Over een dag aan het werk als 'rousabout', geslachte kippen en mn nieuwe kamer

Ik ben alweer bijna drie weken in Welshpool! Tijd voor een nieuwe blog, want er gebeurt echt heel veel hier! Het is nog steeds fantastisch en ik geniet elke dag. Ik voel me echt 'deel van het gezin', een soort van oudere zus van de kinderen (en ook wel een beetje moeder zo af en toe..... hmmm het zal erbij horen...)

Naast de kids en het huishouden help ik Paul regelmatig mee met de honden en af en toe met de schapen. Ik heb een paar keer meegeholpen de honden te trainen en Paul vindt dat ik mee moet gaan doen met de 'Easter Trial': een wedstrijd die Paul organiseerd met Pasen,waarin je met je hond een paar schapen een parcour moet laten lopen. Je start met 100 punten en als je (hond) dingen fout doet krijg je punten aftrek. Nou, ik zie dat helemaal niet zitten want ik raak nog regelmatig met de woorden in de war en ze hebben strenge eisen zodat je vrij snel gedisqualificeerd kan worden. Daarnaast houd ik er helemaal niet van als ik zoiets moet doen terwijl er zo'n 250 mensen EN een jury toekijken. Ik moet dus nog maar even bekijken of ik echt mee ga doen...

Zoals ik al eerder heb verteld: er komt hier van allerlei volk over de vloer. Mensen die belangstelling hebben in de kelpies, werklui die met mijn kamer bezig zijn, mensen voor de hondenschool, mensen die een werkhond hebbben maar geen schapen/eenden en daarnaast natuurlijk gewoon vrienden. Het komt hier zo aanwaaien en blijft al dan niet slapen. Heel leuk en vaak interessant om al die mensen te ontmoeten! Afgelopen weekend bijvoorbeeld, toen was Steward er. Hij is schaapscheerder van beroep en heeft over de hele wereld schapen geschoren. We kwamen zo wat aan de praat en hij vroeg of ik niet een kijkje wilde nemen in de 'shearing shed' (schaapscheerschuur). Ik keek Paul met een schuin oog aan, en gelukkig vond hij dat een idee. En zo kwam het dus dat ik afgelopen donderdag in de auto zat richting de shed.

Ik had een 'mud map' (zelfgetekende plattegrond) mee van Paul en dat was wel nodig want de schuur stond ook vrij in de middle of nowhere. Uiteraard ben ik nog een keer verkeerd gereden en kwam ik wel in de middle of nowhere, maar niet op de juiste plek. Gelukkig kwam ik er snel genoeg achter dat ik een afslag gemist had (ik zat waarschijnlijk op dat moment net op de mud map te lezen...) en een uur later was ik waar ik moest zijn. Die dag heb ik een hele hoop schapen voorbij zien komen! Er waren 4 mensen aan het scheren, 1 'rousabout' ( = iemand die de wol oppakt en op de 'fleece table' gooit, de overige wol opveegt, de 'buikstukken' uitzoekt, de anderen helpt als dat nodig is en eigenlijk alle ander klusjes doet die gedaan moeten worden). Verder waren er nog een paar anderen bezig met de wol 'uit te pluizen' en sorteren, in grote pakken aan het persen en de schapen op te drijven. Ik heb de rousabout geholpen en verder wat rondgelopen en bekeken hoe het allemaal in zn werk gaat. Ik kan hier heel uitgebreid op in gaan, maar dan wordt het verhaal erg lang. Wil je het toch weten, mail me dan even :)

Het is echt fasinerend om te zien het er aan toe gaat in zo'n schuur. Allereerst hoe zo'n schaap geschoren wordt, en helemaal in het tempo! Steward schoor die dag (8werkuur) meer dan 200 schapen. Dat betekent 25 per uur en is dus iets meer dan 2 minuten per schaap. In die tijd heeft hij het schaap niet alleen geschoren, maar ook nog moeten vangen en uit het hok slepen.. Jaja, je kan wel zien dat hij dit jaren gedaan heeft...

Af en toe gebeuren wel eens ongelukken met die scheerapparaten, bijvoorbeeld als een schaap een onverwachte beweging maakt. Op een gegeven moment haalde een scheerder zonder ophef of gedoe eennaald en draad uit zijn broekzak (of weet ik veel waar vandaan..) en hoppa, even later stond het arme schaap al weer rustig buiten in het zonnetje, met een paar mooie knopen in zn vel.

De scheerders staan de hele dag krom, of eigenlijk hangen ze half in beugels, met dan weer een poot, dan weer een kop tussen de knieeen. Ik heb ook even een poging gedaan, maar nee, het lijkt me niet het meest relaxte baantje, en ik was blij met mijn rousabout baantje...

Omdat ik ook vaak in de weekenden moet werken (Paul heeft dogschool of is zelf naar een Trial) heb ik dus soms doordeweeks een paar dagen vrij. Het is leuk om dan de auto te pakken en rond te touren. Het is echt een enorm gave omgeving, met de oceaan en heuvels zo dichtbij. Veel te zien, veel te ontdekken :)

Gisteren werd Paul door Steward gebeld of ik vrij kon krijgen komende maandag tot woensdag. Hij had nog iemand nodig als rousabout en vroeg of ik dat wel wilde doen.Het is hier een paar uur rijden vandaan, dus ik kan daar overnachten. Paul vond dat prima, en ik vind het helemaal leuk! Even wat anders dan de kids en het huishouden hier, en je komt zo op de meest leuke plekken terecht! Ik heb er nu al zin in!

Nog een paar nachtjes slapen en dan kan ik trouwens verhuizen naar mijn nieuwe kamer (als alles mee zit). Het ziet er nu echt heel anders uit als toen ik hier kwam, en je ziet het elke dag veranderen. De badkamer is zo goed als klaar, de deuren van de inloopkast moeten er nog in en de kozijnen moeten worden afgewerkt. En dan kan het meubilair erin! Gisteravond zijn we bezig geweest om de boel te verven. Niet alleen mijn kamer, maar we hebben de keuken ook direct maar 'even' mee genomen. We (Paul, Gareth en ik) begonnen rond 10 uur 's avonds, volgens Paul het beste tijdstip. Een paar grijsgedraaide cds en een lege fles rum later besloot Gareth dat het verstandiger was om er mee op te houden want, zo vertelde hij 'ik kan gewoon geen rechte strepen meer op de muur krijgen'. We hadden geen idee van tijd meer, want de klok was (uiteraard) van de muur gehaald en lag ergens tussen de troep. We hebben de boel de boel gelaten, gezellig een kop thee gedronken en zijn vervolgens ons nest maar in gekropen.

