Over verdwenen blogs en de nieuwe website
Mijn website is veranderd/vernieuwd. Daardoor zijn een aantal verhalen 'verdwenen'. Gelukkig had ik veel blogs nog op de computer staan en die plaats ik nu weer (om het verhaal zo compleet mogelijk te maken).
Over de woestijn, de Ururu, McLeod's Daugthers, vele kilometers en de kauwgomballenboom van Elly en Rikkert
Onder het rijden hebben we soms de diepste gesprekken over de meest uiteenlopende onderwerpen, soms zingen we keihard een liedje (Elly en Rikkert: de kauwgomballenboom is ons favoriet en we kennen hem nog steeds niet helemaal!) en soms luisteren we muziek of lezen we een boek (dit geldt natuurlijk alleen voor de gene op de passagiersstoel..).
We zijn nu al een aantal dagen onderweg. Zaterdag vertrokken naar Alice Springs. Toen we daar aankwamen besloten we een extra dagje in te plannen. Alice Springs is een stadje midden in de woestijn en er waren leuke dingen te zien. We hebben de volgende dag in het ‘desert park' doorgebracht: een soort van dierentuin met woestijndieren.. Heel erg mooi, leuk opgezet en veel gezien/geleerd over het leven in de woestijn. We kregen een ‘audio guide' en dus liepen we met koptelefoon op door het park. Ook hebben we een roofvogelshow gezien en een snelcursus ‘hoe vind ik water in een woestijn'. Echt leuk en altijd handig om te weten al zullen we niet snel verdrogen want we hadden 50 liter water meegenomen uit Mataranka (inschattingsfoutje met boodschappen doen een paar week geleden...).
De volgende dag was DE GROTE DAG: we gingen naar de Uluru/Ayers Rock. De welbekende rots in de woestijn van 348 meter hoog, 3,4 km lang en 2,6 en nog zo'n 500 meter in de grond. Hier heb ik echt weken naar uit gekeken... Jolanda was er niet echt voor te porren, maar toen we er eenmaal waren vond ze het ook erg mooi. We hebben een route gelopen langs de Uluru en hebben vervolgens honderden foto's gemaakt van de rots bij zonsondergang. Superrrrmooi!
De Uluru ligt in Kata Tjuta National Park en daar is ook nog een ander gebergte, ‘the Olga's'. Daar zijn we ook nog geweest en hebben we ook een mooie route gelopen tussen de rotsen door.
Voor de dag erna lag Kings Canyon in de planning. Een gebergte met kloven die er door lopen. Eerst een heel eind naar boven klimmen om vervolgens over het randje naar beneden te turen. Ergens in een kloof was een heel mooi plekje met een meertje wat ‘the Garden of Eden' werd genoemd. Jolanda en ik hadden dit gelezen in de ‘lonely planet' en hadden onze bikini meegenomen. Maar er waren zoveel mensen en er was echt geen plekje om je rustig om te kleden. Ik (heel ongeduldig en erg warm van het geklim) kan niet wachten tot iedereen weg is en plons met kleren en al het water in met in mijn achterhoofd de gedachte: dat droogt wel weer op de terugweg. Jolanda (iets meer geduld) wacht tot iedereen weer weg is en kleedt zich even later om en komt me vergezellen. Zo lekker met die warmte! En inderdaad, terug bij de auto was ik helemaal droog. We rijden weer verder, op weg naar de plek waar we willen overnachten.
De volgende dagen vooral weer heel veel km gemaakt en af en toe onderweg gestopt om iets te bekijken. Elke nacht is weer een verrassing waar we slapen, van de gekste backpackershostels tot dure hotels. En het is elke keer afwachten of er plek is, we moeten soms van hostel naar hostel omdat alles vol is. Gelukkig hebben we nog nooit in de auto hoeven overnachten
Jolanda MOEST en ZOU de set van McLeods Daughters zien, dus daar zijn we ook langs gereden. Ik ken de serie wel, maar heb het nooit gevolgd en dus zei het me verder ook niet zo veel. Maar ik heb Jolanda nog nooit zo gezien!! Zenuwachtig, half stotterend en ze liep daar rond met een grijns van oor tot oor.... Foto hier, foto daar..
