Over mijn visumaanvraag...

Eventjes een heel kort berichtje:

Ik heb mn visum dan toch echt aangevraagd! Het waswel even spannend, communicatie met verschillende instellingen dieverhalen vertellen die niet overeen stemmenen uiteindelijk toch nog heel wat moeten omgooien maar ik heb nu bericht gekregen van de immigratie dienst dat ze de aanvraag binnen hadden gekregen, dattie geldig was en dat vanaf donderdag mijn 'overbruggingsvisum' in gaat. Dat betekent dat ik in ieder geval mag blijven tot ik uitslag heb gekregen over mijn aanvraag. Ennn... de verwachte wachttijd is 13 maanden!! Tot die tijd zit ik hier dus in ieder geval!! Ben ik blij dat ik toch VOOR die tijd naar NL ben gegaan, anders had ik dus nog zo lang moeten wachten, aangezien ik in Australie moet blijven tijdens de wachttijd.

Wordt vervolgd......

Over een extra lange reis Amsterdam - Melbourne, mn eerste week in Australie en mn weekend met Jolanda.

Yoehoeee, het is weer tijd voor een blog! Jolanda zit op haar (hostel)bed door mijn fotoboek van Australiete bladeren en over ik hoor regelmatig 'Oja weet je nog....' of 'Oh hihi dat was zooooo grappig...'

We zijn in Melbourne. Anderhalve week geleden kwam ik hier na een lange reis aan op het vliegveld. *Is er echt nog maar anderhalve week voorbij gegaan?!* Vijf weken Nederland en een weekje Roemenie! Supermooie tijd gehad, echtzo leukom (bijna) iedereen weer te zien!!!De terugreis liep iets anders dan gepland.....

Ik moest twee keer overstappen, alletwee de keren in China. Ik had geen goede ervaring, want op de reis naar Nederland had ik echt BIJNA mijn vliegtuig gemist (zo erg dat ik met een knalrooie kop en met klotsende oksels het vlieguig instapte: lekker voor de meneer naast mij..), en was mijn bagage kwijt geraakt.

Deze keer had ik iets meer overstaptijd en zou ik gewoon even kijken bij de bagageband of mijn koffer erper ongelukwas opgezet. Even wat gedoe bij de douane in Chengdu, China, maar dat was snel opgelost. Koffer was inderdaad op de bagageband terechtgekomen (!!) dus maar meegenomen en kon direct gelukkig inchecken voor mijn tweede vlucht. Heerlijk op tijd kunnen we het vliegtuig in. Het is een inlandse vlucht en dus zit ik met allemaal Chinezen in het toestel. Ik ben ondertussen wel aan het gebabbel gewend, maar wil slapen en doe mn oordoppen in. Ik zie nog net dat er een Chineze film op wordt gezet....

Als ik mijn ogen weer open doe is de aftiteling van de film bezig, dus moeten we zo'n anderhalf uur verder zijn. Maar als ik dan uit het raampje kijk, staan we nog steeds op de grond!! Mensen lopen wat heen en weer, en ik vraag waarom we nog niet weg zijn. In half gebrekkig Engels krijg ik te horen dat we op toestemming moeten wachten. Hmmm ok?! En dus ik wacht.... en wacht.... Op een gegeven moment beginnen de stewardessen zelfs ETEN uit te delen! Tja, we gaan heus niet opstijgen terwijl we onze noodles naar binnen zitten te werken. Pas VIER UREN later komt het vliegtuig in beweging! We komen in een file van vliegtuigen terecht die allemaal willen opstijgen.... Maar mij maakt het niet meer uit, ik heb mijn volgende vlucht al gemist....

Op het vliegveld in Guangzhou (China)kreeg ik te horen dat de eerstvolgende vlucht naar Melbourne pas 24 uur later zou vertrekken!!! Daar zat ik echt niet op te wachten en ik moest even slikken. Ik was ondertussen al zo'n 18 uur onderweg (of eigenlijk 24 als je rekent vanaf het moment dat ik in Oostwold de deur uit was gestapt) en ik wilde er gewoon zijn!!! Maar goed, het was niet anders. Er werd een hotel voor mij geboekt en de nieuwe vlucht. Er waren meer gestrande reizigers, en ik hoor dat het kwam door slecht weer. Er is gelukkig een Chinees meisje, Doris,dat aardig Engels spreekt. Ze is ongeveer mijn leeftijd, en is reisleidster geweest van beroep. Nu heeft we ze werk gevonden voor een jaarinDisneyland, Amerika! Daar was ze dus onderweg naartoe, maar was ze net als ik gestrand. Wat fijn iemand te ontmoeten die kan vertalen wat de bedoeling is!!

We kwamen rond 1 uur snachts aan in het hotel waar we per tweetal een kamer moesten delen. Heerlijkdouchen en slapen. De volgende morgen worden we om 12 uur wakker gebeld: we mogen komen lunchen. Nou het eten is ook een ervaring opzich! We worden aan een grote ronde tafel gezet waar al meerdere mensen aanzitten. In het midden komen grote schalen met Chinees eten, rijst en soep. ECHT Chinees eten. Ik probeer een stukje vlees, maar het is bijna alleen maar bot en smaakt echt niet lekker. Ik bedenk dat dit waarschijnlijk geen kip, koe of varken is en vraag me ineens heeeeeel hard af wat het dan wel is?! Eten ze hier geen honden en cavia's enzo?! Ik eet vanaf nu alleen nog maar rijst met wat gebakken ei!!

Weer terug op onze hotelkamer kruipen we alletwee ons bed nog maar weer in. We liggen wat te kletsen over de cultuurverschillen, het chineze familieplannings-idee, politiek enzovoort. Heel interessant allemaal!! Ik val weer in slaap en word wakker om n uur of vier. We pakken ons boeltje in, gaan naar beneden om te avondeten; voor mij alleen rijst. Ik zie op een van de schalen gewoon een kippekop liggen! Compleet met snavel en al! Een beetje verkleurd door de saus, zo tussen de andere stukjes vlees!! Yummie........

Goed, na het avondeten gaan we weer met de taxi naar het vliegveld, checken we in, nemen we afscheid van elkaar en een paar uren later zit in weer in de lucht. Wat bestaan er toch leuke, behulpzame mensen!!

Na nog weer een aantal uren vliegen kom ik dan EINDELIJK aan op Melbourne Airport! Heerlijk om er eindelijk te zijn! Ik ben wel doodzenuwachtig. Ik had te horen gekregen dat ik misschien niet eens door de douane heen kon komen, vanwege het bijna verlopen van mijn visum. Zouden ze moeilijk doen, of vragen gaan stellen?! Er staat een koeienlange rij en ik sta nog wel een uur te wachten voor ik aan de beurt ben. Door al die verhalen van 'border security' weet ik dat ik vooral niet opvallend moet gaan doen en probeer zo normaal mogelijk te doen (weet ik, is nogal moeilijk voor mij, ik zeg het alvast voordat er een bij-de-hand iemand reageert...)

Maar ik heb me (weer eens) druk gemaakt om niets: ik mag zo maar doorlopen! WAT BEN IK BLIJ!! Ik kan bijna niet geloven dat ik echt weer terug ben. Ik stap op de bus en nog twee uren later word ik opgepikt door Paul en de kids! Wat een leuk weerzien!!