Gareth heeft 25 hanen gebracht, voor de slacht. Vanmorgen heb ik gezien hoe dat precies in zn werk gaat (niet heel erg fris, maar ja het moet gebeuren als je het wilt eten). Ik denk dat ik het de volgende keer zelf kan doen. Daarnaastheb ik m klaargemaakt in de oven. Het was niet helemaal zoals het zou moeten (hij was erg taai.. volgens de heren hier omdat hij te oud was..) maar we kunnen nog wel een paar keer oefenen gelukkig :) Ik ga zo nog maar even googlen of ik kan vinden wat er anders had gemoeten..

Dat was het eerst voor nu. Ik heb al foto's en een paar leuke filmpjes op de site gezet :)

Over mijn eerste werkdagen als au pair, werkhonden, watervallen en de zon :)

Even ter info: deze blog heb ik in meerdere keren geschreven...

Donderdagochtend:

Ik word wakker van blaffende honden en een kraaiende haan. Het is nog voor 7 uur, en zo rond half 8 zou ik eruit moeten, dus ik heb even tijd om goed wakker te worden, en te bedenken wat me te wachten staat. Rond half 8 zit ik aan de keukentafel en krijg ik ontbijt (bacon and eggs) en ik bedenk dat ik vast de eerste aupair ben die ontbijt krijg wat door1vd kids is klaargemaakt

Eerst komen ze uit hun kennel en rennen ze vrolijk rond, zitten ze elkaar achterna en maken ze elkaar helemaal gek met hun geblaf. Vervolgens roept Paul alle honden, moeten ze gaan zitten (in een kring rond de etensbakken) en gooit hij voer in de etensbakken (een paar doorgeknipte jerrycans). Dan houdt Paul zijn 'toespraak'. Hij corrigeert de honden als ze dichter naar de bak kruipen of niet goed meer zitten, roept wat woorden om ze lekker in de war te maken en dan roept hij: 'it's okay': het teken dat ze mogen gaan eten. Man, wat een leuk gezicht! Al die honden die niet weten hoe snel ze bij welke bak moeten zijn en in no-time zijn de bakken dan ook schoonleeg. Dan nog even rondrennen en stoeien, dan is het weer tijd om terug te gaan in de kennel. Paul gaat bij een deur staan, roept een hondennaam en daar komt de juiste hond aangerend, gaat de kennel in en krijgt nog een paar brokjes. Wauw, wat een mooi gezicht is dat, die beesten zijn inderdaad goed opgevoedt.

Nu is het toch echt tijd om het huishouden te doen. Paul legt me een beetje uit wat de bedoeling is, en gaat dan buiten aan de slag. Nou, ik heb al wel gezien, er is heel wat te doen, ik kan hier wel een project van maken. Het is niet dat het een enorme bende is, maar het moet gewoon echt schoon worden gemaakt. Als ik elke dag maar een gedeelte doe, dan moet het er over een week toch veel beter uit zien lijkt me.

's Middags haal ik de kinderen op van de bus en school, doen we wat spelletjes en zitten we tv te kijken. Erg gezellig :) Het zijn echt leuke kinderen, ze vermaken zichzelf prima en helpen met plezier een handje mee in het huishouden omdat ze dat gewoon gewend zijn!

Zondagavond:

Het weekend zit erop. Het voelt alsof ik hier al weken ben en ik zie het eigenlijk helemaal niet als werk. Ik doe gewoon de dingen die moeten gebeuren: beetje schoonmaken, beetje de kinderen vermaken, beetje buiten rondlopen etc.

Paul vertelde me dat er elk weekend wel mensen over de vloer komen, die ook blijven slapen. Er waren dit weekend twee vrienden (met elk een kind) en Pauls vriendin. Daarnaast kwam een vader zn zoon brengen die weer opgehaald zou worden door moeders, maar die kwam niet opdagen dus bleef 'de verloren zoon' ook maar slapen. Ach ja, het kan allemaal: matrassen overal door het huis, een deken erbij en hoppa,je hebt weer een slaapplek (mannen zijn wat dit betreftveel gemakkelijker dan vrouwen geloof ik).

Ik heb vandaag gezien hoe de werkhonden getraint worden. De twee vrienden hadden naast hun kind ookde honden meegenomen en die moesten nog wat 'bijgeschaafd' worden. Het is ongelofelijk om te zien wat die beesten kunnen, en hoe ze reageren op een fluitje of een bevel. Heel erg leuk.

Verder hebben Paul en de kids me de omgeving laten zien. We hebben twee watervallen gezien, waarvan 1tje op het terrein is van Paul (dat is toch bizar? Dan ben je eigenaar van een waterval... Hoe cool is dat?!) !

Zaterdag ben ik trouwens nog aan het winkelen geweest, want ik heb nu toch echt warmere kleren nodig. Man, wat is het hier koud! Helemaal omdat ze aan het verbouwen zijn en het huis niet echt tochtdicht is. Het was vorige week hard voor te stellen, maar ik loop nu de hele dag met een dikke trui aan en een lange broek.

Dinsdagavond:

Nog even kort wat vertellen. Het begint nu echt routine te worden en dat is wel lekker. Ik weet wat er van me verwacht wordt, waar alles ligten ik ken de kinderen en Paulwat beter, maar toch is elke dag ook wel weer heel anders. Vandaag heb ik gezien hoe Paul twee schapen heeft geslacht. Best gek om te zien: van vrolijk in de wei tot .... nouja... nog net niet op je bord (want ze moeten nog 5 dagen hangen). Maar dat komt nog wel.

