankomen. We hadden besloten om de auto mee te nemen, want dan hoeven we niet met alle zooi te slepen ( ja, we hebben inmiddels al heel wat verzameld).Nog veel belangrijker is dat we meteen eigen auto kunnen gaan en staan waar we willen.

Vrijdag was het dan zo ver: we zouden om 16.00 vertrekken uit Welshpool. Dan hadden we nog een uur speling, want het was 2,5 uur rijden. Vlak voor vertrek printen we de tickets uit en zien we tot onze schrik dat 45 minuten van te voren de incheckgate zou sluiten! Oeps, nu hadden we nog maar een kwartier speling! Ik voelde me erg dom dat ik de tickets niet eerder had doorgelezen! Een beetje gestresst (en ook een beetje harder dan mocht) reden we richting Melbourne. Als we in Melbourne aankomen is het (natuurlijk..) spits en vrij druk op de weg. Ik zie de minuten wegtikken en word bijna misselijk van de stress. Vijf minuten voordat de gate dicht zou gaan VERDWALEN we ook nog eens. Op een gegeven moment is het dan ook echt TE LAAT. Ik besluit de firma te bellen om te zeggen dat we er aan komen, hopelijk helpt dat. Ik leg de situatie uit en de telefoniste is erg beslist en zegt dat we ECHT niet meer in kunnen checken. NEEEEEEE!. Ik probeer te praten als een brugman, en ze geeft me nieuwe hoop als ze zegt dat ze het nog even na gaat vragen. Na een paar minuten is ze weer aan de telefoon en zegt ze dat het ECHT niet kan. Of we ons ticket willen omboeken. Nouja, dat moet dan maar. Morgenavond? Nee, die is al volgeboekt. Eerst volgende moment is woensdag. Echt hoor, ik kon wel huilen.

Net op dat moment valt de telefoon uit: beltegoed op. Jolanda en ik overleggen en we besluiten het gewoon te proberen want we zien de boot in de verte al liggen. Wat hebben we te verliezen? We rijden de kade op en zien dat de slagboom al naar beneden is. Er komt iemand uit het hokje gelopen, ook nog eens op zn dooie gemakje. Ik besluit alles in de strijd te gooien. Zolang de boot niet weg is ga ik alles op alles zetten!! Ik zet mijn zieligste stemmetje op en zeg dat ik weet dat we heel erg laat zijn, of we alstublieft alstublieft nog mee mogen. Zegtie: 'Je moet bij die andere gate zijn'. Owww nee! We rijden naar de andere gate en die is nog open! De auto wordt gecheckt of we geen verboden dingen hebben en dan krijgen we onze tickets! We kunnen nog mee! We kunnen het bijna niet geloven en ik durf nog niet te juichen voordat de auto ECHT aan boord is. We moeten nog een heel stuk over het terrein heen rijden en worden met peilen alle kanten op gestuurd maar eindelijk, daar rijden we richting de boot. Nog even en... ja hoor, we zijn binnen! Als we de motor af hebben gezet weten we niet of we moeten lachen of huilen. Manmanman wat een spanning. We gaan gewoon! We barsten in lachen uit en komen 5 minuten later de auto uit, op weg naar onze stoel... Op weg naar Tasmania!

De bootreis was niet erg bijzonder, vooral omdat het nacht was. We hadden ligstoelen geboekt, een stuk goedkoper dan een kamer met stapelbed. De stoelen waren niet echt comfortabel, en ik besloot ook al snel op de grond te gaan slapen. Af en toe voelde je de boot schommelen en gedurende de nacht bromde de motor gezellig door. Zo rond half 7 konden we van boord. We moesten eerst maar eens ontbijten en dat deden we bij de McDonalds. En daarna....? Ja, wat gaan we eigenlijk doen? We voelden ons allebei best wel brak, want echt goed geslapen hadden we niet. Maar we konden ons hostel nog niet in, dat ging pas om 10.00 open. We hebben wat rondgereden en rondgelopen, maar al snel gingen we op een parkeerplaats staan wat te kletsen. Om 10 uur maar richting hostel (kamers boven een Ierse pub) en daar kropen we heerlijk ons nest weer in...

De volgende dagen bestonden vooral uit autorijden, dorpjes bekijken, door National Parks wandelen, watervallen bewonderen, over het strand struinen en foto's maken. Wauw, Tasmanie is echt heel erg mooi! Het hoogtepunt was Mount Cradle. We moesten lang rijden om er te komen, maar dan waren we dan ook hoog in de bergen. En tussen de bergen, was een groot meer met een pad er omheen wat we hebben gelopen. Het was heel erg stil, mooi en indrukwekkend. Er lag nog een beetje sneeuw op de berg, we liepen over bruggetjes die over klaterende kreekjes in het meer uitmondden: het was alsof we door een sprookjes land liepen.