Anderhalve week ben ik nu al weer in Welshpool geweest, en het is alsof ik niet ben weggeweest. De lente is begonnen, een leuke tijd op de boerderij! Ik voer de honden, help de kinderen met hun huiswerk, melk weer twee keer in de week bij Jenny, boek mensen in voor de hondenschool en loop met de stofzuiger door het huis. Daarnaast ben ik druk met het regelen van mijn visum want MAN er moet nog wel wat gebeuren hoor! Ik word al zenuwachtig als ik er aan denk.

En nu heb ik een weekendje afgesproken met Jolanda. Die gaat zondag naar Nederland en dus eindigen we hier ons 'backpackersavontuur'. Heel gek eigenlijk! Het is nu bijna twee jaar geleden dat we zijn begonnen met backpacken en hadden echt geen idee wat er ons te wachten stond!! Wat een ervaringen zijn we rijker, wat een fantastische tijd hebben we hier gehad. De mensen die we hebben leren kennen, de dingen die we hebben gezien en gedaan: ik had dit niet kunnen dromen!!

En dan nu is het dan toch ook tijd om afscheid te nemen. Van Jolanda, maar ook van het backpacken. Want dat is nu ook echt gewoon klaar. Ik hoop dan wel in Australie te kunnen blijven, maar dat is ook 'gewoon' werk. Tja, en afscheid nemen, daar ben ik nooit goed in geweest. Na zes weken afscheid nemen van Nederland, vrienden en familie was niet gemakkelijk, en nu dit ook niet. Ik moet er maar niet te veel bij stil staan. Want na afscheid staan er ook altijd wel weer leuke, nieuwe dingen op het programma!

***

We zijn nu alweer een week verder! Heel hard gewerkt aan mn visum, Daarnaast ben ik nu officieel aangenomen en heb een hele positieve brief gekregen van de High School waar de jongens naar school gaan over hoeveel de jongens afgelopen jaar vooruit zijn gegaan in alle opzichten en mijn rol daarin. Sowieso leuk om te lezen, maar hopelijk gaat dit ook helpen met mn immigratie hier! Hopelijk kan ik maandag mijn aanvraag indienen zodat ik dinsdag of woensdag een bevestiging krijg zodat ik in ieder geval mag blijven tot ze de boel hebben uitgezocht!!!! Heel spannend dus allemaal!!!!!! Jullie blijven op de hoogte!!!

Over haaien, dolfijnen, kangaroes die op ratten lijken en een hele hoop zonneschijn

WAUW! De westkust is echt zoooooo anders dan de oostkust! De oostkust is volgebouwd met dorpjes en steden, overal zijn mensen en auto's. Gezellig, maar niet echt 'natuurlijk' meer. De westkust daarintegen is om de 300 km een dorpje, met vriendelijke mensen die allemaal in de vakantie-stand leven. We zijn nu alweer een paar dagen weg uit Broome. Soms is het vooral auto rijden, maar soms ook echt relaxen en genieten van het mooie weer, de natuur, het strand en zee, de dorpjes etc. Nu ook bijvoorbeeld.

Ik zit op het strand (in mn kapotte strandstoeltje). Het zonnetje schijnt heerlijk, de zee maakt echte zeegeluiden en ik lees mijn boek. Af en toe tuur ik over de rand van mn boek naar het water... Ik zie niets bijzonders en lees weer verder.

Ik zit hier al een half uur. Zouden ze nog komen?? Ik kijk nog een keer naar het water, maar nog ziet het er stil en verlaten uit. De mensenmassa op het strand is ook zo goed als verdwenen. Een paar standvastige mensen staan er nog, maar niet meer met verheugde gezichten zoals een paar uur geleden. Na nog een uur besluiten Jolanda en ik naar het zwembad te gaan, een steenworp verderop. Daar kun je heerlijk zwemmen, in de zee zit nogal wat zeewier. Als ze nog komen, horen we het vanzelf.

En jawel hoor, na een uurtje horen we een schreeuw vanaf het strand. We kijken en inderdaad, er staat een groepje mensen bij elkaar en af en toe zien we een rugvin! Cool!!!! Met onze handdoek om ons heen rennen we ook naar het strand. Daar zijn ze dan eindelijk: de dolfijnen!!!

De dolfijnen zijn echt heel erg dichtbij en er staat iemand die hier werkt tot de knieen in het water. Een van de dolfijnen zwemt heel dicht langs haar heen en kijkt het publiek nieuwsgierig aan. Bijna elke dag komen hier aan dit strand in Monkey Mia een of meerdere dolfijnen. Als ze langer dan 20 minuten blijven dan worden ze gevoerd. Het zijn wilde dieren en dus is er geen garantie dat ze elke dag komen. Ze mogen ook niet worden aangeraakt. Een beetje verderop zwemmen er nog een paar, deze durven niet zo dichtbij te komen. De 'oppasser' vertelt van alles over de dolfijnen, terwijl deze heerlijk rond zwemmen. Er worden honderden foto's gemaakt. Na twintig minuten komt er een andere oppasser aan met een emmer met 5 vissen. Er worden vijf gelukkige mensen uit het publiek gepikt die de vissen mogen voeren. Helaas zijn wij dat niet. Na het voeren gaan de dolfijnen weer weg. Ze blijven nog een tijdje iets dieper in het water rondzwemmen, en dan vertrekken ze echt. WAUW!!!! WAT EEN ERVARING!!

De volgende dagen hebben we heel veel zon, zee en strand. Elke keer blijven we een een of meer dagen op dezelfde plek en dan trekken we weer verder. Het is heerlijk om zo veel te zwemmen en te zonnen, en er zijn daarnaast ook nog eens heel veel snorkelplekken. Mooi koraal en nog mooiere vissen. Helaas heeft de cycloon zijn werk ook gedaan: het zicht is op sommige plekken vrij slecht en duiktrips worden afgeblazen. Maar ook zonder duiktrips en slechter zicht is het nog steeds super gaaf. Op een gegeven moment heb ik zelfs een haai gezien! Niet zo'n grote joekel, en ook niet gevaarlijk (volgens de locals, zolang je ze maar met rust laat). Ik schat hem ongeveer anderhalve meter lang. Echt cool om die beesten gewoon in het wild te zien, maar ook best wel eng.. ben dus flink bij hem uit de buurt gebleven. De volgende dag als we op een uitkijkpunt staan zien we diep onder ons de zee met wel minstens 30 haaien!!! En deze zijn WEL echt groot, hier wil je echt niet tussen zwemmen! Maar natuurlijk wel supercool om te zien.

***

We zijn in Perth!

We hadden allebei eigenlijk geen zin om deze grote stad binnen te gaan. Vooral met de auto is het vaak een drama: we hebben niet echt een duidelijke stadsplattegrond, het is mega druk en als je niet precies weet waar je heen moet is dat niet handig. Daarnaast is er nergens in het centrum parkeerruimte te vinden, dus kunnen we beter de auto 'ergens' parkeren, de bus/trein pakken en hopen dat we de auto later weer kunnen vinden.

Nouja, we hadden eerst besloten om naar Rottnest te gaan, een klein eiland een paar km vanaf de kust van Perth. Leuk feitje trouwens: Rottnest is ontdekt door een Nederlander die de Quokka's ( soort kleine kangaroe waarvan er honderden wonen) voor ratten aanzag en het Rattennest noemde. Gedurende de jaren is het Rottnest geworden.