Nou, ikzet nog even watfoto's online enkruip zo mijn nest in. O, en nog even heel snel: ook hierkan het best warm zijn, ik huppelde alweer in mijn hempje rond het huis. Lang leve de zon

Over de aankomst in Welshpool en mijn aupair gezin

Mijn eerste blog vanuit Welshpool! Dinsdagavond kwamen Jolanda en ik in Jindera, waar het gezin woont waar Jolanda nu aan het werk is. Woensdag ben ik alleen verder gegaan. Even wennen om alleen te zijn, maar ook wel een uitdaging: nu moet ik het zelf zien te rooien. De weg van Jindera naar Welshpool was enorm mooi, ik ben dwars door de bergen heen gekomen. Niet de gemakkelijkste, kortste weg, maar zeker weten de mooiste. Ik ben bijna geen auto's tegen gekomen. Halverwege veranderde de snelweg ineens in een onverharde weg. Toen heb ik me wel even achter mijn oren gekrabt van.... klopt dit wel?? Maarja, omkeren was niet echt een optie, en na nog een blik op de kaart scheen hettoch echt een doorgaande weg te zijn. Na zo'n 50 km (!) werd de weg weer verhard en kon ik weer vol gas vooruit. Achteraf hoorde ik dat die route in de winter niet eens begaanbaar is vanwege de sneeuw. Tja, ook dat soort dingen kun je op de kaart niet zien.

De kennismaking met het gezin had ik me ietwat anders voorgesteld. Voordat ik daarover verder ga vertellen, eerst wat over het gezin:

Paul McPhail (vader)

Matthew (13) Jacob (12) en Cloe (10)

Ouders zijn gescheiden en de kinderen hebben eerst 6 jaar bij de moeder gewoond, die ze geestelijk mishandeld heeft. Na een lange rechtsprocedure zijn ze bij vader terecht gekomen. Best heftig allemaal. Het is nu twee jaar geleden dat de kinderen hier zijn komen wonen, maar de gevolgen van de mishandelingzijnnog steeds duidelijk zichtbaar in gedrag/houding/praten etc.

Paul heeft een boerderij met een paar koeien en 250 schapen en daarnaast fokt/traint hij werkhonden: kelpies. Op het moment heeft hij er 20 en je kunt je voorstellen dat die beesten ook hun aandacht wel vragen. Daarnaast geeft hij cursussen en organiseert hij wedstrijden, maar deze dingen heeft hij bijna niet meer kunnen doen sinds hij de kinderen heeft gekregen. Een fulltime baan, een wat uit-de-hand-gelopen hobby en 3 kinderen vragen meer tijd dan Paul alleen kon 'handelen'. Daarnaast is het huishouden 'een beetje' verwaarloosd en besloot hij dat het zo echt niet langer kon. Samen met een vriend heeft hij het internet afgestruint op zoek naar een nanny/aupair. Zo vond hij mijn profiel en we hebben wat heen en weer gemaild. Ik voelde me zo ongeveer geroepen om hier heen te komen. Dit is een heel andere situatie als het gezin in Ierland, dit was echt hard nodig!

Toen ik rond 6 uur in Welshpool aankwam hadden de kinderen een basketbalcompetitie in de sporthal en dus moest ik daar maar heen rijden. Ik kom aan in de sporthal, waar iedereen iedereen kent en ik vraag aan een vrouw naar Paul. Ze zal hem even voor me halen. En zo maak ik kennis. Niet met een boer, maar met een basketbalcoach. Heel anders dan ik me had voorgesteld. De kinderen waaien af en aan, maar tijd voor een gesprekje is er eigenlijk niet. Daarnaast had Paul ook nog niet verteld dat ik kwam (omdat hij niet zo goed wist hoe hij het moest uitleggen, vertelde hij me later...) dus dat was ook niet erg handig. Na een aantal wedstrijden, voorgesteld te zijn aan het halve dorp en uitgenodigd te zijn voor een dagje in de klas door de plaatselijke leerkracht, rijden we zo rond 8 uur richting huis.. Op dat moment duizelt me het wel een beetje...

Het huis is wel ok. Je kunt zien dat er af en toe een doekje over alles is gehaald, maar echt schoongemaakt ziet het er niet uit... Maar goed, ik had het me erger voorgesteld. Ze zijn een nieuwe kamer voor me aan het bouwen met eigen badkamer! Wauw! Ze zijn twee weken geleden begonnen, maar het schiet al wel echt op. Ik hoop dat het snel klaar is, want tot die tijd slaap ik in een van de jongens' slaapkamer. En dus kan ik niet echt 'unpacken'.

Mijn volgende blog gaat over mijn eerste dagen hier, anders wordt het wel een erg lang verhaal :)

Over afscheid nemen, een telefoon, een bril en mn nieuwe job

Nog een nachtje slapen, dan gaat het avontuur weer beginnen. Na hier bijna twee maanden gewoond te hebben gaan we Corlette verlaten. Wat een mooie tijd hebben we hier gehad! Het voelt echt gek om hier weg te gaan, om alles hier achter te laten: Het luxe huis, het mooie uitzicht, de mooie stranden, de warme zon, mensen die we hebben leren kennen... Eigenlijk wil ik er niet te veel over na denken, want ik ga het vast erg missen.

Met een grijns denk ik terug aan hoe we hier binnen kwamen, hoe Claudia en ik op zoek zijn geweest naar werk en gewoon aan alles wat we hier gedaan hebben. We hebben kennis gemaakt met een vriendin van Jolanda, die hier een maand is geweest. Op een gegeven moment woonden we hier zelfs met zn 5en: Michael is anderhalve week thuis geweest (wat niet helemaal in de planning lag, hij zou eerst een weekend blijven) en we hebben hem goed leren kennen (en dat is maar goed ook, want hij is helemaal niet zo'n opruim-en-ordenfreak als we dachten haha). Dat was trouwens best een gek moment. Wij voelden ons hier helemaal thuis, maar op het moment dat hij thuis kwam moest iedereen even wennen. Want moet je nu ineens vragen om de tv aan te zetten? Maar gelukkig was Michael heel relaxed en viel het allemaal reuze mee. Hij vond het geloof ik zelfs wel leuk dat we er waren, en heeft ons de omgeving laten zien (voor zover wij die nog niet hadden gezien natuurlijk) en ook veel nieuwe dingen geleerd (didgeridoo spelen, garnalen pellen, australische uitspraken uitgelegd etc).