(Voor de liefhebbers: we hebben in het Gungellan Hotel gegeten, en hebben ook het tankstation bekeken. De farm zelf kon je alleen van een afstand zien omdat het ‘private property' was. Als ik thuis ben moet ik toch maar eens de serie gaan kijken denk ik..
De laatste twee dagen door Victoria en NSW zijn we door de wijnregio heen gekomen. Wat is dat ook mooi om te zien. Allemaal wijngaarden en palmbomen er om heen, pitoreske dorpjes... hier zagen we wel dat ze wateroverlast hadden. In sommige wijngaarden stonden alle stammetjes van de boompjes onder water.
En dan eindelijk, na zon 4000 km kwamen we aan in Tamworth, waar we komende week zullen blijven. Even relaxen na zo'n weekje autorijden...
Over de laatste dagen op de mango farm
Omdat we met kerst klaar waren met bomen sproeien (HOERAAAA ) hebben onze dagen wat meer afwisseling.
We zijn een paar dagen aan het mangobomen planten geweest. Elk jaar worden er ongeveer 500 nieuwe bomen geplant omdat er bomen dood zijn door bijvoorbeeld termieten (of doordat er een trekker
overheen is gereden...) of niet groeien om wat voor reden dan ook. Bruce haalt de oude bomen eruit en Jolanda en ik planten er een nieuwe boom (van 1 tot 2 jaar oud). Dat is wel een leuk werkje.
Het idee dat die bomen zo groot gaan worden als de andere bomen en waar andere backpackers straks weer mango's van gaan plukken die ergens in Australië en/of Azië gegeten gaan worden is wel
cool!
Afgelopen dagen zijn we allebei aan het onkruid sprayen geweest. Jolanda in de buggy en ik in de trekker (met airco!!). Dat betekent dat we allebei met een rotgang van 3.6 (als je geluk hebt 3.7)
km per uur over het erf rijd om alle onkruid te besproeien. Ik moet elke bomenrij twee keer bij langs en dat acht uur op een dag. Niet echt interessant dus. Je ziet geen mens, zit maar wat te
zitten en moet zo recht mogelijk rijden. En als je even niet op let dan heb je kans dat je een boompje ramt met de sproeier.. (oeps..
Op een gegeven moment betrapte ik me er op dat ik tegen een sprinkhaan zat te kletsen die op de voorruit was gaan zitten. En toen hij na een kwartiertje wegsprong voelde ik me nog 'alleen-ner' dan ik al was...
En verder ben ik de trekker wat aan het uitproberen. Wat gebeurt er als ik op dit knopje druk, of aan dit hendeltje trek etc. Best leuk, zolang je niets kapot maakt
Vrijdag, de laatste werkdag. Wat een heerlijk idee, maar wat ga ik het leven en de mensen hier missen. We hebben een erg leuke tijd hier gehad, leuke dingen gedaan en veel geleerd. En daar zit ik dan, half huilend in de trekker, te denken over alle leuke dingen hier (nee hoor, das echt overdreven).
Maar tegelijkertijd heb ik ook echt zin in de nieuwe avonturen: 's Morgens niet weten waar je 's avonds gaat slapen, hoe je dag eruit gaat zien, wat er gaat gebeuren en wat je allemaal tegenkomt. Elke dag één grote verrassing! HOE LEUK!!
Als afscheid werden we door een paar collega's mee uit eten genomen. Heel erg gezellig. Na het eten nemen we afscheid van elkaar want de volgende morgen willen we al heel vroeg weg...
Zaterdagmorgen: Spullen in de auto (wat hebben we een zooi! Maar alles is wel wat georganiseerder als de reis hier naar toe: we hebben een ontbijttas, een lunchtas, een warm-etentas, een drinkentas en een (heel belangrijk
Byebye beautiful Mataranka!!
Over Kerst in Darwin en een spetterende jaarswisseling
Raadsel:
Wat is warm, groen, nat en klef??........
Darwin in wet season.
Nou, dat hebben we geweten. Met Kerst waren we vier dagen vrij en zijn we (Jolanda, Scott en ik) naar Darwin gegaan, de grootste stad in de omgeving (alhoewel omgeving... ongeveer 450 km verderop).
