Ik steek de sleutel in het slot en doe langzaam de deur open. Wat staat ons hier te wachten?! Nieuwsgierig kijken we naar binnen. Het is erg donker, en we gaan eerst op zoek naar de lichtknop. Het voelt toch wel heel raar hoor, een huis binnen lopen waarvan je de eigenaar nauwelijks kent en ook niet thuis is. We bekijken alles beneden: de badkamer (wauw!) de slaapkamers, het washok, zelfs de kasten worden geïnspecteerd. We vinden een dvd-verzameling van heb-ik-jou-daar. ‘Voorlopig hoeven we ons nog niet te vervelen' kijken we elkaar grijnzend aan...

Dan naar boven... Ook hier is alles nog pikdonker. We trekken de gordijnen één voor één open en zo kunnen we echt goed zien waar we terecht zijn gekomen! ‘Moet je het balkon zien, zo groot' ‘En wauw, het uitzicht over de baai' ‘Wat een enorme bank' ‘Haha moet je die tv zien' ‘De keuken is echt nieuw!!' We trekken de keukenkastjes open en beginnen te grinniken. Woow deze kerel is pas georganiseerd! Alles staat netjes gerangschikt in de kastjes en in de koelkast en zelfs de bestek ligt allemaal kaarsrecht op zn plek. Ik hoop dat we dit kunnen onthouden.... We ploffen neer op de bank: Hier houden we net nog wel even uit ;)

De volgende dagen zijn echt relaxdagen. We slapen uit, kijken films, doen wat boodschappen en liggen op het strand. Verder spoken we weinig uit, het is eigenlijk ook gewoon te warm, zo'n 35 graden. We zitten echt in een mooi gedeelte van Australië, met veel verschillende stranden en ‘National Parks'. Maar Claudia en ikzouden graag willenwerken en dus gaan we op zoek naar een baan. We kijken de lokale krant na en vragen in verschilllende winkels of ze mensen nodig hebben. Ik ben zelfs op een christelijke basisschool geweest en heb daar gesolliciteerd voor een casual job. Tot nu toe alles zonder geluk, maar solliciteren is altijd afwachten op de reacties. Hopelijk duurt het niet lang meer.

Er schijnen zo rond de 200 dolfijnen in de baai te wonen die we heel graag zouden willen zien. We besluiten met de Ferry naar de overkant van de baai te gaan, in de folder staat dat er 90% kans is dat je onderweg dolfijnen ziet. De Ferry gaat naar de Tea Gardens. We hebben geen idee wat dat is, maar dat zien we dan wel, het klinkt in ieder geval wel leuk. Vol verwachting stap ik in de boot. Niet zo'n massa-grote Ferry, maar echt een leuk bootje. Vol spanning kijk ik overal heen, ik hoop echt dat we ze zien! Met de camera in de ene hand en de verrekijker in de andere speur ik het hele wateroppervlak af. We zijn ondertussen al een halverwege en ik begin me nu wel wat zorgen te maken. Waar zitten die beesten nou? Je zult net zien dat wij bij die 10% horen... Maar dan hoor ik de schipper zeggen: ‘dolfijnen aan de rechterkant van de boot'. En ja, nu zie ik ze ook! Ze zitten heel dicht bij en zwemmenrondom de boot. Wat enorm gaaf is dit! Mijn gevoel zegt: spring overboord! Maar gelukkig (?) heeft mijn verstand de overhand en blijf ik in de boot

De Tea Gardens waren daarentegen helemaal niet cool. Het was een soort van uitgestorven dorpje, waar niet zo veel te doen was dan alleen lunchen. De enige mensen die we tegen kwamen waren mensen van de Ferry. We hadden gepland om tot 17.00 te blijven, maar dat hebben we niet gedaan. Tea Gardens zonder tea gardens. Hmmm.... (net als Fly Point zonder vliegen of Soldiers Piont zonder soldaten..

We hebben het winkelcentrum goed verkend (uiteraard:P) en ontdenkten een watersportwinkel. Jolanda en ik hebben allebei een snorkelset gekocht zodat we de onderwaterwereld kunnen verkennen. De eerste keer vond ik het best eng. Er waren overal kleine kwalletjes die soms vlak voor je duikbril opdoken. Die kunnen toch prikken? En what about al die andere vissen en dieren die je ziet?? Maar er waren meer mensen aan het snorkelen, dus het zal wel goed zijn. Op een gegeven moment was ik aan het idee gewend en begon het steeds leuker te worden. Je ziet zoveel dingen! Mooie vissen, koraal, waterplanten, gekke slakken enzovoort enzovoort. En allemaal zo dichtbij! Heel erg leuk en ontspannend om te doen.