Claudia en ik hebben vier weken in het hotel gewerkt, en toen waren we er eigenlijk wel zat van. De meeste dagen waren wel oke, sommige vooral erg lang. En als je dan moet werken met een 'ik-laat-je-alle-rotklusjes-wel-opknappencollega' dan is de lol er wel snel af. Maar we hebben ook weer nieuwe, leuke mensen leren kennen en natuurlijk weer ervaring op gedaan.

Ik had nog een week vrij voordat we vertrekken naar 'het onbekende', en die hebben we dan ook gevuld met een paar leuke dingen zoals parasailen(!!), kanoen en vuurtoren bekijken. Erg leuk allemaal, foto's komen online!

We hebben ook weer de nodige stranden bezocht, en Jolanda is weer goed op dreef. In een week tijd heeft ze het voor elkaar gekregen om haar (pardon, ONZE) australische telefoon te verliezen. Na lang zoeken heeft heeft ze de moed opgegeven. Een paar dagen later zijn we weer op hetzelfde strand, en bekijken we 'just in case' de plek nog even waar ze gezeten hebben. We graaien wat in het zand, maar het lijkt wel erg nutteloos. Ik moest even denken aan de spreekwoordelijke speld in de hooiberg. Maar... Jolanda zou Jolanda niet zijn als ze de telefoon niet terugzou vindenen jawel... Claudia groef 'per ongeluk' tegen de telefoon aan. Ze pakte hem op en 'bliep' we kregen een smsje. (Blijkbaar onder het zand geen bereik?) Manmanman wat hebben we gelachen. Het is toch ongelofelijk!

Een dag later waren we weer op het strand en Jolanda zat even op te scheppen over wat voor geluk ze altijd had methaar 'verloren spullen'(rijbewijzen, portemonnees etc etc). Vervolgens duiken we de zee in en de golven zijn een stuk hoger als dat we gewend zijn. Na een grote golf komt Jolanda proestend weer boven en zegt ze: 'Nou, die bril van mij staat in ieder geval stevig op mijn hoofd'. En.. daar komt de volgende golf. Jolanda komt weer boven... zonder bril. We hebben nog gezocht, maar niets gevonden. Wie weet vinden we hem nog een keer als we vis gaan eten ofzo..

Afgelopen week zijn Michael en Claudia weggegaan. Michael naar de volgende cursus, Claudia op weg naar Cairns. Christina is ondertussen ook alweer in NL, dus nu zijn Jolanda en ik nog maar met zn 2en. Gek hoor, na zoveel weken samen te zijn geweest gaat iedereen weer zn eigen weg. Ik houd niet zo van afscheid nemen, maar ja, dat hoort er allemaal bij.

Wij hebben ondertussen ook nieuw werk gevonden en op een verschillende locatie. Dat betekent dus dat wij uit elkaar gaan! En dat zal wel even wennen zijn, na 6 maanden bij elkaar zijn geweest. Gelukkig hebben we allebei skype en daar zullen we vast heel veel gebruik gaan maken. We gaan allebei werken als au pair op een boerderij. Ik kom in een gezin met 3 kinderen (twee jongens en een meisje) en kan naast het oppassen/schoonmaken ook helpen op de boerderij. Dat laatste lijkt me vooral heel erg leuk. Ze hebben 'cattle and beef' (wat is het verschil??), en daarnaast is de vader werkhondentrainer en geeft hij cursussen. Heel interessant dus, en ik hoop dat ik daar veel van mee kan krijgen :)

Morgen (dinsdag) gaan we hier weg en breng ik Jolanda naar 'haar' gezin vlakbij Albury (zo'n 800 km). Daar blijf ik dan een nachtje slapen en de volgende dag ga ik verder. Ik denk dat ik woensdag aan het eind van de middag aankom in Welshpool. We zitten zo'n 550 km bij elkaar vandaan, dus we gaan in de weekenden vast afspreken! Hoelang we daar gaan werken weten we nog niet. We zetten het eerst op 2-3 maanden, vinden we het niets dan stoppen we eerder, is het heel leuk dan blijven we gewoon langer. We laten het wel over ons heen komen, zoals altijd.

Dit was het weer voor nu! Vanuit Corlette: tot de volgende keer!

Over schoonmaakdoekjes, een wc-borstel en plannen voor de komende weken.

We hebben werk gevonden! Jaja, het is weer echt een baan om over naar huis te schrijven, dus dat doe ik dan ook maar ;). Deze weken ben ik ‘room attendant' (leuk woord voor schoonmaakster) in een groot hotel met 4 tot 5 sterren. Terwijl Jolanda en Christinazich nog een keer heerlijk omdraaien zijn Claudia en ik al onderweg naar het werk. We beginnen om 9.30 (of een uurtje eerder als het een drukke dag belooft te worden). Het hotel heeft 5 filialen en we worden in teams ingedeeld zodat ieder team (van 2 tot 4 personen) één filiaal voor zijn rekening neemt.

We zorgen dat we goed op tijd zijn, want ben je te laat dan heeft dat gevolgen voor de rest van de dag! Er zijn namelijk twee verschillende soorten schoonmaakdoekjes, waarvan de ene veel stofpluisjes achterlaat op deuren en spiegels. Ben je te laat, dan zijn de goede doekjes weg en loop je de hele dag je eigen pluisjes weg te vegen. En dat wil natuurlijk niemand. Dus we zorgen dat we een half uur voordat we moeten beginnen aanwezig zijn, en vaak hebben we geluk.

Er schijnt trouwens echt een ‘schoonmaakdoekjesoorlog' aan de gang te zijn, want we hebben ontdekt dat sommige collega's de goede doekjes verstoppen zodat ze nog wat hebben voor de volgende dag. Dus we kijken alle kasten na en vooral in weggemoffelde plastic zakken vinden we vaak nog wat extra doekjes.

Dan maken we onze emmers klaar met vijf verschillende soorten schoonmaakmiddel, deurstop, plastic zakken en dan is het vieste karwijtje van de dag aan de beurt: kies je wc borstel. Er staan zo'n 50 borstels heerlijk in het chloor te weken, nog van de vorige dag. Ze zien er dan wel weer wit uit, maar het idee is niet echt fris. Met twee vingers plukken we er eentje uit en stoppen we m in een plastic zak, in de hoop dat we m niet te veel hoeven te gebruiken.