Vrijdag na het werk zijn we die kant op gereden en zaterdag konden we de stad mooi bekijken. We hadden al veel dingen bedacht die we wilden gaan doen, maar vanwege kerst was eigenlijk alles dicht.
We liepen wat te slenteren door de stad in onze korte broek en hemdje, terwijl we liepen te plakken vanwege de hoge luchtvochtigheid. Af en toe een flinke hoosbui, die zo ongeveer verdampt was
voordat het de grond bereikte. Niet echt iets wat bij mij een kerstgedachte oproept....
Hier een foto reportage van wat we verder in het weekend gedaan hebben:
Vijf minuten lopen vanaf het stadscentrum zie je de oceaan. Erg mooi en je zou zeggen: erg lekker met het warme weer. Maar... in deze oceaan mag je niet zwemmen. Er zwemmen krokodillen, haaien en
de beruchte ‘box jelly fish', een kwal met tentakels die langer dan een meter kunnen zijn en als je geprikt wordt is de kans groot dat je het niet overleeft. Best gevaarlijk dus....
Gelukkig maakte Scott het goed, hij wist ergens een wave-pool waar we konden zwemmen. Hoge golven, surfplankjes en opblaasbanden waren de ingrediënten voor een middagje fun:
We zijn ook naar de krokodillen geweest. Wat een enorme beesten zijn dat! Er zijn uiteraard ook kleinere versies, maar de zoutwater-krokodillen wil je ECHT NIET tegenkomen als je aan het zwemmen
bent. Helemaal omdat ze heel lang onderwater op de rivierbodem kunnen liggen en dat je ze ook in ondiep water bijna niet ziet. Hmmm.. ook maar niet meer zwemmen in rivieren hier in Northen
Territory. Want eindigen in een krokodillenmaag lijkt me ook niet echt wat, al zal het ongetwijfeld een heel bijzondere en unieke ervaring zijn
We mochten de krokodillen ook voeren. Best grappig: een brok vlees aan een hengel en dan een flink stuk boven het water houden. Wat kunnen die beesten springen! En denk er om.. handjes niet over de reling!
We mochten ook een baby-krokodil vasthouden (de bek was dicht getapet voor de veiligheid).
Bij hoogtij is er een plek in Darwin waar veel ‘wilde' vissen komen omdat ze elke dag gevoerd worden. Ze waren dan ook echt wild: soms werden we nat omdat ze zo aan het vechten waren om een stukje brood
We zijn we heel vaak uit eten geweest, ook een keer in de haven met uitzicht op zee
En we zijn nog een keer in de wave-pool geweest
Al met al een leuk, relaxed en vooral erg gezellig weekend.
Voor de jaarwisseling hadden we minder plannen. Eigenlijk helemaal niet zelfs. We hoorden dat de pub in Mataranka vorig jaar om 9 uur dicht ging. In Katherine scheen ook niet veel te doen te zijn, dus we besloten om eerst boodschappen te halen, terug te gaan naar the farm om daar een film te kijken en met ‘een hapje en een drankje' het jaar uit te zitten. Dat liep iets anders toen we in Katherine besloten om uit eten te gaan en Scott vervolgens vrienden tegenkwam en dus bleven we plakken. Rond 10 uur vroeg Scott ons: ‘willen jullie hier het jaar uitzitten of naar huis?' Wij waren het ondertussen zat (Jolanda van de alcohol
Over een hoop water, een avontuurlijke rit en een bijzondere kerstviering
De mannen van de farm vinden dit helemaal fantastisch! Ze plannen een paar keer in het regenseizoen een trip van zo'n 500 km, waarvan zo'n 300 km over onverharde wegen. Wij zijn vandaag mee geweest en het was echt geweldig! We gingen met 4 auto's, allemaal 4wheel-drives en we hebben gezien wat die kunnen. We zijn door enorme modderpoelen en diepe kreken gereden, het water spatte op de voorruit en af en toe konden we even niets zien omdat alle ramen gecoverd waren in zand/modder en water. Zo hard mogelijk door de modder om een zo mooi mogelijke foto te krijgen. Het leek wel een wedstrijdje ‘wie-heeft-de-smerigste-auto'. Op de helft waren alle auto's dezelfde kleur: roodbruin. Je had de grijnzen op de gezichten moeten zien!