We zijn ook een dagje wezen winkelen. Niet echt veel gekocht, want ja: we moeten alles doorheel Australie heen slepen. Maar af en toe lekker rondkijken is ook erg leuk. Nu hebben we een soort van regel dat ik de 'sleutelbewaarder' ben, aangezien Jolanda (ehm...) vrijgoed is in het kwijt raken van dingen. Deze dag was Jolanda vergeten de sleutel aan mij te geven. Als we weer voor het hostel staan...... zijn de sleutels zoek (auto- en hostelsleutel). Overal, overal OVERAL gezocht, maar nergens te vinden. De winkels zijn al dicht dus we kunnen daar niet meer binnen kijken. Gelukkig hebben we een reserve sleutel van de auto, en we hebben het hostel een borg van 10 dollarbetaald,dus in het ergste geval zijn we alleen diekwijt. Maarr... het is natuurlijk vervelend. Ik zeg nog: 'wat een geluk datIK ze niet ben kwijt geraakt, nu weet ik dat we ze wel weer vinden' (Jolanda raakt dan wel alles kwijt, er isook altijd een eerlijke vinder die haar spullen vindt, of het komt op een andere manier boven water).

De volgende dag om 9 uur gaat Jolanda de winkels weer in waar we zijn geweest.En warempel (haha, een mama-woord!) daar ligtie dan: op een plank bij de weegschaal. We hebben namelijk de gewoonte om af en toe onszelf te wegen. We hebben natuurlijk zelf geen weegschaal, dus dit moeten we wel in de winkel doen! ('snel, de verkoopster kijkt niet. Ik eerst. Wat? Zo zwaar? Ah, ik heb natuurlijk mijntas nog vast. Hier hou eens even vast. Ah, das beter... Nu jij. Snel, er komt iemand aan. -fluit een melodietje en kijkt onschuldig rond- Heb je het gezien? Goed zo') En zo heeft Jolanda weer eens bewezen dat ze haar geluk nog niet is kwijtgeraakt. Alhoewel, ik mag ook niet klagen, ik had mijn camera op het dak van de auto gelegd, heb er zo mee rond gereden in de stad en na een halve dag parkeren lag hij er nog op..

Na een week in Devonport te zijn geweest,gingen we naar Kingston. Roelof en Kaysa de Vries uit Corlette, Port Stephens (Nederlanders, hadden we daar in de kerk ontmoet) hebben daar een vakantiehuis waar we gebruik van konden maken. Toevallig was Roelof ook in Tasmania en we hebben een heuse rondleiding door'zijnstad'gekregen. Ook heeft hij ons voorgesteld aan zijn kinderen en schoondochter (onze leeftijd) waar we een paar dagen later bij hebben gegeten. Het was enorm gezellig!

Nu nog iets heel bijzonders. Kingborough is een gebied naast Hobart, waar Kingston in ligt. Nu vertelde Roelof dat Kingborough een 'sister city' is van........ GROOTEGAST. Grootegast schijnt de geboorteplaats van Abel Tasman te zijn. En inderdaad, we hebben het bordje gezien en natuurlijk op de foto gezet. Er wonen vrij veel Nederlanders in Kingston: Na de WO II zijn er veel gezinnen naar Tasmania verhuisd. In de supermarkt hebben ze een speciaal schap voor Nederlandse producten met drop, ontbijtkoek, speculaas, hagelslag etc. Roelof had een aantal dingen voor ons gekocht zodat we ons snel thuis zouden voelen. Jummie!!

Ook hebben ze hier een straat die heet 'Groningen Road'. Ze spreken het ietwat vreemd uit, maar HOE LEUK IS DAT?!

En dan afgelopen woensdag was het alweer tijd om naar huis te gaan. We zorgden ervoor vroeg te vertrekken uit Kingston, zodat we goed op tijd bij de boot zouden zijn. We hadden nog een tour geboekt met een gids die ons een 'platypus experience' zou geven. Deze vogelbekdieren schijnen heel moeilijk te vinden te zijn omdat ze erg schuw zijn. Het duurde even voordat we ze tevoorschijn kwamen, maar uiteindelijk hebben we er twee gezien! Wauw, heel bijzondere dieren. Foto's en filmpje gemaakt en toen naar de boot. We waren ruim op tijd deze keer :-)

De volgende dag kwamen we aan in Melbourne, waarnaar we richting Welshpool reden. Het Tasmania avontuur zit er op. Hopelijk gaan we nog een keer heen, want er valt nog veel meer te ontdekken :-)