Nadat we te horen hebben gekregen welke kamers als eerste moeten en welke bijzonderheden er zijn, moeten we vijf minuten rek- en strekoefeningen doen. Dit doen we ‘gewoon' op straat voor de personeelsingang. Toeterende automobilisten, grijnzende mensen, maar collega's vinden het allemaal heel gewoon en ik doe maar net of ik het ook héél normaal vind. Nu zijn we dan echt klaar voor de dag, het werk kan beginnen.

De rest van de dag is het: schoonmaken, bedden afhalen, schoonmaken, bedden opmaken en schoonmaken. Er mag geen haartje of vingerprint in de hotelkamer te vinden zijn. Soms, als ik een nieuwe (nog vieze) hotelkamer binnenloop vraag ik me af of het echt gaat lukken, want sommige mensen (vooral met kleine kinderen) kunnen er toch een zooi van maken! De tijden waarop we vrij zijn is heel verschillend. In en net na het weekend is het heel druk, gedurende de week iets minder. Soms werken we tot na 6 uur, soms zijn we om 3 uur al vrij.

Maar zolang je maar met leuke collega's werkt, is het wel uit te houden. We hebben ondertussen al weer 2 weken gewerkt en we gaan dit waarschijnlijk nog 2 weken doen. Hopelijk hebben we tegen die tijd weer iets anders gevonden.

Op het moment ben ik overal aan het solliciteren en maken we plannen wat we straks willen doen. Het is waarschijnlijk gemakkelijker als Jolanda en ik uit elkaar gaan in verband met het zoeken naar werk. Vaak is er plek voor één, en we zijn dus los van elkaar aan het solliciteren.

Gisteren met iemand aan de telefoon gezeten die een ‘dog farm' heeft die honden fokt en traint voor de jacht en veedrijven. Hij heeft nog iemand nodig om te helpen. Klinkt mij enorm in de oren natuurlijk! Over een paar dagen zal hij laten weten of hij akkoord gaat. Ik wil niet teveel hopen, maar het zou toch vet cool zijn, zoiets?! Verder weer ingeschreven op een au pairsite en al heel veel reacties gehad van mensen uit heel Australië (in de ski gebieden, op Tasmanië, op boerderijen in de outback etc) Dit is ook nog een optie natuurlijk! En het fruit plukken houd ik in de gaten. Het kan dus echt alle kanten op, en dat maakt het leven wel heel erg leuk!

We wachten af hoe alles gaat lopen! Ik houd jullie op de hoogte!

Ik ga nog even wat foto's online zetten

Over het huis van Michael, een boottochtje, duizenden krabben en een dagje strand met een SUPERGAVE afloop

Ik steek de sleutel in het slot en doe langzaam de deur open. Wat staat ons hier te wachten?! Nieuwsgierig kijken we naar binnen. Het is erg donker, en we gaan eerst op zoek naar de lichtknop. Het voelt toch wel heel raar hoor, een huis binnen lopen waarvan je de eigenaar nauwelijks kent en ook niet thuis is. We bekijken alles beneden: de badkamer (wauw!) de slaapkamers, het washok, zelfs de kasten worden geïnspecteerd. We vinden een dvd-verzameling van heb-ik-jou-daar. ‘Voorlopig hoeven we ons nog niet te vervelen' kijken we elkaar grijnzend aan...

Dan naar boven... Ook hier is alles nog pikdonker. We trekken de gordijnen één voor één open en zo kunnen we echt goed zien waar we terecht zijn gekomen! ‘Moet je het balkon zien, zo groot' ‘En wauw, het uitzicht over de baai' ‘Wat een enorme bank' ‘Haha moet je die tv zien' ‘De keuken is echt nieuw!!' We trekken de keukenkastjes open en beginnen te grinniken. Woow deze kerel is pas georganiseerd! Alles staat netjes gerangschikt in de kastjes en in de koelkast en zelfs de bestek ligt allemaal kaarsrecht op zn plek. Ik hoop dat we dit kunnen onthouden.... We ploffen neer op de bank: Hier houden we net nog wel even uit ;)

De volgende dagen zijn echt relaxdagen. We slapen uit, kijken films, doen wat boodschappen en liggen op het strand. Verder spoken we weinig uit, het is eigenlijk ook gewoon te warm, zo'n 35 graden. We zitten echt in een mooi gedeelte van Australië, met veel verschillende stranden en ‘National Parks'. Maar Claudia en ikzouden graag willenwerken en dus gaan we op zoek naar een baan. We kijken de lokale krant na en vragen in verschilllende winkels of ze mensen nodig hebben. Ik ben zelfs op een christelijke basisschool geweest en heb daar gesolliciteerd voor een casual job. Tot nu toe alles zonder geluk, maar solliciteren is altijd afwachten op de reacties. Hopelijk duurt het niet lang meer.

Er schijnen zo rond de 200 dolfijnen in de baai te wonen die we heel graag zouden willen zien. We besluiten met de Ferry naar de overkant van de baai te gaan, in de folder staat dat er 90% kans is dat je onderweg dolfijnen ziet. De Ferry gaat naar de Tea Gardens. We hebben geen idee wat dat is, maar dat zien we dan wel, het klinkt in ieder geval wel leuk. Vol verwachting stap ik in de boot. Niet zo'n massa-grote Ferry, maar echt een leuk bootje. Vol spanning kijk ik overal heen, ik hoop echt dat we ze zien! Met de camera in de ene hand en de verrekijker in de andere speur ik het hele wateroppervlak af. We zijn ondertussen al een halverwege en ik begin me nu wel wat zorgen te maken. Waar zitten die beesten nou? Je zult net zien dat wij bij die 10% horen... Maar dan hoor ik de schipper zeggen: ‘dolfijnen aan de rechterkant van de boot'. En ja, nu zie ik ze ook! Ze zitten heel dicht bij en zwemmenrondom de boot. Wat enorm gaaf is dit! Mijn gevoel zegt: spring overboord! Maar gelukkig (?) heeft mijn verstand de overhand en blijf ik in de boot

De Tea Gardens waren daarentegen helemaal niet cool. Het was een soort van uitgestorven dorpje, waar niet zo veel te doen was dan alleen lunchen. De enige mensen die we tegen kwamen waren mensen van de Ferry. We hadden gepland om tot 17.00 te blijven, maar dat hebben we niet gedaan. Tea Gardens zonder tea gardens. Hmmm.... (net als Fly Point zonder vliegen of Soldiers Piont zonder soldaten..

