Het is maandagmiddag, half 2. Ik heb een druk weekend gehad. We hebben net weer een hondenschool achter de rug. Hoe leuk, gezellig en interessant het ook is, het is altijd lekker als iedereen weer naar huis gaat en de rust wederkeert :) de laatste mensen zijn net weggeggaan. Ik moet eigenlijk hier de boel op orde brengen, maar eerst even een kop thee. Tegelijkertijd kan ik jullie weer even op de hoogte te brengen van wat er hier gebeurt.

Twee weken geleden zijn er acht puppies geboren! Ik heb het helaas niet gezien, maar wel de pups vanaf de eerste dag kunnen bekijken. Echt zo klein en zo schattig!! De foto's staan al op de site, misschienhebben jullie al gezien. De volgende dag gingen Paul en ik weer kijken zagen we dat er eentje dood in het hok lag: helemaal koud en stijf in een hoekje. Echt wel heel zielig, maar dat gebeurt soms, niets aan te doen. Paul haalde hem uit het hok en legde hem in een emmer zodat hij hem later kon begraven. Maar.... toen ik een half uur later weer in de emmer keek hoorde ik een piepklein geluidje! Ik pakte de pup op en kon bijna niet geloven dat het nog leefde. Paul was niet thuis en ik wist niet wat goed/niet goed zou zijn. Ik heb mn 'moederinstinct' gevolgd en hem in de gootsteen opgewarmd in een warm badje. Na een tijdje werd hij iets levendiger, begon wat te bewegen en te piepen, maar nadat ik hem eruit haalde werd hij al snel weer koud. Met twee geinproviseerde kruiken (heet water in een jampot) en een handdoek heb ik m in mijn bed gelegd. Daarna heb ik voorzichtig wat melk in zn bek gedruppelt en even later had hij zowaar gepoept ('dat is een goed teken' had ik ondertussen op internet opgezocht). We hebben hem afwisselend in huis en bij zijn moeder gehad, maar op dag twee ging hij alsnog dood (en nu echt). Dat was wel jammer, maar het was niet anders. De andere zeven pups zijn ondertussen al erg gegroeid en hebben de oogjes nu ook open. Je zou bijna bij ze in het hok kruipen en daar voor de hele dag blijven zitten: het is zo leuk om naar ze te kijken!

Verder hebben we nog meer gezinsuitbreiding gehad: Adam (een vriend van Paul) is samen met zijn zoontje Jack van 3 hier op het erf komen wonen. Zo'n 500 meter vanaf het woonhuis staat een gebouw wat vroeger een melkstal was. Het is nu omgebouwt tot soort van simpel woonhuis en daar eten we als er een dogschool of trial is, en mensen kunnen daar overnachten. Nu woont Adam daar dus met Jack. Hij woonde in Melbourne en kon daar niet blijven. Nu is hij opzoek naar iets anders en tot die tijd blijft hij hier. Hij is meer hier in huis dan in de 'the dairy'. Volgens mij slaapt hij daar alleen want de rest van de dag zijn ze hier over de vloer.

Af en toe horen Adam en Paul mij Nederlands praten (bijvoorbeeld als ik aan het skypen ben). Ze zitten achteraf vaak grapjes te maken over de Nederlandse taal en af en toe leer ik ze een woord of uitdrukking. Maar het enige wat ze horen is de letter G of R, die roepen blijkbaar een hoop onduidelijkheden op. Adam heeft zijn zoontje 'grrrrrrrr' geleerd en roept tegen iedereen vol trots dat Jack Nederlands kan praten.

Een tijdje geleden kwam hier een Nederlander over de vloer (of eigenlijk was hij hier geboren, maar zijn ouders waren Nederlands). Hij was vrij lang, ik denk 1,85 ofzo, en het gesprek ging dan ook over lange Nederlanders. Adam dacht te weten waarom we in NL zo lang waren: 'om de buren te begroeten'. Wij keken hem vragend aan. 'Ja', zo legde hij uit 'Ze moeten over de dijk heen kijken om de buren te kunnen zien'.