Ondertussen hebben we ook nog van alles gezien. Grote vogels, kangaroe's, veel vee, een heus cattle station (héél groot!) en een aboriginal community. Toen we weer op de begane weg uitkamen zijn we nog naar een pub gezien waar het de gewoonte blijkt te zijn om wat achter te laten. Er hingen petten, slippers, bierblikjes, ondergoed, bh's en nog véél meer. Het leek wel een kledingwinkel! Er was niets wat ik aan had dat ik graag wilde achterlaten, dus van mij hangt er niets...
Daarna zijn we nog naar een soort van dierentuin geweest en heb ik mijn eerste echte Australische krokodil gezien! Daarna naar huis en werden de auto's direct schoongemaakt. Zelfs dat gebeurde met een grijns !
Wij (Jolanda, Claudia en ik) zijn daarna nog naar een Kerstviering gegaan. Claudia zei: ‘we hadden dit moeten filmen, anders gelooft niemand het!' We waren met 20 mensen en zongen kerstliedjes, ik denk 20 stemmig. De man op de keyboard speelde sneller als wij konden zingen en de vrouw met de tamboerijn kon absoluut geen maat houden. Boeiend zegmaar
Het weekend zit er weer op. Nog één week werken en dan hebben we een lang weekend vrij van 4 dagen! We willen dan Darwin met een bezoek vereren. Meer daarover komt na Kerst. Bij deze: Iedereen gezegende, gezellige Kerstdagen!!
Liefs Anneke
Over een dag uit het leven van... mezelf
‘You would not believe your eyes, if ten million fire flies....' Owl City schalt in de vroege morgen door mijn kleine kamertje... Ik druk de wekker uit, draai me nog één keer om maar ik weet: ik moet er uit. Het is 5 uur, buiten nog pikdonker maar over een uur zal het licht zijn en moeten we beginnen met werken. Na het ochtendritueel (wc, wassen, insmeren met zonnebrandcrème, insprayen met anti-insectenspul, aankleden) loop ik met mijn zaklamp riching het keukenblok. Jolanda zit al te ontbijten, die heeft vaak iets minder moeite om er uit te komen. Ondertussen dat ik mijn ontbijt zit te eten, smeer ik mijn broodjes voor de lunchpauze en zie ik dat het al bijna tijd is om te gaan. Tandenpoetsen, werkschoenen aan en dan lopen we richting de loods waar Scott de tank van de trekker al heeft gevuld met water en ‘Grow-Slow', het hormoon die de bomen moeten hebben. Jolanda en ik stappen in de ute (bedrijfswagen) en rijden richting blok 31, waar we moeten beginnen. Scott volgt met de trekker. Ik zie dat er wat wolken zijn! Hopelijk blijven die nog even. Zonnebril op, oordopjes met muziek in mijn oren, muskietennetje over mijn hoofd en hoed op: ik ben er klaar voor!
We pakken de sproeiers en daar gaan we, van boom tot boom. We slaan de sproeiers om de boomstam, Scott zorgt dat er voor 5 seconden vloeistof uitkomt en als dat stopt lopen we naar de volgende boom om bovenstaande te herhalen. En nog een keer... en nog een keer... en ...
Na het eind van de rij stopt Scott. Ik hang de sproeier op, drink een paar slokken water en dan gaan we naar de volgende rij. Gisteren hebben we uitgerekend dat we 3300 bomen per dag moeten doen willen we voor Kerst klaar zijn. Het is haalbaar, maar wel krap.
Rond 9.00 hebben we een korte pauze: de pomp heeft nieuwe diesel nodig. We zoeken een plekje in de schaduw en gaan daar even zitten. Zo'n 10 minuten later gaan we weer verder. We doen dit nu al zo'n tweeënhalve week, maar hebben veel problemen gehad met de sproeiers, elke keer ging er weer wat stuk en moesten we wachten tot het klaar was. Nu lijkt het allemaal gefikst: we hebben al drie dagen geen problemen meer gehad, en nu schiet het dan ook echt op gelukkig. Heel héél af en toe gebeurd er iets excitings. Laatst bijvoorbeeld: toen zagen we een HELE grote spin. Of er gaat iemand (meestal ik) vlakbij (of zelfs IN)een mierennest staan, dus kruipen ze allemaal over je schoenen en benen heen. Dan moet je dansen en stampen om ze er weer af te krijgen! Of er wordt iemand (meestal Jolanda) gestoken door een (of meerdere) wespen die hun nesten aan het maken zijn in de bomen. Of Scott maakt een fout en zet mijn sproeier aan terwijl het Jolanda's beurt is. Of er komt een wolk voor de zon zodat we even schaduw hebben. Of we zien een wallaby ergens verderop... (Ik denk dat ik nu wel alle dingen genoemd heb die afgelopen weken zijn gebeurd...)