We hebben het winkelcentrum goed verkend (uiteraard:P) en ontdenkten een watersportwinkel. Jolanda en ik hebben allebei een snorkelset gekocht zodat we de onderwaterwereld kunnen verkennen. De eerste keer vond ik het best eng. Er waren overal kleine kwalletjes die soms vlak voor je duikbril opdoken. Die kunnen toch prikken? En what about al die andere vissen en dieren die je ziet?? Maar er waren meer mensen aan het snorkelen, dus het zal wel goed zijn. Op een gegeven moment was ik aan het idee gewend en begon het steeds leuker te worden. Je ziet zoveel dingen! Mooie vissen, koraal, waterplanten, gekke slakken enzovoort enzovoort. En allemaal zo dichtbij! Heel erg leuk en ontspannend om te doen.

Afgelopen maandag waren we weer op het strand, alleen was het niet zo warm. We liepen wat te kletsen, met onze voeten in het water. Op een gegeven moment zegt Claudia: ‘what is that there at the beach?' We kijken het strand op, en het lijkt wel alsof er honderden kuikentjes lopen! Dat kan natuurlijk niet, maar wat is het dan wel?? We lopen dichterbij, maar op een gegeven moment zijn die beestjes gewoon verdwenen. HUH??? We kijken elkaar aan en snappen er niets van. We zien nog wel een paar verderop wegrennen, maar er waren toch veel meer? En WAT zijn het eigenlijk? En dan zien we het: allemaal kleine krabbetjes, en zodra je dichtbij komt graven ze zich in het zand. Dat kunnen ze echt in een paar seconden, vandaar dat de hele groep verdwenen was. Jolanda en Claudia liepen verder, ik bleef achter. Doodstil stond ik en inderdaad, daar waren ze weer. Ze groeven zich met tientallen tegelijk uit. Ze bleven maar komen. Als die beesten groter waren had ik echt gedacht dat ik in een horrorfilm terecht was gekomen! Het hele strand was bezaait met die beesten! Shit hoe kom ik hier weg? Maar dat was natuurlijk gemakkelijk! Ik stampte een paar keer en hup, daar renden de beestjes weg of groeven zich in. Wauw, echt heel bizar. Navele fotos gemaakt te hebben en nog wat verder rondgelopen te hebben zijn we weer naar huis gegaan. Heel bizar! Heb net even op internet gezocht, heb het beest gevonden onder de naam ‘blue crab' (er was ook een andere blue crab, die zag er heel anders uit... dus of het echt zo is?)

Er moeten hier ook koala's in de buurt zitten, mag je de bordjes langs de weg geloven. Ze slapen 20 uur per dag en dat is waarschijnlijk de reden dat we ze nog niet gezien hebben. Gisteren zijn we naar Tomaree Lookout geweest. Een bosachtig gebied tegen de oceaan aan, waar je mooi kunt wandelen en een heuvel kunt beklimmen. Boven aan de top hadden we enorm mooi uitzicht over de baai en de oceaan, maar we hadden nog steeds geen koala ontdekt! Hopelijk komt dat snel, ik kan niet wachten en ben heel nieuwsgierig geworden naar die beesten.

We zouden in de middag naar een strand waarbij je met laagtij naar een eiland zou kunnen lopen. Maar we moesten wachten tot half 5 en dus gingen we eerst zwemmen/snorkelen. Vervolgens onderweg, het was nogal een stukje lopen. We zijn met zn 4en, want Claudia was nog een kennis tegen het lijf gelopen. Al kletsend lopen we richting het eiland, genietend van het mooie weer, het witte strand, het water en de golven. We zien een paar jongens/mannen op de jetski's over het water heen crossen.'Zo hee' grappen we tegen elkaar ‘daar moeten we vrienden mee maken'. Op het strand van het eiland aangekomen blijven we zitten. Dan zien we één van de jetski's naar ons toe komen. Of we een ritje wilden. ‘JAAAAAAAAAAA' schreeuwt mijn gevoel. ‘Hallo nee echt niet, dat kan toch niet, er kan maar 1 tegelijk achterop en wie weet waar hij je dan heen brengt' zegt mijn verstand. Daarnaast zou Jolanda me noooooit laten gaan. Maar weer keer heb ik me vergist, want Jolanda zeg: ‘ja, graag'. WHAT???? DAN wil ik ook! De kerel zegt dat hij eerst Jolanda meeneemt en dan voor mij komt. Cool. Als ze wegscheuren over het water denk ik: shit, waar gaan ze wel niet heen.. ? Als er nu iets gebeurt kan ik ze nooit bereiken! Maar al snel draait hij zich om en komen ze weer terug. Pfieuw. Nu ik. Daar gaan wel. Ik wil me niet te stevig vast klemmen, het is en blijft een vreemde kerel. Maar nadat ik er bijna af ben gerold, grijp ik toch maar wat steviger vast... En het gaat me toch hard, we stuiteren over de golven. Heel gaaf, maar ook wel ietwat eng want ik heb het idee dat ik zo weinig grip heb... En je wilt met zo'n snelheid er toch echt niet afrollen. Een andere jetski heeft Jolanda opgepikt en daar scheuren we met zn 4en over het water. Wat is dit gaaf!!! Op een gegeven moment verlies ik mijn zonnebril... die vind ik natuurlijk nooit meer terug, maar het maakt me niet uit. Dit is gewoon cool! :D Op een gegeven moment zijn wij weer terug bij het strand. We wachten tot Jolanda weer terug is, en Sam (we hebben ondertussen kennis gemaakt) maakt nog een paar rondjes. En dan gebeurt het... met een onverwachte bocht glijd ik helemaal scheef van de zitting. Ik grijp me nog steviger vast met als resultaat dat we met zn tweeën in het water liggen. Even ben ik bang dat de jetski ook omrolt, maar dat gebeurt niet. Gelukkig heeft Sam een veiligheidsbandje om zijn pols, zo snel hij eraf rolt trekt hij die eruit en gaat de motor uit zodat we er zo weer op kunnen klimmen. Jolanda en ... (weet zijn naam niet) zijn ook weer bij de kust, en even later staan we weer op het strand. Wauw, hoe gaaf was dat!!! We zwaaien nog even als ze wegscheuren en gaan dan richting het vaste land....

