Het was dan eindelijk zover! Zaterdagochtend zo rond een uur of 11 stapte ik in de auto richting Corlette, Port Stephens. Het zou een lange rit worden, maar ik had er de tijd voor want Jolanda zou maandag om 14.15 aankomen op het station in Maitland. Het was 1200 kilometer, maar als ik onderweg leuke dingen tegen zou komen had ik genoeg tijd om even te stoppen en rond te kijken. En als ik eerder aan zou komen zou het ook geen probleem zijn, ik kon de sleutel van Michael bij de buren ophalen.

Ik kan er veel over vertellen, maar eigenlijk was het gewoon rijden, rijden en rijden. Muziek hard aan en gas geven maar. Op een gegeven moment werd het donker en ik dacht: ik kan doorrijden of een plekje gaan zoeken waar ik ga avondeten en overnachten. Maar na het avondeten dacht ik: ik rijd nog wel een paar kilometer en dan zie ik wel weer.

Nu was er al heel lang iets aan de hand met de auto. Al snel nadat we hem kochten knipperde heel af en toe het accu lampje. Maar dat gebeurde heel af en toe voor een paar seconden en dus hadden we er nooit naar laten kijken. Maar....gedurende de reis stondtie wel heeel vaak aan. Het knipperen was branden geworden en bleef aan voor soms minutenlang. Ik hield het goed in de gaten, want het zat me niet lekker. Op een gegeven moment ging het lampje niet weer uit, voor meer dan een uur. Het was ondertussen zo'n 23 uur en ik werd wel een beetje bezorgd. Ik was nu in de buurt van Sydney en besloot zo weinig mogelijk stroom te gebruiken: geen grote licht aan, geen radio (snik) en geen verwarming. Maar het lampjebleef branden en ik wilde weten wat het beste was om te doen dus belde ik Hendrik Jan: hij heeft wat meer verstand van auto's dan ik en is al eerder een redder in nood gebleken (toen ik in Ierland zat en de auto niet wilde starten terwijl ik de kids van school moest halen en de ouders niet te bereiken waren). Hij vertelde dat er twee dingen aan de hand konden zijn: de accu laadt niet, of hij 'overlaadt'. Hij raadde me aan te stoppen, ergens te overnachten en dan morgen verder te zien. Maar ja, de volgende dag was het zondag en er zou geen garage open zijn. Ondertussen moest ik nog zo'n 150 kilometer en ik besloot toch door te rijden. Ik reed tenslotte al anderhalf uur met de lamp brandend en verder merkte ik niets vreemds aan de auto.

En eindelijk, daar reed ik Corlette binnen. Het was na 2 uur geloof ik en de buren lagen natuurlijk allang te slapen. Ik had ze nog geprobeerd te bellen of ze de sleutel ergens buiten wilden neerleggen, maar ze namen niet op. Goed, dan toch maar in de auto slapen. Maar niet voor de deur, ik vind het niet een prettig idee dat de hele buurt me kan bekijken als ik slaap, of nog erger, me ziet wakker worden...

Ik had al wat bedacht: er stond dichtbij een school met grote parkeerplaats aan het einde van een doodlopende weg. Het was weekend EN vakantie, dus niemand die me zou storen. Ik was erg moe en viel al snel in slaap....

De volgende morgen word ik wakker en kan ik even niet plaatsen waar ik ben. Ik hoor stemmen om me heen en langzaam dringt het door me door dat ik in auto lig EN DAT ER MENSEN IN DE BUURT ZIJN. Heel voorzichtig spiek ik door het raampje en zie dat er naast mij 3 auto's staan geparkeerd. De eigenaren lopen kletsend richting de school. Ik denk (of vooral: hoop) niet dat ze me gezien hebben. Een blik op de klok verteld me dat het 8 uur is. De buren van Michael zullen wel wakker zijn, want ze hebben kleine kinderen. Ik kruip uit mijn slaapzak, kleed me aan en klim op de bestuurdersstoel. De auto start prima en even later kruip weer in mijn slaapzak (nuin Michaels huis) om nog even een paar uurtjes verder te slapen.

Maandag om kwart over twee sta ik op het station om Jolanda op te halen. Ik heb Mitch van te voren door de wasstraat gehaald :) Daar komt de trein en aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah wat is Jolanda bruin en ziet ze er goed uit (wat wil je ook, ze heeft zelfs in de trein nog aan de alcohol gezeten!!). Een leuk weerzien en we hebben een hele hoop bij te kletsen. Gelukkig hebben we daar anderhalve week de tijd voor.

De rest van de vakantie is gewoon heel relaxed. We hebben geshopt, gelezen, films gekeken, in de zon gelegen (al was het een stuk kouder als de vorige keer dat we hier waren). Verder was ik zondag jarig (zoals velen blijkbaar wisten: heel erg bedankt voor de felicitaties via telefoon, email, hyves, facebook en post!) en Jolanda had een taart gebakken en een slinger op gehangen terwijl ik nog in mn nest lag. 's Avonds zijn we uit eten geweest.