Rond 11.30 hebben we lunchpauze. We stappen in de ute, rijden naar huis en zitten af te koelen in de keuken met airco, eten onze lunch en bespreken met Noodles (collega, echte naam Iain, dankt zijn bijnaam aan zijn krulletjes) the most exciting things we have had today.
De pauze gaat heel snel voor bij. Nog 2 uur te gaan en dan zijn we vrij. We lopen op schema en gaan ons amount voor vandaag wel halen! Ik kies deze keer Anouk als muziek en daar gaan we weer. De laaste twee uur gaan best snel en voor we het doorhebben zijn we vrij. We rijden terug, schrijven de uren op en lopen naar huis. Douchen!! Heerlijk!! Het is wel een teleurstelling dat de helft van mijn bruine kleur na het douchen is verdwenen, dat was gewoon zand en stof. Ik ga op mijn kamer even op bed liggen en val al snel in slaap. Een uurtje later word ik weer wakker en ga ik op de veranda zitten lezen en klets wat met Jolanda en Noodles. We zijn vanavond uitgenodigd bij Scott en Claudia voor dinner en zo rond 6 uur lopen we die kant op. De kerstmuziek komt ons tegemoet. Claudia heeft wraps gemaakt (lekker!!) en na het eten komt ze met een doos met crackers aanlopen: soort van cadeautjes die je met twee personen open moet trekken en degene met het grootste gedeelte krijgt wat er in zit: een klein cadeautje, een papieren kroon en een raadsel. (Wij snappen de meeste raadsels niet omdat het vaak woordgrapjes zijn waarvan wij de woorden niet kennen). Dit is wat de mensen doen met kerst en zo hebben gisteravond dus onze kerst gevierd. Zo rond een uur of 23.00 lopen we richting huis. Morgen zijn we vrij! Heerlijk uitslapen! Ik poets mijn tanden en loop met mijn zaklamp riching de slaapunit. Ik wens Jolanda welterusten, loop mijn kamer binnen en kruip mijn nest in.. Er is alweer een dag voorbij...
Over ons nieuwe werk, suïcidale kangaroes en een Jolanda die ik nog niet kende.
Ik zal beginnen met het goede nieuws: het mango-plukken is klaar! Wat een heerlijk gevoel. We hebben soms dagen gemaakt van meer dan 10 uur en dan ben je er op een gegeven moment wel klaar mee. Vooral met de warmte, het was soms meer dan 40 graden (moeilijk je dat voor te stellen he, als het sneeuwt en vriest in het koude Nederland...
Even voor de mensen die het interesseert:
Op een lange dag moesten we 360 kratten mango's plukken. Een vol krat weegt 300 kilo. Dat betekent dat er 108.000 kilo mango's werden geplukt per dag. Er gaan zo'n 3 tot 4 mango's in één kilo (gemiddeld) dus per dag werden er 378.000 mango's geplukt. We waren met 9 plukgroepen, dus zo'n 42.000 mango's per plukgroep. Er zitten 6 plukkers in een plukgroep dus 7.000 mango's of 2.000 kilo per dag per persoon. We hebben 21 werkdagen gehad, maar ook wel halve werkdagen dus ik schat zo'n 15 lange dagen. In totaal hebben we zo'n 5.670.000 mango's geplukt van 52.000 bomen. Wauw, best een prestatie. Roy, de big boss, vertelde dat we onszelf nu ervaren mangoplukkers mochten noemen
Maar goed, het is nu klaar, het zit erop en mijn Australische bankrekening ziet er mooi uit, en daar was het natuurlijk allemaal om te doen.