's Avonds na het avondeten kijken we nog een film uit de collectie en bespreken we het plan voor de volgende dag. Vaak hebben we niet veel plannen. Strand, strand, strand... En wie weet komen we de volgende dag nog wel weer wat tegen...

Hoelang we hier gaan blijven weten we nog niet. Misschien een maand, misschien twee? Het hangt er vanaf of we hier kunnen werken. We zien het wel (zoals alles hier...)

Over Kleine Suzie en Grote Mitch en een ongelofelijk aanbod...

Vanuit een motel in (ik kijk Jolanda even aan.. waar zitten we ook alweer?) Glenn Innes. Een paar dagen geleden hadden we niet gedacht dat we hier zouden zijn, maar zo gaat het wel vaker. We zijn met zn 3en, Claudia (oud-collega van de mangofarm, backpacker) is hier ook, we zitten CSI New Yorkte kijken (jawel, net zo als in Nederland gebeurt, alleen dan zonder ondertiteling) en ik ben ondertussen (vooral in de reclames) een blog aan het typen. Ik denk even terug aan de afgelopen dagen.

Zondagmorgen: de wekker gaat om 5.45 want we gaan richting Sydney. Ida and Joan rijden mee en die moeten een trein halen richting Melbourne, vandaar dat we zo vroeg zijn. Het is zo'n 450 km. We willen op autojacht en daar hebben we een week vooruit getrokken. Claudia is al in Sydney, ze heeft al een backpackershostel voor ons geboekt zodat we bij haar in de kamer kunnen. Het is erg leuk om elkaar na een maand weer tegen te komen en we gaan eerst op het balkon (wat een luxe!) bij zitten kletsen. Dan pakken we onze boel wat uit (voor zover dat kan op een kleine kamer met 6 andere backpackers. Je wilt echt niet weten wat voor zooi dat is!) en gaan we uit eten in Chinatown (lekker!!). We kruipen er vroeg in want we zijn moe van de reis.

De volgende dag slapen we uit en gaan we op autojacht. We lazen in de Lonely Planet over een grote automarkt voor backpackers waar je auto's kan kopen van backpackers die terug naar huis gaan, vaak vol met campingspul en andere handige dingen. Dus wij opzoek naar de automarkt, maar toen we daar aankwamen bleek dat er maar 4 auto's stonden waarvan 1 verkocht. Hmm... dat viel even tegen. De eigenaar kwam ons vertellen dat alles nu online gebeurt. Dus wij balen natuurlijk. Wij lopen de garage uit, ondertussen druk discussiëren over wat we nu gaan doen. Achter ons loopt een stel, ook net de garage uit. Wij betrekken hun in het gesprek en dan vertellen zij dat zij hun auto willen verkopen. ‘Oh! Is dat de auto? Wauw, dat ziet er goed uit! Ja, zoiets zoeken we ja!'. Een Mistubishi Magna stationwagon. Om een lang verhaal niet nóg langer te maken: na wat wikken en wegen, proefritje, een test in de garage en wat papierwerk hebben we de auto de volgende dag gekocht. Maar...

Er was wel een maar. De auto komt uit Queensland. Dat betekent dat als we ‘m over willen schrijven we ook naar een gemeentehuis in Queensland moeten. Dus wij eerst kleine Suzie (de Suzuki) weggebracht naar Tamworth (en afscheid genomen van onze trouwe reisgenoot die ons nooit in de steek heeft gelaten hoe hard ze soms ook uitgelachen is door andere weggebruikers), daar nog anderhalve dag gebleven en vervolgens in Grote Mitch (van Mitsubishi) op weg naar Queensland (zo'n 400 km vanaf Tamworth). Dat hebben we dus vandaag gedaan. We zijn nu op de terugweg, op weg naar Nelson Bay...

Dat is ook zoiets bijzonders: we hebben echt een fantastisch aanbod gehad, ik denk echt dat we de ‘luckiest' backpackers zijn in Australie. In mijn vorige blog heb ik de naam Michael genoemd, een vriend van Stuart. Hij zit in het leger en is piloot. Hij woont in Nelson Bay in een (volgens Stuart en Nell) fantastisch huis met een enorm mooi uitzicht over de oceaan. Omdat hij in het leger zit, is hij veel van huis en zoekt hij (nu komt het...) iemand om op zijn huis te passen!! En dat mogen wij gaan doen!! We mogen zelf weten tot wanneer we blijven(tot augustus) enmogen alles in zijn huis gebruiken zolang we de boel maar een beetje schoon houden en het gras zo af en toe maaien.

Dus daar zijn we nu onderweg naar toe. Morgen zullen we daar aankomen en gaan we eerst vakantie houden. Er is strand, je kunt er kameel rijden, duiken, snorkelen, surfen en wat ook meer... Er schijnen dolfijnen te zijn en in bepaalde tijden van het jaar walvissen. Hoelang we blijven weten we nog niet. We laten dit gewoon over ons heen komen...!

Over Cowboys, cowboymuziek, rodeo, en alles wat met cowboys te maken heeft kortom: het Country Music Festival!