Afgelopen maandag waren we weer op het strand, alleen was het niet zo warm. We liepen wat te kletsen, met onze voeten in het water. Op een gegeven moment zegt Claudia: ‘what is that there at the beach?' We kijken het strand op, en het lijkt wel alsof er honderden kuikentjes lopen! Dat kan natuurlijk niet, maar wat is het dan wel?? We lopen dichterbij, maar op een gegeven moment zijn die beestjes gewoon verdwenen. HUH??? We kijken elkaar aan en snappen er niets van. We zien nog wel een paar verderop wegrennen, maar er waren toch veel meer? En WAT zijn het eigenlijk? En dan zien we het: allemaal kleine krabbetjes, en zodra je dichtbij komt graven ze zich in het zand. Dat kunnen ze echt in een paar seconden, vandaar dat de hele groep verdwenen was. Jolanda en Claudia liepen verder, ik bleef achter. Doodstil stond ik en inderdaad, daar waren ze weer. Ze groeven zich met tientallen tegelijk uit. Ze bleven maar komen. Als die beesten groter waren had ik echt gedacht dat ik in een horrorfilm terecht was gekomen! Het hele strand was bezaait met die beesten! Shit hoe kom ik hier weg? Maar dat was natuurlijk gemakkelijk! Ik stampte een paar keer en hup, daar renden de beestjes weg of groeven zich in. Wauw, echt heel bizar. Navele fotos gemaakt te hebben en nog wat verder rondgelopen te hebben zijn we weer naar huis gegaan. Heel bizar! Heb net even op internet gezocht, heb het beest gevonden onder de naam ‘blue crab' (er was ook een andere blue crab, die zag er heel anders uit... dus of het echt zo is?)

Er moeten hier ook koala's in de buurt zitten, mag je de bordjes langs de weg geloven. Ze slapen 20 uur per dag en dat is waarschijnlijk de reden dat we ze nog niet gezien hebben. Gisteren zijn we naar Tomaree Lookout geweest. Een bosachtig gebied tegen de oceaan aan, waar je mooi kunt wandelen en een heuvel kunt beklimmen. Boven aan de top hadden we enorm mooi uitzicht over de baai en de oceaan, maar we hadden nog steeds geen koala ontdekt! Hopelijk komt dat snel, ik kan niet wachten en ben heel nieuwsgierig geworden naar die beesten.

We zouden in de middag naar een strand waarbij je met laagtij naar een eiland zou kunnen lopen. Maar we moesten wachten tot half 5 en dus gingen we eerst zwemmen/snorkelen. Vervolgens onderweg, het was nogal een stukje lopen. We zijn met zn 4en, want Claudia was nog een kennis tegen het lijf gelopen. Al kletsend lopen we richting het eiland, genietend van het mooie weer, het witte strand, het water en de golven. We zien een paar jongens/mannen op de jetski's over het water heen crossen.'Zo hee' grappen we tegen elkaar ‘daar moeten we vrienden mee maken'. Op het strand van het eiland aangekomen blijven we zitten. Dan zien we één van de jetski's naar ons toe komen. Of we een ritje wilden. ‘JAAAAAAAAAAA' schreeuwt mijn gevoel. ‘Hallo nee echt niet, dat kan toch niet, er kan maar 1 tegelijk achterop en wie weet waar hij je dan heen brengt' zegt mijn verstand. Daarnaast zou Jolanda me noooooit laten gaan. Maar weer keer heb ik me vergist, want Jolanda zeg: ‘ja, graag'. WHAT???? DAN wil ik ook! De kerel zegt dat hij eerst Jolanda meeneemt en dan voor mij komt. Cool. Als ze wegscheuren over het water denk ik: shit, waar gaan ze wel niet heen.. ? Als er nu iets gebeurt kan ik ze nooit bereiken! Maar al snel draait hij zich om en komen ze weer terug. Pfieuw. Nu ik. Daar gaan wel. Ik wil me niet te stevig vast klemmen, het is en blijft een vreemde kerel. Maar nadat ik er bijna af ben gerold, grijp ik toch maar wat steviger vast... En het gaat me toch hard, we stuiteren over de golven. Heel gaaf, maar ook wel ietwat eng want ik heb het idee dat ik zo weinig grip heb... En je wilt met zo'n snelheid er toch echt niet afrollen. Een andere jetski heeft Jolanda opgepikt en daar scheuren we met zn 4en over het water. Wat is dit gaaf!!! Op een gegeven moment verlies ik mijn zonnebril... die vind ik natuurlijk nooit meer terug, maar het maakt me niet uit. Dit is gewoon cool! :D Op een gegeven moment zijn wij weer terug bij het strand. We wachten tot Jolanda weer terug is, en Sam (we hebben ondertussen kennis gemaakt) maakt nog een paar rondjes. En dan gebeurt het... met een onverwachte bocht glijd ik helemaal scheef van de zitting. Ik grijp me nog steviger vast met als resultaat dat we met zn tweeën in het water liggen. Even ben ik bang dat de jetski ook omrolt, maar dat gebeurt niet. Gelukkig heeft Sam een veiligheidsbandje om zijn pols, zo snel hij eraf rolt trekt hij die eruit en gaat de motor uit zodat we er zo weer op kunnen klimmen. Jolanda en ... (weet zijn naam niet) zijn ook weer bij de kust, en even later staan we weer op het strand. Wauw, hoe gaaf was dat!!! We zwaaien nog even als ze wegscheuren en gaan dan richting het vaste land....

's Avonds na het avondeten kijken we nog een film uit de collectie en bespreken we het plan voor de volgende dag. Vaak hebben we niet veel plannen. Strand, strand, strand... En wie weet komen we de volgende dag nog wel weer wat tegen...

Hoelang we hier gaan blijven weten we nog niet. Misschien een maand, misschien twee? Het hangt er vanaf of we hier kunnen werken. We zien het wel (zoals alles hier...)