Anyway, we boeken een campsite op het eiland en even later zitten we op de boot. Rottnest is 11 km lang en echt een touristisch eiland. Er zijn erg weinig vaste bewonders en auto's zijn niet toegestaan. Ja ja, dat betekent dus dat we onze trouwe Mitch moeten achterlaten en al onze spullen (inclusief tent en slaapzakken) moeten dragen. Ik besloot om mijn matje achter te laten, Jolanda was de hare vergeten en zo sliepen we een nachtje op de harde grond.

Het eiland zelf was echt fantastisch. Ken je het principe 'kroegentocht'? Nou, dit hebben wij met stranden gedaan. Hup, in de bus naar het strand, na een uurtje snorkelen en zwemmen 'op' naar het volgende strand. Superblauw water, zand zo wit als sneeuw en het zonnetje scheen vrolijk. Heerlijk, wat een dag!

Als we zaterdag weer op de boot terug zitten, kletsen we over wat ons te wachten staat. We hadden van iemand uit Oostwold een adres gekregen van mensen in Perth waar we 'echt even langs moesten gaan als we in de buurt waren'. Dit aanbod was natuurlijk al anderhalf jaar geleden, maar ik had het adres nog in mijn opschrijfboekje staan. Tja, zullen we het doen of niet. We kennen ze natuurlijk helemaal niet, en het is al zo lang geleden... Aan de andere kant, het is altijd leuk om andere mensen te ontmoeten, waarschijnlijk zijn het NLers (aan de achternaam te zien) en het is misschien een goede gelegenheid om Perth te leren kennen. Vrijdag hadden we gebeld en ze leken heel aardig en enthousiast dus hadden we afgesproken om zaterdagavond daar heen te gaan. 'En als jullie blijven slapen kunnen jullie zondag ook mee naar de kerk'. Haha, dat is dan geregeld. Na een 'toevallige ontmoeting' (wij stappen per ongeluk op de verkeerde haven uit, maar zij staan daar op ons te wachten omdat ze in de buurt van de haven waren, al wisten ze niet waar we zouden uit stappen...) kunnen we achter ze aan rijden en zo zitten we even later al Nederlands pratend aan the fish and chips.

We blijven tot dinsdag. In de vrijgemaakte kerk (JA ECHT, VRIJGEMAAKT! Ik wist niet eens dat dat bestond hier in Australie. Ze noemen het 'Free Reformed!) hebben we wat van de jeugd leren kennen. Zo zijn we die morgen ergens op de koffie gevraagd, die avond voor dinner en de volgende dag voor een dagje om Perth in the gaan. De vrijgemaakte gemeente bestond vooral uit Nederlandse leden (of mensen met NLse ouders/grootouders etc), dus veel mensen spraken wel een beetje Nederlands. Erg grappig soms, als het half gebrekkig was of met een enorm Aussie accent. Maar het voelde heel erg als thuis.

We hebben nu nog maar twee weken tijd om te reizen, dan zit onze trip rond Australie er echt op! 29 februari* hopen we in Welshpool terug te zijn, dan zijn we Australie echt rond getrokken! Nog maar twee weken, dan moeten we ook afscheid van elkaar nemen, want wie weet wanneer we elkaar weer zullen zien. Ik ga weer aan het werk in Welshpool, Jolanda in Willowtree op 'haar boerderij'. Ze zal Mitch, de auto, meenemen dus ook daar moet ik afscheid van nemen. Ik heb heel veel zin om weer aan de slag te gaan in Welshpool, maar ik zal dit leven, de auto en Jolanda erg gaan missen. Nog maar extra genieten dus deze twee weken!!

Wordt vervolgd....

* Een oude blog, ik ben ondertussen in Welshpool. Zal hier in mijn volgende blog meer over vertellen...

Over crocs, een supermooie vliegtuigtour, een cycloon en een natte bioscoop.

Okey, ik weet het. Ik heb een aantal weken geen blogs meer geplaatst. Ik ben wel 20 keer begonnen maar elke keer niet afgemaakt en/of geplaatst bij gebrek aan internet, electriciteit en/of motivatie :$. Goed, het wordt een heel verhaal om in een keer te plaatsen dus doe ik het in stukjes. Hier alvast het eerste gedeelte.

Broome 25 januari, vanaf een kamer in een vet relaxed resort. We hebben weer een fantastisch plekje gevonden om de komende dagen door te brengen. Broome schijnt een heel leuk stadje te zijn, vooral nu het in het regenseizoen heerlijk rustig is. We zijn tegen het eind van de middag hier aangekomen en het eerste wat we hebben gedaan is een plekje zoeken om te overnachten. Deze keer geen backpackershostel maar een superdeluxe resort!!. Het is nog heel nieuw, alles ruikt fris en ziet er schoon uit. Hele mooie relaxe ruimtes en een helderblauw zwembad. We delen de kamer met twee gezellige meiden die helaas (?) morgen weer weg gaan en we de kamer voorlopig voor onszelf hebben.

Afgelopen dagen hebben we vooral in de auto gezeten omdat er onderweg hier naar toe niet veel te zien was. We hebben eigenlijk twee hoogtepunten gehad op de reis hierheen (waarvan 1 wel heel letterlijk)

Een collega van de mango farm, Dave, had een aantal jaren op een krokodillenboerderij gewerkt. Die boerderij lag op de route richting Broome. Aangezien Dave al honderduit had verteld over het werk daar omdat ik erg geinteresseerd was, had hij de eigenaar opgebeld en gevraagd of hij tijd had om ons een rondleiding te geven. Dat was geen probleem. Het leuke was ook dat de boerderij ook in een Australische tv serie was geweest ('Keeping up with the Joneses', ik ken het verder niet, is dat in NL ook op tv?).

We hadden instructies gekregen hoe we moesten rijden en zelfs een telefoonkaart om te bellen in de pub. Ik snapte dat eerst niet helemaal. 'Jullie moeten een rivier oversteken. Zoals het nu lijkt kunnen jullie er niet doorheen met jullie auto.. Daarom moeten jullie eerst bellen of het kan want misschien is het water wel gezakt.. En je mobiel heeft daar geen bereik. Kan het niet, dan komen ze jullie wel ophalen in een 4WD.' Aaah, ok. En inderdaad, een aantal uren later reden we met de 4WD door de rivier. De eigenaar en zn vrouw waren heel erg aardig en we hebben een heel uitgebreide rondleiding gehad. Eens per jaar gaan ze op 'krokodilleneierenjacht' per helicopter. Elk nest heeft zo'n 60 eieren en ze halen heel wat nesten leeg. Klinkt misschien zielig, maar normaal gesproken overleeft maar 1% van de kleintjes het in het wild. Hoe dat leeghalen precies gaat weet ik niet, maar in mijn ogen nogal gevaarlijk, met een moedercroc in de buurt die haar nest wil beschermen...