Op één van de laatste dagen werden Jolanda en ik gevraagd of we misschien op de Mango Farm wilden blijven werken komende weken/maanden. Ze hebben nog een man of 5 nodig voor allerlei klussen en ze hadden ons samen met drie anderen eruit gepikt. Wij hadden geen plannen gemaakt en waren hier erg blij mee! We konden direct verhuizen naar de boerderij. Iedereen die hier werkt woont ook op het erf en ze hebben speciaal voor tijdelijke krachten drie units gebouwd: een slaapunit, een keuken en een washok. Echt een luxe hier: de wasmachine doet er meer dan 30 minuten over, we hebben airco, we hebben samen een eigen koelkast, en hier het klapstuk: Jolanda en ik hebben elk een eigen kamer. (Dat laatste was wel even wennen trouwens.)
Gisteren waren we precies twee maanden in Australië. Toch leren we elke dag nog weer nieuwe dingen. Bijvoorbeeld: kijk in the outback altijd onder de wc bril voor je gaat zitten: er kan een enorme en/of giftige spin onder zitten. En daarnaast hebben we ook wat geleerd over kangoeroes. Dat zijn ECHT domme beesten. Suïcidale kangoeroes noemen we ze. Ze zitten aan de kant van de weg te wachten tot je langs komt rijden en vlak voordat je er bent hoppen ze vóór de auto! (@ Willie: weet je nog het spel ‘voorlangslopertje' met de schommels wat we deden? Nou, zoiets lijkt het dan alleen dan met auto's)
Ik had al veel kangoeroes gezien en het was elke keer nog goed gegaan tot vrijdag 19 november. Ik reed en er stonden twee kangoeroes te wachten. Je ziet ze bijna niet omdat hun kleur hetzelfde is als het roodbruine zand. De ene kon ik nog net ontwijken, maar de tweede rende op de auto in terwijl ik voorbij reed. Hobbeldebobbel, onder mijn achterwiel. Illgh! Een blik in de spiegel zei genoeg: ja, dood. Bah jakkie! Maar niets meer aan te doen. Het werk wacht, dus doorrijden maar.
Waarschijnlijk dacht Jolanda: wat Anneke kan, kan ik beter. Want de volgende dag... jawel.... Ook zij had er één geraakt. Voor- en achterwiel erover heen. Twee keer hobbeldebobbel dus, en een loshangende bumper plus stuk knipperlicht.
Ik heb nog wat geleerd vorige week. Niet over Australië, maar over Jolanda.
Voor de mensen die Jolanda niet (zo goed) kennen:
Jolanda is mijn oudste, verstandige en wijze zus. Ik doe nog wel eens domme, ondoordachte dingen of denk niet na voordat ik wat doe/zeg, maar dat overkomt Jolanda nooit. Mijn ouders waren geloof ik ook erg blij dat ik niet alleen naar Australië ging, maar met Jolanda. Maar sinds ik hier ben lijkt ze soms wel een ander persoon. Hier een voorbeeld:
Op onze vrije dag besloten Omid (NL) Markus (Zweden), Jolanda en ik om de Mataranka Falls met een bezoekje te vereren. De vrouw van het informatiecentrum had het ons afgeraden omdat het nog 4 km lopen was en het erg warm was die dag, maar eigenwijs als we zijn, zijn we gewoon gegaan. We hadden het nu eenmaal gepland. Daarnaast kon je er ook zwemmen, en dat is wel lekker als je 4km hebt gelopen.