Wauw! Ik kijk mijn ogen uit. Wat hier gebeurt is iets wat je alleen op tv zou zien! De hele week voelt het al alsof we op een cowboyfilmset beland waren, maar dit is wel echt het hoogtepunt! ‘Kijk, daar komt er weer een'. Jolanda tikt op mijn schouder en ik kijk gespannen voor me. We zitten in een arena, helemaal vooraan zodat we niets missen. Een man schreeuwt iets door een omroepinstallatie en jawel, daar gaat het hek open. Een dolle stier komt al springend en bokkend naar buiten. Twee clowns dansen net buiten zijn bereik en op zijn rug zit een stoere cowboy. De vrouw naast me gilt en schreeuwt. Ze heeft net verteld dat het haar zoon is die daar op de rug van dat enorme beest zit. Het publiek houdt zijn adem in. Hoelang gaat hij dit volhouden? Lang genoeg voor de volgende ronde? De ‘oehhs' en ‘aahs' zijn niet van de lucht. Jawel, hij heeft de acht seconden gehaald volgens de man met de microfoon. En dan wordt hij eraf gebokt. Au! Nee... ja... gelukkig, het lijkt allemaal goed te gaan. De cowboy, 23 jaar, krijgt een groot applaus. De volgende stier met ruiter staat alweer klaar...

Je moet toch wel goed gestoord zijn om op zo'n beest te gaan zitten. Maar blijkbaar beginnen ze hier er al vroeg mee. Dinsdag zijn we naar de rodeo kampioenschappen geweest voor jongeren. De stieren zijn dan nog wat jonger, maar verder gaat het vrij hetzelfde. Er was zelfs een categorie ‘onder 11-jarigen' die meedeed. Het zal wel een andere cultuur zijn, maar ik begrijp hun ouders niet helemaal... Want hoe gezond kan het zijn?! We hebben de cowboys en rodeoclowns door de lucht zien vliegen en tussen de poten van dat beest zien verdwijnen... Vaak gaat het wel goed, maar heel af en toe loopt het toch ook wel wat uit de hand. Eén keer werd er iemand uit de arena gedragen...

Tussen de stieren rodeo door is er ook paarden rodeo, lassowerpen, stierworstelen met jongere stieren en een barrelrace met paarden. Erg leuk om te zien en wat kunnen die paarden hard lopen... Ik hoop hiervan nog een paar filmpjes op de site te kunnen zetten.

In Tamworth zelf is het Country Music festival goed bezig. Overal op straat staan bandjes en zingende mensen, er is markt en van alles en nog wat te doen. Heel gezellig. En 's avonds zitten de pubs vol met mensen want er is live muziek. Mensen lopen hier rond in cowboy-outfit en ze delen soms gratis cowboyhoeden uit aan de mensen die er nog niet zo bijlopen.

Op facebook zagen we dat Joanne en Ida (twee meiden van de jackeroo/jilleroo cursus) ook in Tamworth waren en we hebben nog een paar keer met hun afgesproken. Zo leuk om weer bij te kletsen, ervaringen uit te wisselen en gewoon een hoop lol te hebben! We hebben afgesproken dat we aan het eind van de week samen naar Sydney reizen. Wij willen dan een auto kopen, zij reizen door naar Melbourne.

We zijn deze week bij de familie Burton, die ons hun auto had geleend. Een vader (Stuart), moeder (Nell) met 6 kinderen in leeftijd van 10 tot 19 jaar. Erg gezellig en het voelt bijna als thuis. Vanavond nemen vader en oudste zoon ons mee uit jagen. Ik heb echt geen idee hoe ze dat doen en waarop precies (ik dacht vossen..) maar heb er veel zin in. En morgen reizen we af naar Sydney. We willen hier een auto kopen en gewoon nog wat rondkijken. In de loop van de week reizen we dan af naar Nelson Bay (zoals de plannen nu liggen). Dat schijnt een heel mooi stadje aan de kust te zijn, hier niet zo ver vandaan. Maar wie weet wijzigen onze plannen wel weer, het zal niet de eerste keer zijn...

Okee, het is nu een dag later en ik MOEST gewoon nog even vertellen hoe het jagen was. Jolanda en ik wisten gisteren echt niet wat we nu precies konden verwachten. Dus rond 5 uur: oude kleren aan en hup in de auto. Een vriend van Stuart ging ook mee. We rijden naar een oud boerderijtje buiten Tamworth waar we een kletspraatje maken met de eigenaren. Stuart jaagt regelmatig op hun grondgebied op vossen, kangoeroes en konijnen. Klinkt cru misschien, maar die dieren vernielen en/of eten het land, de omheining en de oogst, dus hebben boeren een hekel aan die beesten.

Wij (Jolanda en ik) moesten eerst nog even oefenen met schieten. Ik had het wel eens eerder gedaan (heel heeeel lang geleden op een blikje op de waslijnpaal ;)) dus dat oefenen was wel nodig. Maar het ging goed en al snel gingen we echt op pad. Spannend! We sprongen in de auto en reden door het land, over de heuvels en op plekken waar ik nooit zou durven rijden (zo stijl en scheef). En ondertussen goed uitkijken of we wat zagen. Heel af en toe zagen we wel een konijntje waar we op schoten, maar de meesten ontsnapten. Het begon al snel donker te worden en de grote schijnwerpers kwamen tevoorschijn. Er was eigenlijk niet echt plek in de auto, en het was ook moeilijk kijken dus mochten Mitch en ik op het rek (op het dak) zitten met de schijnwerper en de 22 (soort geweer). Wij schijnen en kijken, en zo snel we wat zagen klopten we op het dak van de auto. Goed vasthouden, want Stuart stond direct boven op de rem. Vaak was het ver weg en dan schoot Michael, die had een ander geweer. Als het dichtbij was, was het voor ons. Mitch had al een paar keer wat geschoten en op een gegeven moment drukte hij het geweer in mijn handen. Het klinkt misschien best gek, maar ik dacht eigenlijk helemaal niet na over wat ik eigenlijk zou gaan doen.. Ik hoopte alleen dat ik raak zou schieten. Daar zat een kangaroe, een beetje in de bosjes. Ik mikte en schoot. Niet door zn kop, maar in zijn schouder. Shit, het beest hopte zielig weg en was daarna onvindbaar. Dat was niet helemaal de bedoeling. Het was eigenlijk ook gewoon dom, want ik had ook op zijn schouder gericht want Stuart had met oefenen gezegd dat je iets lager moet richten dan het uiteindelijke doel (zn kop). Maar dat ging in dit geval dus niet op. Jammer... Verder heb ik niets geschoten, eigenlijk alles was te ver weg. Maar het was een hele ervaring en hopelijk gaan we ooitnog een keer...

Goed, dit was het voor nu. Volgende keer over Sydney!