Anyway.. Die eieren worden uitgebroed (wat een stank in de broedmachine!) en dan worden de kleintjes grootgebracht. Heel interessant om te zien. We zienkrokodillen van nog maar een paar uren oud toteen aantal jaren.Na de tour lopen we nog even bij de 'huisdieren' langs: een paar flink uit de kluiten gewassen krokodillen die met kleine toegeknepen oogjes naar je zitten te loeren. Aardig hoor :) We komen even later bij een grote vijver aan waar een waterbuffel staat te grazen. Ook deze vijver heeft bewoners: 'free range crocs' ofwel onstnapte krokodillen. Of dat niet gevaarlijk was? Nee hoor, het zijn luie beesten en ze hoeven niet veel te eten. Eenden zijn gemakkelijker te vangen als landdieren (of mensen). Jaja... toch blijf ik liever op een afstandje. Als die beesten groot zijn, zien ze er echt niet gezellig uit! Ik kijk eens naarde hand van de krokodillenboer waarvan een vingertopje mist en het er verder ietwat vreemd uit ziet: vast een gevolg van het werk met zijn schatjes.....

Na een paar uur met veel interessante weetjes en feiten over krokodillen gaan we verder. Wat een superleuke middag. We bellen Dave om hem te bedanken voor het regelen van deze prive tour :-) Altijd leuk om 'the locals' te onmoeten! Zo kom je nog eens ergens haha!

Na twee dagen rijden komen we aan in Derby. Hier hebben we een VLIEGTUIG TOUR geboekt voor anderhalf uur. Derby ligt aan de rand van 'the Kimberley': een natuurgebied zo groot als Duitsland(!!!). Het is moeilijk begaanbaar terrein, eigenlijk het beste te bezichtigen met het vliegtuig. Daarnaast is de 'Horizontal Falls' een bijzonder bezienswaardigheid en dat moesten we toch eigenlijk wel gezien hebben (volgens anderen die er al geweest waren). Het was een duur grapje, maar wel de moeite waard. We zaten met zn 3en in het vliegtuigje (piloot, Jo en ik) en na wat instructies hier en daar gingen we! Wat een ervaring!!! Veel foto's gemaakt natuurlijk en onze ogen uit gekeken. Ik kan er veel over gaan vertellen, maar ik zal binnenkort wel foto's op internet zetten: die zeggen veel meer!

Het is nu een paar dagen later en we zijn nog steeds in Broome. We hebben ons verblijf noodgedwongen moeten verlegen vanwege een cycloon. Hij zit nu nog boven zee, maar er wordt voorspeld dat hij land gaat raken op de route die we willen reizen. Na een tijdje nadenken hebben we toch maar besloten hier te blijven. Het is misschien wel spannend om een cycloon mee te maken, maar men kan niet voorspellen wat het gaat doen en hoe onveilig het gaat worden, dus kunnen we beter in het veilige Broome blijven waar accomodatie goedkoop is en veel te doen is. We houden de informatie goed in de gaten en verder relaxen we hier gewoon heerlijk. We zijn naar een openlucht bioscoop geweest. Het scherm (witte muur van de schuur van de buren?) en de voorste 10 rijen waren buiten, de rest binnen. Gelukkig maar, want het regende keihard. We waren dan ook de enige haha.En voor de stoelen maakte de regen niet uit, het waren namelijk strandstoeltjes! Film was erg leuk: War Horse.

Wordt vervolgd.........

Over een warme nacht, een spin en schildpadden!

Het is donderdag 5 januari en ik lig in de tent. Het is rond 20.00 maar al donker, dus we liggen al in bed. We hebben de hele dag in de auto gezeten, morgen en overmorgen zullen we nog twee lange dagen hebben. Hopelijk komen we zaterdag avond aan in Mataranka, waar we vanaf maandag kunnen beginnen met werken voor 14 dagen. Vanmorgen vroeg zijn we bij Phill weggegaan en hadden we 3000 kilometer voor de boeg. Nu hebben we krap 1000 gedaan.

Het is zo ongelofelijk warm in de tent, ik kan nog niet slapen. Het is heel erg stil. We staan op een 'rest area', soort van parkeerplaats waar je kan rusten en/of overnachten. Geen overbodige luxe, er zitten grote afstanden tussen de dorpen (wat vaak nauwelijks het woord dorp waard is met die drie huizen en benzinestation). We hebben net de tent opgezet maar de grond is zo droog en hard dat we met geen mogelijkheid de haringen erin kregen. Dus nu hebben we alleen de binnentent maar staan. Het ziet er niet naar uit dat het gaat regenen en zolang we in de tent liggen zal die wel niet wegwaaien ;-)

Pff, ik draai me nog eens om. Hoe kan ik nu slapen met deze hitte? Het was de hele dag al zo warm, maar daar hebben we niet veel van gemerkt met onze fantastische (!!) airco. Ik schat in dat het nu tussen de 30 en 35 graden is. Maar de grond... het voelt aan als een elektrische deken! De zand/rotsachtige bodem heeft de hele dag de brandende zon gevoelt en houdt blijkbaar de warmte goed vast. Mijn isolerende matjes isoleren niet zoals ze zouden moeten. Ik besluit dat ik mijn slaapzak maar onder mijn matje leg, misschien helpt dat nog een beetje? Niet bewegen en gewoon proberen te slapen... (ik hoor mn moeder het nog zeggen, op een warme zomeravond). Na een half uur ben ik bijna in slaap gedommelt. Maar dan.... een zacht geronk en gedender in de verte, wat snel dichterbij komt. Daar komt een road train aan. De enorme vrachtwagen met drie opleggers besluit ook op 'onze' rest area te gaan staan. Gelukkig blijft hij niet voor de nacht, want na een half uurtje vertrekt hij weer.

En daar gaan we weer: poging twee om te gaan slapen. Morgen proberen of we een plekje op het gras kunnen vinden, dat zal vast ook een stuk schelen...

En inderdaad, de volgende nacht staan we op het (hoge) gras. We hebben moeite moeten doen om het gras plat te trappen, en weer geen haringen gebruikt. Het is nog steeds warm, maar het gras isoleert een stuk beter dan mijn matjes. Gedurende de nacht hoor ik in de verte een dingo huilen (soort wilde hond) en kruipen er beestjes onder het tentzeil door. Hmm, niet echt een lekker idee, we zijn in Northen Territory: de staat die bekend staat om de giftige spinnen en andere beesten die je liever niet tegen wilt komen. Afijn, spinnen zullen wel niet door het tentzeil heen knagen, en we zijn niet de enige kampeerders in the NT

***

Het is zaterdag ruim twee weken later. Morgen vertrekken we uit Mataranka. We hebben een twee weken van hard werken gehad, het meeste in de brandende zon. Ik had meer moeite met de warmte dan vorige jaar had ik het idee. Man, om 08.00 was het al bijna niet meer om uit te houden (rond de 40 graden). Maar goed, veel water drinken en genieten van de momenten dat er een wolkje voor de zon zit.

Op een gegeven moment zit ik even uit te blazen en zet ik mijn hoed af. Ik leg die op het stuur neer en drink wat water. Als ik weer naar mijn hoed kijk schrik ik me .... een hoedje (ghehe, hoe toepasselijk..). Want OP mijn hoed zit een gigantische SPIN! AAAAAAAAAAAHHH!!!! Ik weet niet hoelang die daar gezeten heeft, maar ik ben heel blij dat hij daar stil is blijven zitten. Ik krijg kippevel als ik bedenk dat hij ook rustig een wandelingetje kon gaan maken via mijn haar in mijn nek, of over de rand in mijn gezicht. Ik pak een takje en probeer hem eraf te krijgen. De spin voelt zich aangevallen en gaat op zijn 4 achterpoten zitten, de andere vier gaan dreigend de lucht in en zie ik twee tanden (?) als kleine omgekeerde slachttandjes uit zn bek steken. Best een eng gezicht. Anyway, even later ligt de spin op de grond en kruiptie weg tussen het hoge gras....