Na een lang slingerpad door het regenwoud zagen we het bordje: ‘Mataranka falls'! We waren er! Na een beetje rondkijken: ‘waar dan?' kwamen we tot de conclusie dat de waterval meer een soort van dam in het water was, het water viel een meter (of misschien twee) naar beneden. Is dit het?? We konden het ons bijna niet voorstellen, maar besloten toch maar te gaan zwemmen. We plonsden in het water (boven de ‘waterval') en besloten al snel dat het waarschijnlijk leuker was aan de andere kant van de waterval, beneden dus (want ja... het gras aan de overkant is altijd groener..). Konden we naar beneden klimmen? Ik keek over het randje maar de rotsen waren toch best scherp en niet lekker om op te staan of om aan vast te houden. Maar even verderop zag ik een soort van glijbaan: een stukje zonder rotsen waar het water naar beneden stroomde. Ik ging op inspectie uit, maar toen ik dichtbij kwam, merkte ik dat de stroming behoorlijk sterk was. Stapje voor stapje, me vasthoudend aan de rotsen ga ik toch verder, want ja, we zouden tenslotte naar beneden. Op een gegeven moment besluit ik dat het echt niet gaat. Terwijl ik me krampachtig vasthoud aan de rotsen en probeer weer terug te lopen, zie ik dat Jolanda vrolijk op me af komt zwemmen. Ik waarschuw haar: ‘pas op hoor, de stroming is erg sterk' maar ze zwemt gewoon verder. Omid en Marcus zijn ondertussen ook dichterbij gekomen en dan gebeurt het: Jolanda komt in de stroming, kopje onder en dendert naar beneden van de waterval. Je ziet natuurlijk helemaal geen rotsen, maar ik weet dat ze er zitten en ben doodsbang hoe dit gaat aflopen!
Ze komt weer boven met een pijnlijk gezicht en verdwijnt dan weer onder water, terwijl ze weer een stuk naar beneden valt. Ik, niet wetend wat te doen, spring haar achterna maar bedenk bijna tegelijkertijd dat dat gekkenwerk is. Ondertussen dat Jolanda onderaan de waterval gaat staan en laat weten dat het goed met haar gaat, hang ik met twee handen aan een rots en ben bang dat ik haar achterna zal gaan. Ik roep Markus, die het dichtste bij staat (en altijd loopt te opscheppen over hoe sterk hij wel niet is) om een hand om me eruit te trekken. Dat doet hij, maar vergeet zichzelf schrap te zetten met als gevolg dat ik hem de stroming in sleur! Omid kan nog net zijn been grijpen en daar hangen we dan voor een seconde (wat een half uur voelt...).
Maar Omid kan ons niet houden en laat los, ik laat los en grijp de rots weer vast terwijl Markus voorbij komt zeilen om hetzelfde lot als Jolanda te ondergaan. Ik weet niet hoe, maar ik red het om uit de stroming te komen en via de rotsen uit het water te klimmen. Dan zie ik dat ook Markusonder aan de waterval staaten bekijken we de schade: schrammen en blauwe plekken, maar verder gelukkig niets! Dit had ook heel anders kunnen aflopen. Ik snap nog steeds niet waarom Jolanda nu zo rustig richting de waterval zwom! Ze had toch van te voren kunnen bedenken dat dat niet helemaal veilig was?... Gelukkig is het allemaal goed afgelopen en kunnen we er achteraf hartelijk om lachen.
Het is een paar dagen later, zaterdag. We gaan morgen naar Katherine om een kerk op te zoeken en dan kan ik mijn blog ook plaatsen. We hebben weer een werkweek achter de rug. Elke dag moeten Jolanda en ik nu bomen besproeien met een één of ander hormoon zodat de bomen met bladeren klein blijven. Scott rijdt op de trekker met een tank en wij hebben een tuinslang met haak in de handen die we om de stam heen moeten slaan. Dan komt er 5 sec het hormoon uit en daarna lopen we naar de volgende boom. Dat doen we dus nu dag in dag uit, echt vet interessant.... Nog 43.000 bomen te gaan...
Over het plukken van mango's, het plukken van mango's en het plukken van mango's.
En daar sta je dan met je goeie gedrag: rond een uur of 12 in de snikhete zon met de zonnebrandcrème tot in diep onder je oksels (zodat je echt nergens kunt verbranden) met twee mango's in je handen die je net hebt geplukt, klaar om ze in een kar te gooien. Heb je ze gegooid, dan ga je hard op zoek naar nieuwe mango's, want ja, die bomen moeten helemaal leeg en sommige mango's zitten goed verstopt. Je hebt al 6 uur gewerkt en er gaan nog zeker een aantal komen vandaag, nog maar niet te denken aan de 35 dagen die nog komen. En dus pluk je de volgende twee, en de volgende twee en nog maar eens twee....
