Mijn eerste blog vanuit Welshpool! Dinsdagavond kwamen Jolanda en ik in Jindera, waar het gezin woont waar Jolanda nu aan het werk is. Woensdag ben ik alleen verder gegaan. Even wennen om alleen te zijn, maar ook wel een uitdaging: nu moet ik het zelf zien te rooien. De weg van Jindera naar Welshpool was enorm mooi, ik ben dwars door de bergen heen gekomen. Niet de gemakkelijkste, kortste weg, maar zeker weten de mooiste. Ik ben bijna geen auto's tegen gekomen. Halverwege veranderde de snelweg ineens in een onverharde weg. Toen heb ik me wel even achter mijn oren gekrabt van.... klopt dit wel?? Maarja, omkeren was niet echt een optie, en na nog een blik op de kaart scheen hettoch echt een doorgaande weg te zijn. Na zo'n 50 km (!) werd de weg weer verhard en kon ik weer vol gas vooruit. Achteraf hoorde ik dat die route in de winter niet eens begaanbaar is vanwege de sneeuw. Tja, ook dat soort dingen kun je op de kaart niet zien.

De kennismaking met het gezin had ik me ietwat anders voorgesteld. Voordat ik daarover verder ga vertellen, eerst wat over het gezin:

Paul McPhail (vader)

Matthew (13) Jacob (12) en Cloe (10)

Ouders zijn gescheiden en de kinderen hebben eerst 6 jaar bij de moeder gewoond, die ze geestelijk mishandeld heeft. Na een lange rechtsprocedure zijn ze bij vader terecht gekomen. Best heftig allemaal. Het is nu twee jaar geleden dat de kinderen hier zijn komen wonen, maar de gevolgen van de mishandelingzijnnog steeds duidelijk zichtbaar in gedrag/houding/praten etc.

Paul heeft een boerderij met een paar koeien en 250 schapen en daarnaast fokt/traint hij werkhonden: kelpies. Op het moment heeft hij er 20 en je kunt je voorstellen dat die beesten ook hun aandacht wel vragen. Daarnaast geeft hij cursussen en organiseert hij wedstrijden, maar deze dingen heeft hij bijna niet meer kunnen doen sinds hij de kinderen heeft gekregen. Een fulltime baan, een wat uit-de-hand-gelopen hobby en 3 kinderen vragen meer tijd dan Paul alleen kon 'handelen'. Daarnaast is het huishouden 'een beetje' verwaarloosd en besloot hij dat het zo echt niet langer kon. Samen met een vriend heeft hij het internet afgestruint op zoek naar een nanny/aupair. Zo vond hij mijn profiel en we hebben wat heen en weer gemaild. Ik voelde me zo ongeveer geroepen om hier heen te komen. Dit is een heel andere situatie als het gezin in Ierland, dit was echt hard nodig!

Toen ik rond 6 uur in Welshpool aankwam hadden de kinderen een basketbalcompetitie in de sporthal en dus moest ik daar maar heen rijden. Ik kom aan in de sporthal, waar iedereen iedereen kent en ik vraag aan een vrouw naar Paul. Ze zal hem even voor me halen. En zo maak ik kennis. Niet met een boer, maar met een basketbalcoach. Heel anders dan ik me had voorgesteld. De kinderen waaien af en aan, maar tijd voor een gesprekje is er eigenlijk niet. Daarnaast had Paul ook nog niet verteld dat ik kwam (omdat hij niet zo goed wist hoe hij het moest uitleggen, vertelde hij me later...) dus dat was ook niet erg handig. Na een aantal wedstrijden, voorgesteld te zijn aan het halve dorp en uitgenodigd te zijn voor een dagje in de klas door de plaatselijke leerkracht, rijden we zo rond 8 uur richting huis.. Op dat moment duizelt me het wel een beetje...

Het huis is wel ok. Je kunt zien dat er af en toe een doekje over alles is gehaald, maar echt schoongemaakt ziet het er niet uit... Maar goed, ik had het me erger voorgesteld. Ze zijn een nieuwe kamer voor me aan het bouwen met eigen badkamer! Wauw! Ze zijn twee weken geleden begonnen, maar het schiet al wel echt op. Ik hoop dat het snel klaar is, want tot die tijd slaap ik in een van de jongens' slaapkamer. En dus kan ik niet echt 'unpacken'.

Mijn volgende blog gaat over mijn eerste dagen hier, anders wordt het wel een erg lang verhaal :)