Gisteren hebben we gezwommen. Mataranka staat bekend om zijn 'Thermal Springs' ofwel warmwaterbronnen. Kristalhelder water komt ergens uit de grond en vormt een kreek totdat het ergens in een rivier eindigt. Liters en liters water, elke dag. Gisteren zijn we naar zo'n kreek geweest: Bitter Springs. Een heel mooie, tropische omgeving. Ondanks dat het heel helder water was, zag het er allemaal een beetje groezelig uit. Op sommige plekken groeiden waterplanten en vieze drab van de oevers richting het midden, veel algen wat alles onderwater glibberig maakte en er lagen her en der omgevallen bomen of takken in het water. Eenmaal in het water lieten we ons meedrijven met de stroming. Heel tropisch, maar echt hoor, wat een stank kwam er van de drab: alsof ik in een van de stinkslootjes bij mn ouders was gaan zwemmen...

We hadden gehoord dat hier wel eens schildpadden waren gezien dus hadden we ons snorkelset meegenomen. Onderwater zag het er heel erg mooi uit. Zulke mooie kleuren groen en blauw, helemaal als de zon er in scheen! En inderdaad, na een tijdje zagen we ze hoor: de schildpadden! Ze waren bang voor ons en verstopten zich dus tussen de algen en waterplanten, maar we hebben er nog nog een stuk of 8 gezien! Ik schat de grootste had een schild van doorsnee 25 tot 30 cm, en ik heb nog 2 echt kleintjes gezien. Heel erg leuk, wat een ervaring!! En als je aan het snorkelen was had je geen last meer van de stank :) Je moest alleen oppassen dat je de drab niet inzwom, want dat zie je niet als je achter een schildpad aanzit en merk je pas als je met je hoofd weer boven water komt en groenig haar hebt... Lekkerrrrrrrr ;)

En vandaag is het alweer de dag dat we moeten inpakken. We hebben 5 weken voor we in Welshpool aan hopen te komen dus moet ik het handig inpakken dat ik elke avond maar een klein beetje de tent insleep. Beetje organiseren dus, ennuh.. op het moment ben ik het aan het uitstellen door een blog te gaan typen. Als jullie mn kamer konden zien nu... echt een chaos haha. Oke, schop onder mn kont: aan de slag...

Over Captain Jack Sparrow en een spannende jacht.

We zitten in de auto bij Phill. We rijden in zijn ute over de property, ergens wat ze in Australie 'Far North Queensland' noemen. Nou, verder noord zullen we in Queensland inderdaad niet komen. We zouden wel willen, maar dat haalt onze auto niet. De wegen worden op een gegeven moment onverhard, je moet door kreekjes, modderplassen en keien etc... Nee, daar heb je toch wel een 4WD voor nodig. Anyway, we zitten nu bij Cooktown in de buurt, ergens aan een onverharde weg in the middle of nowhere. Phill is eigenaar van een cattle farm en we zijn hem een paar dagen aan het helpen, en genieten van de ruimte en het leven hier.

Op het moment rijden we over zijn landgoed*. Het gaat al schokkend en ik heb al een keertje mijn hoofd goed hard tegen het raam gestoten. Ondertussen word ik van alle kanten lekgeprikt door de zogenaamde mozzies (neefjes/muggen..) en dat is ook geen pretje, maar wel mijn eigen schuld: vergeten antimuskito-spray op te doen. Jolanda en ik zitten achter in de auto, terwijl Phill en Steve voorin zitten te kletsen over bomen, vogels en dat soort onderwerpen. Ik volg het gesprek al lang niet meer, en kijk wat uit het raam, af en toe me goed vasthoudend aan de stoel voor me. Tussen Jolanda en mij in staat een doos mangasines (ik weet niet precies hoe ik het moet schrijven), een tropische vrucht die erg lekker is. We hebben ze net bij de buren gehaald, die een mangasine plantage hebben, en onder het rijden zitten we er van te eten. Beetje lastig, want nu heb ik echt plakhanden van de schillen.

30 december zijn we hier aangekomen. Het was ongeveer 400 km vanuit Cairns. Phill had ons gevraagd of we een vriend van hem van het vliegveld konden halen. Wat een geluk dat we op dezelfde dag hier heen kwamen als die vriend zou landen in Cairns. Dus wij halen hem op en hij stelt zich voor als Jack Sparrow.... onee als Steve. Maar het zou Jack Sparrow (film: Pirates of the Carribbean) zo kunnen zijn. Hij heeft langig zwart krulletjes haar, een hoedje op, zwarte snor en baard (niet met kraaltjes en ook niet zo lang trouwens). En verder ook hoor, de manier waarop hij er gewoon uit ziet haha. Onderweg vertelde hij dat hij schipper was op een boot (haha, zelfs dat paste in het plaatje!) Okee, hij had geen gouden tand, en gedroeg zich ook niet als Jack, maar verder..... We hebben er afgelopen dagen stiekum grapjes over zitten maken. Dus ik zit hier al een paar dagen te zwijmelen hahaha (okee, dat is een beeeeetje overdreven....)

En dan.... zijn we er. We krijgen het gebaar dat we stil moeten zijn en heel voorzichtig stappen we uit de auto. We staan vlak bij een kreek, wat uitmond in een soort van grote vijver. Phill en Steve pakken uit de auto een jachtgeweer. Ik krijg nu echt wel een adrenaline stoot.. zal het nu echt gebeuren? We hadden het er al een paar dagen over gehad. In deze vijver woont namelijk een krokodil. Echt, ik maak geen grapje. We zijn dus nu gewoon op krokodillenjacht!!!! AAAAAAAAAAAAAAAHHH hoe eng maar hoe cool en hoe ontzettend spannend is dat! Wij hebben nog nooit een krokodil in het wild gezien, en dat gaat hopelijk nu gebeuren. Ik kijk nog even hoofdschuddend naar onze outfits: niet echt geschikt. We lopen (of beter gezegd: sluipen) op onze slippers over de oever van de kreek, waar we tussen de bomen door gluren. Gelukkig staan we op een hoge oever en kunnen we een heel stuk van de kreek overzien. Vrij veilig lijkt me. En er is geen krokodil te bekennen. We sluipen verder naar de vijver.... ook daar is niets te zien. Hmmmm helaas.. Volgende keer beter.

Deze morgen waren we ook al op krokodillenjacht geweest, bij een andere kreek. We mochten daar de auto niet uit komen aangezien het blijkbaar daar een stuk onveiliger was. Phill en Steve hebben toen wel een krokodil gezien, maar die zag hun eerder en was weggedoken in het diepere gedeelte. En daar kan hij dan wel een paar uur blijven zitten, dus wachten heeft geen zin.

Nou, ik weet niet of we nog weer op jacht gaan. Ik hoop stiekum morgen, want hoewel ik het best wel heel eng vind, het is toch wel echt cool om zo'n beest te zien. Echt ook een heel raar idee trouwens, die zitten hier gewoon in de kreken alsof het niets is. En het gekke is: de boeren hier vinden het heel gewoon (en natuurlijk erg lastig). Net zoals je in NL last hebt van vossen, hebben zij last van de krokodillen....Hmm, ik blijf het vreemd vinden.