Er zijn een aantal dingen waar je om moet denken:
- Bij het plukken komt er bijtend sap vrij wat vrij pijnlijk is als het op je huid komt (niet op dat moment, maar later) dus je moet op een speciale manier plukken. Zorg er ook voor dat het sap niet op ander fruit/je collega's terecht komt. Komt er toch iets op je handen: handen wassen. Sowieso elk half uur: handenwassen
- Je werkt met eten. Na elke nies, elke wc beurt en elk kuchje: handenwassen.
- Fruit moet Ãn de kar terecht komen. Niet ervoor, niet ernaast,niet ertegen, niet er onder en niet erover heen.
- Je mag niet verder gooien dan 3 meter
- Loop niet voor gooiende collega's langs
- Gooi niet naar collega's
Het is dus nog niet zo gemakkelijk hoor, dat fruit plukken. En er wordt ook regelmatig één van de regels overtreden. Om het leuk te houden hebben we een spel bedacht waarbij we punten kunnen verliezen. We starten allemaal met 25 punten. Mango ernaast: -1. Mango ertegen: -1. Mango tegen collega - 10. 0 punten? Dan wordt je zeiknat gegooid... Het gaat sindsdien een stuk beter...
Hoe laat zal het ondertussen zijn? Nog maar 7 minuten later? Verder maar weer... En dan... Het teken van de ‘driver' dat we mogen stoppen omdat het water in de kar ververst moet worden. Iedereen ploft op de grond, maar springt net zo hard weer overeind omdat er een vloedgolf onder uit de kar komt. Vervolgens komt er een tankauto met nieuw water (met een wit stofje erin, een tegengif voor het bijtende sap) die de kar weer vol laadt. Dit duurt zo'n 10 minuten, en we werken snel even een paar broodjes, een appel of (jawel..) een mango naar binnen. En dan mogen we weer. De driver staat weer op de kar, drie plukkers aan de ene kant, drie aan de andere kant en zo gaan we de rest van de rij bomen bij langs. Als je het warm hebt drink je wat water, of gooi je het in je hoed (dat doen de jongens tenminste..) en je kunt altijd je handen wassen onder één van de vele sproeiers. We moeten het fruit in een soort trampoline-trechter gooien. Dan valt het in een bak met water en via een lopende band komt het in een enorm krat terecht. En ondertussen worden de mango's steeds besproeid. Het handen wassen is voor ons dan ook geen probleem met zoveel sproeiers.
We hebben zo'n52.000 mangobomen leeg te plukkenen we zijn met 9 plukgroepen. Volgens de werkgever hebben we hier zo'n 4 - 6 week werk aan. Officieel hebben we 1 dag in de week vrij, maar dat schijnt ook niet altijd zo te zijn. Het hangt wat van het weer af en van andere omstandigheden, maar de mango's moeten eigenlijk gewoon zo snel mogelijk geplukt worden. Morgen zijn we toevallig vrij, omdat alle kratten vol zijn en er zijn vandaag geen lege binnen gebracht vanwege een fout van de verpakkingafdeling.
Dat betekent dus dat zo ongeveer iedereen morgen naar Katherine gaat om eten in te slaan (hier in Mataranka is een dure, kleine supermarkt) en te internetten, bellen, smsen en/of gewoon lekker te shoppen.
Kangaroes (of eigenlijk: wallaby's, de kleinere versie van een kangaroe) hebben we heel veel gezien. We hebben er zelfs één als huisdier en hij wilde net al naar binnen hoppen. Ik heb snel de deur dicht gedaan, hoef m niet in mn slaapkamer. Nu zit hij hier voor de deur, ik zie zijn staart onder de deur door komen. Hij is best lief hoor, maar als je niet oppast eet ie het brood van je bord!
Verder is Mataranka best een leuk, klein dorp. We zitten er een paar km buiten, en hebben echt een mooie omgeving. Palmbomen, een national park en 100 meter lopen hiervandaan een warmwaterbron waar we in kunnen zwemmen. Als je daar na een dag hard werken op je rug in ligt, en je kijkt zo omhoog naar de strakblauwe lucht omlijst door palmbomen dan waan je je en beetje in het paradijs... Hier gaan we het vast wel 6 weken uithouden...
Dit was het voor nu. Ik ga slapen, morgen naar Katherine om de blog te plaatsen! Tot de volgende keer!