Verder hebben de kids en ik elke woensdag pianoles van 'granny', een oud vrouwtje die hier zo'n half uur rijden vandaan woont, in de bergen. Opzich stelt de pianoles niet heel veel voor,het isvooral heel gezellig! Ze woont erg afgezonderd en vind het heelleuk als er iemand langs komt.

Afgelopen weekend zou ik de kinderen naar een voetbalwedstrijd rijden. Toen we daar aankwamen was het heel erg druk, overal stonden auto's. Na even zoeken had ik toch een parkeerplaats gevonden langs de kant van de weg, tussen twee auto's. Twee wedstrijden en een lunch later stappen we weer in de auto. Ik sta zowat klem geparkeerd en overal lopen mensen en kinderen die op weg naar eigen auto zijn om naar huis te gaan. Ik besluit om niet achteruit de parkeerplaats uit te rijden, maar vooruit, het land wat verder in, daar te draaien en zo weer op de weg terecht te komen. Terwijl ik aan het draaien ben zie ik een veel grotere opening tussen twee andere auto's. En stuur daar op aan. Ergens in mijn hoofd begint een belletje te rinkelen. Ik begrijp niet waarom maar ik zal daar snel achter komen: even latersta iktot aan de assen in de drek en kan niet meer voor- of achteruit. DAT is natuurlijk de reden dat hier geen auto's stonden geparkeerd! Daarnaast was ik even vergeten dat ik in mijn eigen auto reed, en niet in de 4WD van Paul. De kinderen zien hier de humor wel van in, ze rennen de auto uit en proberen te duwen, maar dat helpt niets. Mensen blijven staan, wijzen, lachen en met een hoofd als een boei stap ik uit. Ehm... en nu? Gelukkig is er iemand die naar me toe komt en aanbied de auto eruit te slepen met zijn ute. Vijf minuten later staat de auto weer veilig op het asfalt. Phfieuw....

Had ik verteld dat we lang geleden in het dorp waren geweest waar 'Mcleods Daughters' is opgenomen? We hebben in het Gungellan Hotel gegeten en daar wat rond gekeken. Jolanda (helemaal fan van Mcleods Daughters) haar dag kon niet stuk, ik kende de serie niet en vond het ook niet heel erg boeiend. Maar.. het had mijn nieuwsgierigheid wel gewekt. Ik ken genoeg mensen die het een erg leuke serie vinden (of zelfs verslaafd zijn geweest (wees gerust Jitske, ik zal geen namen noemen

)) en via youtube zag ik dat je de afleveringen online kon bekijken! Een paar maanden geleden ben ik begonnen en ondertussen ben ik in seizoen 3. Paul zat altijd grapjes te maken over de hoeveelheid drama, dat ze per aflevering minstens 5 keer de ute aan het uitladen zijn, dat ze 15 schapen aan het musteren zijn met 4 paarden en een hond etc etc. Nee, hij moest er niets van hebben. NU is dat heel anders. Vorige week was ik het aan het kijken en had hij niets te doen dus ging hij meekijken. En serieus, we kijken elke avond nu een paar afleveringen omdat hij er om vraagt. Gisteren zegt hij: 'Anneke als jij me een maand geleden had verteld dat we dit nu elke avond kijken had ik je niet geloofd'. Hahahaha :)

Nu nog een verzoekje:

Paul en ik maken na het eten altijd een dessert: dat kan van alles zijn (muffins, ijs, taart, cake, koekjes...), we hebben heel veel dingen al uitgeprobeert. Nu zijn we op het moment een beetje 'inspiratieloos' en ik dacht: wie weet hebben jullie nog leuke ideen. Alles is welkom!!

Dit was het voor nu. Bedankt voor alle reacties en mailtjes die ik heb gekregen! Ik vind het altijd erg leuk om te lezen hoe het met jullie gaat en wat jullie bezig houdt! Tot de volgende keer!!

Ps: er zjin een aantal mensen die om mijn adres hebben gevraagd. Hier komtie dan:

Anneke Homan C/O
Paul Mcphail
PO Box 28
Welshpool VIC 3966
Australia