Overmorgengaan we weer weg hier, na 5 dagen hier op de boerderij te hebben gewoond. We hebben nieuw werk in Mataranka, op de andere mangofarm en we kunnen maandag beginnen. Dat betekent dat we in 4 dagen 3000 km moeten rijden. Worden een paar lange dagen, maar we hebben er ook wel weer zin in. Veel door de outback, dus lekker doorrijden en vervolgens onze oud-collega's weer ontmoeten in Mataranka. Het is maar voor twee weken, maar mooi even tijd om bij te kletsen en geld te verdienen voor de westkust.

Oja, ons oud en nieuw was best leuk (veel beter dan vorig jaar iig!). Phill had een party op de boerderij waar buren en vrienden waren uitgenodigd. De buren hadden een aantal fruit plukkers meegenomen dus het was wel leuk om even te kletsen met 'soort-van collega's'.

Geen vuurwerk en geen oliebollen, maar wel lekker varkensvlees, aardappelsalade, broodjes en natuurlijk de onmisbare 'Rum 'n coke'. We waren ietwat verbaast dat de helft van de mensen voor 12 uur al vertrok, maar gelukkig waren er nog genoeg over om een happy newyear te wensen.

Vanwege onze dagen hier hebben we geen telefoon of internet gehad en dus sorry voor het niet beantwoorden van smsjes/telefoontjes/emailtjes. Morgen komen we een MacDonalds tegen dus we zullen daar stoppen voor het internet en kan ik mijn blog plaatsen.

Vertel, hoe waren jou feestdagen?! Iemand nog goeie voornemens?? Let me know!!

De beste wensen voor het nieuwe jaar!

Anneke

* niet echt natuurlijk, ik zit echt niet in de auto te typen want op dat moment had ik wel wat beters te doen

Over Jolanda die 'snel naar huis wil', sinterklaas (ja echt!), kotszakjes en een leuke rit door het regenwoud. Oja, en over Mango's natuurlijk :)

Ik zit op onze hostelkamer in Cairns. Net gedouched onder een pisstraaltje dat uit een douchekop kwam waar ik mijn schouder nog aan kon stoten, maar ben wel een beetje opgefrist na een warme dag. Het is half 10 savonds. Jolanda zit op haar bed te facebooken op mijn telefoon terwijl ze de helft van een zak dorito chips op zit te eten; de andere helft is voor mij. Ik bedacht dat het echt weer tijd is voor een blog. Het is echt al weer weken (of: kilometers) geleden zie ik tot mijn grote schrik. Dussss ik begin maar snel.

Het is trouwens niet echt normaal dat we op een hostelkamer zitten. We hebben tot nu toe bijna alleen maar in onze tent geslapen. Heerlijk hoor, dat kamperen. Soms op een super-de- luxe camping, soms gewoon op een rustplek langs de kant van de weg. Het mag hier allemaal :D. Maar aangezien het regenseizoen is begonnen en het water af en toe met bakken tegelijk naar beneden stroomt, is een hostelkamer maar wel zo handig. Ennnnn nu hebben we ook airco, geen overbodige luxe hier met het warme weer.

Een paar weken geleden hadden we best een vermoeiende autorijdag gehad en we moesten nog naar de supermarkt voor avondeten en ontbijt. Toen we klaar waren in de supermarkt, zei Jolanda: 'Zo, en nu snel naar huis.' Het duurde even en toen barstten we alletwee in lachen uit. Naar huis?! De tent ligt in de auto en we weten nog helemaal niet waar we die gaan opzetten!!

Afgelopen twee weken zijn we heel hard aan het werk geweest. We hebben ergens voor gekozen waar we al super-ervaren in waren: MANGOES ;-) We hadden er natuurlijk heel erg veel zin in want we wisten nog goed van vorig jaar hoe interessant het mango plukken was (NOT). Maar ja, als je geld nodig hebt dan moet je wat, en als je eenmaal de contacten hebt is een baan zo geregeld. En zo kwamen we donderdag 8 december in Kuranda Resort aan, waar we veel collega backpackers leerden kennen. Het Resort was echt vreselijk en 85 km vanaf de mango farm, dus na een paar dagen zijn we verhuist. Want als je na een lange werkdag van 10 uur ook nog bijna anderhalf uur in een klein busje moet zitten, vol gepropt met stinkende, plakkende, zwetende collega's, en je vervolgens nog een uur moet wachten tot een van de twee douches vrij is, daar wordt niemand vrolijk van. Een goedkopere en veel betere optie was een cabin op een camping. Schone douches, schone keuken, airco op onze mooie kamer, heerlijke bedden en maar 10 minuten rijden.

Toen we de eerste dag op het werk kwamen hoorden Jolanda en ik dat we niet hoefden te plukken!! We mochten beiden een 'harvest aid' besturen. Een harvest aid is de machine die tussen de bomen door gereden wordt, waar de mango's in worden gegooid, besproeid en via een lopende band in een krat terecht komen.

Daarnaast waren we ook supervisor: we kregen een groepje mensen toegewezen die we moesten inwerken. Ze mochten niet alle mango's plukken. Sommige waren te klein, te veel bruine plekken, te rijp etc en wij moesten er voor zorgen dat de kratten met kwaliteit mango's werden gevuld. De eerste dag was nog best interessant. Het is best leuk om zo'n machine te besturen, alles in de gaten te houden en natuurlijk zo dicht mogelijk bij de plukkende backpackers te blijven. Maar vanaf dag twee was het wel doorbikkelen. Hete zon in de lucht, hete machinewaar je op moet blijven staan, plukkers die soms erg klungelig bezig zijn of geen zin hebben, kratten die te vol of te leeg zijn (300 kilo, je mag er 10 naast zitten) en lange dagen. Maar ja, we waren hier niet gekomenomdat we dachten dat het een feestje zou worden :P

En natuurlijk waren erwel leuke dingen: we hebben heel veel nieuwe, leuke mensen leren kennen en zodoende kerst met een aantal backpackers kunnen vieren. Kerstboom, Christmas crackers en een viergangen menu (waarvan we de laatste gang gemist hebben...) En het grappige was dat we de manager van de mango farm in de kerk tegen kwamen op kerstochtend. We herkenden hem bijna niet in zijn nette pakkie (Hij ons waarschijnlijk ook niet, wij zien er zondags ook heel anders uit als dat we aan het werk zijn natuurlijk haha)

En nog een voordeel aan werken op de mango farm: het onbeperkte mangoes eten!! Want ja, ze zijn nog steeds erg lekker :D

Over lekker gesproken...... :

Een paar weken geleden was het 5 december. Via facebook las ik allemaal berichtjes hoe men het in NL had gevierd en dan is het toch wel jammer dat we zo ver weg zitten. Jolanda vond dat we toch even een sinterklaas liedje moesten zingen 'savonds voordat we gingen slapen, omdat het zo'n traditie was. 'Ja ja' dacht ik 'wat is dit nu weer voor raar idee, maar goed, als jij het zo graag wilt...'.

