Het is weer tijd voor een update want vanaf morgen ben ik weer 'on the road' en vertrek ik vanaf Welshpool richting Port Stephens (het huis van Michael, waar we al eerder zijn geweest). Jolanda en ik hebben alletwee anderhalve week vakantie 'aangevraagd' omdat we elkaar graag weer willen zien, en ook gewoon omdat we (ik in ieder geval...) aan vakantie toe zijn. En dus heb ik mijn tassen gepakt, de auto voor de apk gehad en de route uitgestippeld. Het wordt een rit van zo'n 1200 km en ik ben van plan om een nachtje in de auto te overnachten. Onderweg zal er ook vanalles te zien zijn, Paul heeft me een paar mooie plaatsen op de route aangewezen waar ik zeker even moet gaan kijken. Ik heb heel veel zin in de rit EN de vakantie!

Afgelopen weken is er veel gebeurd. Echt hoor, de tijd vliegt hier! Zo denk ik even terug aan een maandagmorgen, vier weken geleden:

Om 6.15 gaat mijn wekker. Langzaam draai ik me om en bedenk ik dat ik er toch echt uit zal moeten. Ik ben bij Greg and Jenny, vrienden van Paul. We zijn hier een lang weekend geweest omdat het Kelpie Festival hier is. Vandaag gaan we richting huis. Paul gaat met de kinderen en de honden, ik ga bij Stewart achter op de motor. Het zal een lange dag worden. Normaal gesproken is het een rit van 7 uur vanaf Casterton (ligt vlakbij de west grens in Victoria) maar wij gaan niet de kortste route: we gaan terug via 'The Great Ocean Road': ik denk de bekendste, beroemste weg in Australie. Het is een weg van ongeveer 200 km lang die kronkelt bij de kust langs. Aan de ene kant de zee met dan weer diepe kliffen en rotsen en even later mooie stranden en aan de andere kant bergen, of soms heidevelden, boerderijen of mooie dorpjes. Ik had er veel over gehoord en dit was zeker iets van mijn 'to do list'. Nu was er een mooie gelegenheid om dit te doen, en achterop de motor is natuurlijk helemaal een unieke ervaring. Het zou ongeveer 10 uur rijden zijn, en we gaan onderweg natuurlijk een aantal keer stoppen. Dus reden genoeg om vroeg weg te gaan.

Terwijl ik mijn brekkie (ontbijt) eet denk ik terug aan het weekend. Ik moet lachen om het idee dat ik een paar maanden geleden nog nooit van een Kelpie had gehoord. Het Kelpie Festival is eens per jaar om 'de geboorte van de australische werkhond te vieren'. Het hele weekend draaide dan ook om Kelpies: zaterdag waren er allemaal verschillende wedstrijden (schapen drijven, honden hoogspringen, heuvel hondenklim) en een grote markt. Zondag was de hondenveiling: alle deelnemers moesten met de hond de schapen in een bepaald parcour laten lopen en zo laten zien wat je hond allemaal kan. Daarna begon de veiling: een ervaring opzich. Het gaat allemaal zo snel dat ik een kwartier tijd nodig had om te zien wat er allemaal gebeurt en gezegd wordt. Paul had drie honden en een pup in de veiling dat maakte het voor mij natuurlijk nog interessanter. Pups worden voor ongeveer 800dollar (is 600 euro?)verkocht, volwassen honden vanaf zo'n 2000. De duurste hond werd voor 9000 verkocht!! Echt ongelofelijk. Aan de andere kant: als je een veeboerderij hebt met een aantal duizendschapen of koeiendan is zo'n kelpie goud waard! In no time heb je het vee in een andere paddock, in de stal of waar je ze ook maar hebben wilt.

Goed, ik ben klaar met ontbijten en Stewart loopt al rond in z'n motorkleren. Hij heeft een motorjas voor mij en een regenbroek (veeels te groot!). Ik besluit ook de broek maar aan te trekken, ze hadden het over 'koud weer' vanmorgen. Een half uur later ben ik blij met de broek. Want ooooooh wat heb ik het koud!! Het is zo rond het vriespunt en de wind snijd echt door je heen. Ik vraag me heel hard af waarom ik niet gewoon nog in mijn bedje lig en met Paul terug kon rijden, met de verwarming aan in een warme, beschutte auto. Ook Stewart heeft het koud, en we besluiten een beetje op te warmen door ergens koffie te gaan drinken. De zon is ondertussen op en als we even later weer op de motor zitten merken we langzaam aan dat het warmer wordt. Gelukkig maar. Nog een paar uur later besluit ik mijn regenbroek uit te trekken.

Als we op the Great Ocean Road zijn stoppen we regelmatig. Er zijn zoveel mooie plekken, en ik kijk mijn ogen uit! De weg is 200 km lang, en niet overal even boeiend, maar MAN, wat is Gods schepping mooi! De weg is erg kronkelig op sommige stukken en af en toe slik ik als de motor wel heeeeeel diep doorzakt, maar Stewart weet wat hij doet (zegtie) en dat hoop ik dan maar.

De rit is lang, we zijn al 6 uur onderweg, en we zijn net over de helft! Ik heb geen gevoel meer in mijn kont en benen, probeer af en toe een rek/strekoefening maar dat kan eigenlijk helemaal niet en werkt dus ook gewoon niet. Als we in Melbourne zijn roep ik dat ik naar de wc moet. Niet helemaal waar, maar ik heb echt overal last van en ondertussen (het is rond 5 uur 's avonds) begint het al weer flink koud te worden. We stoppen bij een tankstation en ik kan bijna niet van de motor afklimmen. In de wc doe ik de gekste rek en strekoefeningen die ik kan bedenken om warm te worden EN mijn spieren weer normaal te krijgen. Mijn handen droog ik extra lang onder de warme blazer en ik probeer ook mijn benen en achterste warm te krijgen met de blazer (voel me een beetje mister Bean...). Gelukkig is er niemand die me kan bewonderen haha. Nadat ik me iets beter voel drinken we een goeie kop koffie en besluiten we om de rest in 1x te doen. Het zal koud zijn, en nog zo'n 3 uur, maar dan zijn we er maar. Ik heb medelijden met Stewart, hij moet nadat hij mij thuis gebracht heeft NOG een uur! Verdere details zal ik jullie besparen, wil alleen nog vertellen dat ik na een hete douche van een goed half uur me iets beter voelde.

Afgelopen weekend ben ik naar Melbourne geweest. Een vriend van Paul ging die kant op en ik kon meerijden! We zijn van zaterdag op zondag gegaan en ik heb mooi de tijd gehad om te shoppen, ik ben in de op-een-na hoogste toren van Australie geweest (88 verdiepingen, bijna 300 meter hoog) en genoten van een fantastisch uitzicht! Ik ben uit eten geweest in een restaurant waar de kok servies en eten naar je gooit (ECHT WAAR!!), en heb de dierentuin bezocht. Al met al een fantasisch weekend. Melbourne is een mooie stad, maar toch was ik blij toen we weer op weg naar Welshpool waren: ik houd meer van het leven op het platteland en na een weekend OVERAL mensen, auto's en drukte is het heerlijk om weer thuis te zijn :)

Mijn volgende blog gaat over de twee-weekse vakantie! Oja, en nog bedankt voor alle recepten!!