Het hoogtepunt van deze weken was het whale watching. Walvissen die normaal gesproken bij Antartica wonen komen in de winter richting Australie omdat het water warmer is en dus is hier meer voedsel. Ook krijgen ze hier hun jongen en/of paren ze hier. Dus tussen mei en september zijn er hier 'whale watching cruises'. Dat hebben wij dus vandaag gedaan. Met een catamaran zijn we de zee op gegaan en op een gegeven moment zagen we in de verte wat rugvinnen en waterdampwolkjes! De schipper stuurde daar op aan en we kwamen steeds dichterbij. Regelmatig zagen we een rugvin, af en toe een zijvin, staart of kop boven het water uit komen. Echt heel erg gaaf! Wat een enorme beesten zijn dat. Na zo'n uur op zee te hebben gevaren gingen we weer terug richting de baai. Op een gegeven moment hebben we nog een dolfijn gezien van heel dichtbij! Ook echt vet cool! En even later stonden we weer aan het vaste land. Phoe, wat een ervaring :) Echt cool hoor!

Woensdag zijn we naar Willowtree gegaan en heeft Jolanda mij daar 'the property' laten zien waar zij werkt. De omgeving is heel anders dan waar ik zit (veel droger met veel meer rotsen/stenen en veel ruiger) en dus was dat wel erg interessant. We hebben donderdag een tijd over het land gereden en ik had echt medelijden met de auto. Hij zal er ongetwijfeld voor gebouwd zijn, maar de rotsen en boomtakken waar we soms overheen zijn gereden waren niet klein en je zit constant te stuiteren in de auto. Jolanda heeft me laten zien hoe ze troggen schoonmaakt en ' smiddags moesten er een aantal kalveren een injectie krijgen en sommige gecastreerd: daar hebben we bij geholpen. De volgende morgen ben ik al om 06.00 vertrokken: ik had een lange dag voor de boeg en wilde het liefst dezelfde dag nog thuis zijn. Als het mee zou zitten zou dat zo rond 22.00 zijn. Dit werd ietwat later....

Ik heb onderweg interessante dingen gezien. Op een gegeven moment stond er een bordje langs de kant van de weg: pas op, er kan sneeuw en ijs liggen. Ik dacht nog: 'jaaaaaja...' Maar even later inderdaad! SNEEUW!! Welliswaar niet op de weg, maar de bermen waren echt wit. Ik kon het me bijna niet voorstellen, het was vrij warm geweest die dag (het liep al tegen de avond..) en ik zat in mijn tshirt in de auto. Ik draai het raampje open en brrrrr het is IJZIG koud buiten. Ik had niet echt in de gaten dat ik heel wat geklommen was en vrij hoog door de bergen reed. Verder zag ik op een gegeven moment een edel(?)hert met een enorm gewei langs de kant van de weg staan. Ik schrok me een hoedje en besloot iets rustiger te gaan rijden: die beesten wil je ECHT niet aanrijden! Op een gegeven moment ben ik in Sale. Het is ondertussen rond 21.00 uur en ik ben bijna thuis, nog 100 km. Ik ben ondertussen echt wel zat van het rijden en weet dat ik nog een dik uur moet. Maar... net buiten Sale besluiten er twee kangaroes de weg over te steken. Ik BOVEN OP DE REM maar ik zie al dat er geen ontkomen meer aan is en ik raak de laatste midden op de motorkap. Hij stuitert eraf en gelukkig rijd ik er niet over heen. Ik kan niet kijken hoe het met het beest is afgelopen want ik rijd op de snelweg en kan niet direct stoppen. Gelukkig rijdt de auto nog normaal, en alles lijkt goed te zijn, tot ik erachter kom dat de ene lamp uit lijkt te zijn. Even later stop ik en inderdaad: koplamp, knipperligt en de 'grill' (weet niet wat dat is in het NLs, het roostertje voor de radiateur) helemaal stuk en in de motorkap een dikke deuk. Ik wil nog onder de motorkap kijken, maar ben bang dat ik die daarna niet meer dicht kan krijgen en besluit heel rustig naar huis te rijden en hopen dat alles goed gaat. Ik zie onderweg nog zo'n 20 kangaroes en moet nog twee keer een 'noodstop' maken, maar alles gaat verder goed. In plaats van 80 rijd ik 30 of 40 en het duurt voor mijn gevoel een eeuwigheid voordat ik thuis ben. Om 23.30 kom ik aan, doodop. Paul heeft op me gewacht en samen drinken we een kop thee voordat ik mn bed in kruip.

De volgende dag bekijken we samen de schade, er zit zelfs een 'kangaroe-afdruk' op de motorkap. Verder blijkt het mee te vallen, Paul prutst wat met de motorkap en die ziet er nu al veel beter uit. En verder moet ik heel snel maar bij een garage langs om de kapotte onderdelen te halen, waarschijnlijk kunnen we die er zelf wel in zitten. Ach ja, leuk is het niet, maar het had heel anders kunnen aflopen...