De volgende morgen wordt ik wakker. Het is nog vroeg, voor 7 uur, maar omdat de zon al om 5 uur op komt is het rond 7 uur al erg warm in de tent. Als ik even later naar de wc wil en de tent open rits zie ik iets op mijn slipper liggen. Het eerste wat ik denk ik: jakkie kangaroepoep! Maar dan zie ik het... drie mooie, bruine, oerechte PEPERNOTEN!!! Sinterklaas had ons zelfs in Australie nog horen zingen!! En hij had de rest van de zak in Jolanda's verrassingstas gestopt. Ow ow ow, wat waren die pepernoten lekker!!

We hebben sinds mijn vorige blog heel wat kilometers gemaakt en dus ook heel wat gezien. Hier even even kort de twee 'highlights':

FRASER ISLAND. Ken je de film Pirates of the Carribean? Weet je dat Jack Sparrow op een gegeven moment op een onbewoond eiland word gefilmt? Hagelwit zandstrand, azuurblauwe zee, wuivende palmen.... Nou, daar deed het me aan denken. Fraser Island is vrij groot en we gingen met een 4WD bus over het eiland. Alleen dat was een ervaring op zich. Er waren geen asfalt wegen (behalve in het dorpje) en dus reed de bus over zandwegen. Echt van dat dikke, mulle zand en ik kon me bijna niet voorstellen dat daar uberhaupt iets doorheen zou komen. De bus had goeie veren (gelukkig) wat als gevolg had dat we zaten te stuiteren, dan weer omhoog, dan weer naar links en rechts. Wij zaten achter in de bus en we hebben echt keihard zitten lachen want het zag er natuurlijk niet uit. Van pikzwart tot kalend grijs, alle hoofden hobbelden in een wonderlijk ritme op de maat van het hobbeligezandpad. Alsof we zaten te 'synchroon-skippyballen'.

Met de bus werden we naar een aantal mooie plekjes op het eiland gebracht: een kreek waarvan het water zo helder was dat je het bijna niet kon zien, een shipwreck die vlakbij het strand was aangespoelt, het regenwoud midden op het eiland, waar we nog een dingo (wilde hond) hebben gezien en een kristal helder meer waar we hebben gezwommen. Het leek alsof je in de zee zwom vanwege het strand en de palmen, maar het was zoet water. Echt heel erg vet leuk! Toch waren we blij dat we naar een dagje schommelen (in de bus en later op de boot naar het vaste land) toch weer op de normale weg naar de camping reden.

GREAT BARRIER REEF. We hebben een dagje op het Reef doorgebracht. Eerst een lange tocht per boot er naar toe en vervolgens de hele dag snorkelen. Beetje in het water liggen, relaxed trappelen met mn benen en gewoon kijken. Echt hoor, dit is echt mijn mooiste Australie ervaring tot nu toe. Het was alsof we in de film 'finding Nemo' zaten. Het koraal is echt zooooooo mooi, er zijn zooooo veel vissen, echt ook hele grote! En we hebben zelfs een paar clownsvissen gezien. Het water is daarnaast zo lekker warm dat je rustig de hele dag wel in het water kan liggen. Hoelang je ook in het water ligt, je ziet elke keer weer nieuwe dingen. Het is echt met geen pen te beschrijven. Echt gewoonweg FANTASTISCH!!!

Ow, de terugweg was trouwens minder fantastisch. Het was nog best wel een eindje naar het vaste land en er waren best wel golven, dus schommelde het schip. Je begrijpt: heel veel mensen werden zeeziek. Allemaal witte koppen, en af en toe een golf (jakkie!!) Petje af voor de crew! die hebben heel wat kwakjes op tijd opgevangen in kotszakjes. Of ik misselijk was? Een beetje, maar dat kwam volgens mij alleen maar van alle mensen en geluiden om me heen.

* * *

Ondertussen zijn we een dag verder. Echt een vet leuke dag ook weer. We zijn vandaag met een oude trein naar Kuranda gegaan, een rit van een uur door de bergen en het regenwoud. Over mooie, oude spoorbruggen, door handgegraven tunnels, en een paar keer langs een supermooie waterval. Mooie uitzichten over Cairns, het regenwoud en later ook de zee. In Kuranda hebben we lekker geshopt. Heel veel leuke kleine winkeltjes met echt van alles en nogwat. Het grappige was dat we natuurlijk al een paar dagen in Kuranda gezeten hadden, maar we nog geen tijd gehad het dorp te bekijken. Terugweg zijn we met een soort kabelbaan gegaan. Met zn tweeen in een bakje en zo al schommelend de hele weg terug. Heel erg mooi om het regenwoud van bovenaf te bekijken (en ook wel een beetje eng, want soms was het griezelig hoog) en natuurlijk nog meer genieten van het uitzicht over de bergen en de zee. Wat is de wereld mooi :) En zo waren we na een super leuk dagje weer terug.

Voor morgen hebben we ook wat leuks gepland: DUIKEN op het GREAT BARRIER REEF. Het zal er dan toch van komen. Snorkelen was al super gaaf dus duiken moet volgens mij nog spectaculairder zijn. We hebben een dagreis geboekt met twee duiken. Als we nog tijd over hebben kunnen we ook nog snorkelen. Ik heb er HELEMAAAAAAL zin in..

Jaja, we genieten nog steeds met volle teugen (en geven ons net verdiende geld met bakken tegelijk uit).

Voor de mensen met een kaart (of google maps): we zijn dus morgen nog in Cairns en gaan overmorgen naar Cooktown (boven Cairns, aan de kust). Daar blijven we een week ofzo en dan gaan we richting.... (tromgeroffel)... MATARANKA!! Hopelijk kunnen we hier nog even aan het werk voor we richting de westkust gaan. Eerst Broome, en dan langzaam aan helemaal naar beneden, naar Perth, Albany om vervolgens via de Zuidkust weer richting Melbourne te trekken. Het is nog een hele reis (ik zit even op de kaart te kijken. Manman, ik dacht dat we al bijna halverwege waren, maar dat is ECHT nog niet het geval. Nog ongeveer 11.000 kilometer!Ach ja, we hebben wel een paar maandjes, dus dat komt vast wel goed.)

Hoop dat jullie de koude winter kunnen doorkomen. Ik ben blij dat ik elke morgen vrolijk met korte broek en hempje weer aan kan trekken. Lang leven de zomer :-) Ik wens jullie een heel goed uiteinde en als je een oliebol of nieuwjaarsrolletje eet, denk dan even aan mij. Heel veel liefs vanuit Australie

Over waterskien en biscuits (en best iets genants..), ontwormingspillen voor grote honden en de duikcursus.

Hallo allemaal!

Allereerst heel erg bedankt voor de leuke berichtjes, emailtjes, krabbeltjes etc. Het is zo leuk om te horen hoe het gaat met je en wat je bezig houdt! Wat voor jou heel normaal lijkt, is voor mij misschien helemaal niet normaal (de 'gewone Nederlandse dingen') en het is leuk om even over je schouder mee te kijken met wat je doet. Blijf ze vooral sturen :)

Op het moment zit ik achter het bureau in Jolanda haar slaapkamer. We zijn namelijk in Willowtree, waar Jo de maanden heeft doorgebracht toen ik in Welshpool zat. Ik ben hier al eens eerder geweest maar dat was maar voor twee dagen en nu ik hier wat langer zit heb ik een betere indruk over hoe haar leven er uit zag. We zijn hier afgelopen donderdag aangekomen en blijven tot zaterdag (zoals de plannen nu lijken..).We helpen wat met de dingen die moeten gebeuren op de boerderij, zwemmen in het zwembad naast het huis, relaxen in de zon (of in de schaduw omdat het wel erg warm is!)etc.

Afgelopen weekend was dat wel anders. Zaterdag hebben we gebowled. Niet binnen op een bowlingbaan, maar buiten. Jolanda en ik hadden dit nog nooit eerder gedaan, het lijkt wel wat op Jeux des Boules. Het werd georganiseerd vanuit Willowtree en er deden acht teams mee. Wij zaten in het team bij Jeremi (zoon van Malcolm) en een vriend van hem. Ze hebben ons de regels uitgelegd. Na een halve dag spelen zijn we eerste geworden! Dat was best grappig, aangezien wij denk ik de enige waren die het nog nooit eerder hadden gedaan. De prijs was nog grappiger: een bon voor de pub en.... voor elk een zak potgrond. Daar waren we natuurlijk heel blij mee

Daarna gingen Jeremi en nog een aantal anderen waterskien en ze vroegen of we mee wilden. Ja, leuk! Jeremi heeft een boot, waterskies en nog een aantal andere leuke dingen, dus: alles in/achter de auto en daar gingen we.

Het was erg leuk. Als eerste mochten we in de 'biscuits'. We zaten alletwee in een band, elk aan een touw achter de boot aan. Manmanman wat gaat dat hard. In het begin was het nog wel heel grappig, maar op een gegeven moment wilden ze ons er af hebben natuurlijk. En wij maar vasthouden :). Echt hoor, stuiteren over het water, en hard door de bochten! En dan is het water best hard! Maar goed, natuurlijk rolden we wel een keer in het water. Daarna op de waterskies. Heel leuk, maar niet gemakkelijk. Vandaag (maandag) merk ik de gevolgen: zo'n spierpijn dat ik niet meer normaal kan lopen enhier en daar een goeie blauwe plek. Maar het ergste is nog wel: we hebben alletwee een blauwe kont!! Echt hoor, enorme blauwe plekken! Niet normaal!!! Toen we het zagen kwamen we niet bij van het lachen! Het is dat het op zo'n genante plek zit, anders zou je er een foto van maken want het ziet er niet uit!!

Okee, ik zit hier nu even te bedenken wat ikverder ga schrijven. Ik probeer te beginnen bij mijn eind van de vorige keer.

We zijn dus bij de Dog Trials in Welshpool geweest. Dat was echt heel erg leuk. De voorbereidingen waren nogal hectisch want er moest nog zooooo veel gebeuren de voorafgaande dagen, maar uiteindelijk is het wel goed gekomen (natuurlijk: als het niet gaat zo als het moet, dan moet het maar zoals het gaat). Er is nogal wat regen gevallen in het weekend en dat zorgde voor slippende auto's en natte honden, maar bijna iedereen was voorbereid en de beroemde cowboyhoeden kwamen dan ook snel tevoorschijn (goed tegen de zon EN de regen!).

Ik heb kon er bij deze trials niet onderuit: ook ik moest mee doen. Ik had al een aantal weken Red getraind en ze was echt goed. Red was bij Paul binnen gebracht als 'rescue dog', de eigenaar wilde haar schieten omdat ze niet kon werken volgens hem. Na een aantal maanden training was ze een heel andere hond. Ze was alweer verkocht, maar de nieuwe eigenaar wilde haar na de trials op halen, dus ik kon haar nog mooi werken. Ik was best zenuwachtig, maar ik had er ook wel vertrouwen in. Red wist wat ze deed en ik wist wat ze kon. Daarnaast deed ik mee aan het laagste niveau (City Slickers) en dat moest zeker lukken. 'Piece of piss' zei Paul. Als 'verrassing' was de nieuwe eigenaar van Red ook op de trials. Paul had verteld dat ik haar ging werken en hij was zeer benieuwd. Ik kreeg alleen maar nog meer zenuwen.

Maar alles ging goed en ik werd 3e in de City Slickers! Yoehooeee :) Dat was wel leuk, en tegelijkertijd ook een leuk afscheid van Red: dit was namelijk de laatste keer dat ik haar kon werken. En de prijs: een ribbon EN ontwormingspillen voor grote honden. Ach ja, wie weet komt het nog eens van pas

Goed. We bleven na de trials nog een dagje hangen om bij te komen en alles in te pakken en zijn dinsdag dan ECHT vertrokken. Begonnen aan ons 'Rondje Australie' zoals we het noemen.

We hebben een week lang gekampeerd op verschillende mooie plekken. Zelfs een nacht in de bergen in de vrieskou! We hebben de mooie kust van NSW gezien, door de bergen gereden, verschillende nationale parken bezocht en ook nog het Snowy River Festival bijgewoond. We hebben de slechtste/duurste camping ooit gehad en zijn door de Blue Mountains gekomen! Heel mooi allemaal, elke dag genieten!

Een klein weekje later kwamen we aan in Port Stephens, waar Michael woont (weet je nog? We waren hier al eerder geweest). We zouden hier een duikcursus gaan doen.Dat was echt heel erg leuk! Na een aantal dagen theorie te hebben geleerd en de test te hebben gehaald waren we er zaterdag klaar voor! De cursus bestond uit 6 duiken waarvan 2 in het zwembad. De eerste duik was (ivm hoogtij) direct in de zee. Eerst kregen we een pakkelarie spullen die je moet aantrekken/omsnoeren. En nog een hoop gewicht: je moet natuurlijk wel zinken. Pff wat is het zwaar met al die dingen aan en om. Ik kon niet wachten om het water in te gaan. Maar in het water kreeg ik nogflippers aan, wat me helemaal onhandig maakte wantik konniet meer fatsoenlijk lopen terwijlik WELmn evenwicht moest bewaren. Enzo'n wetsuit staat natuurlijk niet charmant, maar als je je masker op doet herkent niemand je meer

Maar dan eindelijk gingen we onder water! Het was wel even slikken: ademen onder water?! Mn verstand zei dat dat kon, maar het was wel heel vreemd. Na een tijdje waren we er een beetje aan gewend. We zijn 8 meter diep gegaan. Zwommen een beetje rond en toen weer naar boven. Ik moest het nog wel een beetje leuk beginnen te vinden: het was nu meer spannend. Alle theorie spookte door mn hoofd en ik hoopte dat ik alles nog kon herinneren. Maar het ging prima en dus gingen we naar het zwembad. Daar hebben we vervolgens heel veel goefend en alle wat-kan-er-fout-gaansenario's hebben we wel gehad geloof ik.

Daarna nog een paar duiken in de zee. De oefeningen waren niet echt fijn (zoals onder water je masker afdoen, weer opdoen en leegblazen door je neus) maar het zwemmen was echt ZO COOL! Ik voelde me gewichtloos,alsof ik door het water zweefde. En ondertussen zie je mooie planten, koraal en mooie en bijzondere vissen. Een unieke ervaring.

Nu we onze cursus hebben gedaan mogen Jolanda en ik met zn 2en spullen huren en gaan duiken tot 18 meter diep. GREAT BARRIER REEF here we come :-D

Volgende keer een blog vanaf onbekende bestemming :-) We gaan richting Cairns en zien wel hoelang we er over doen. Wat een vrijheid.Echt hoor, ik kan volgens mij niet veel gelukkiger worden