Wauw! Ik kijk mijn ogen uit. Wat hier gebeurt is iets wat je alleen op tv zou zien! De hele week voelt het al alsof we op een cowboyfilmset beland waren, maar dit is wel echt het hoogtepunt! ‘Kijk, daar komt er weer een'. Jolanda tikt op mijn schouder en ik kijk gespannen voor me. We zitten in een arena, helemaal vooraan zodat we niets missen. Een man schreeuwt iets door een omroepinstallatie en jawel, daar gaat het hek open. Een dolle stier komt al springend en bokkend naar buiten. Twee clowns dansen net buiten zijn bereik en op zijn rug zit een stoere cowboy. De vrouw naast me gilt en schreeuwt. Ze heeft net verteld dat het haar zoon is die daar op de rug van dat enorme beest zit. Het publiek houdt zijn adem in. Hoelang gaat hij dit volhouden? Lang genoeg voor de volgende ronde? De ‘oehhs' en ‘aahs' zijn niet van de lucht. Jawel, hij heeft de acht seconden gehaald volgens de man met de microfoon. En dan wordt hij eraf gebokt. Au! Nee... ja... gelukkig, het lijkt allemaal goed te gaan. De cowboy, 23 jaar, krijgt een groot applaus. De volgende stier met ruiter staat alweer klaar...

Je moet toch wel goed gestoord zijn om op zo'n beest te gaan zitten. Maar blijkbaar beginnen ze hier er al vroeg mee. Dinsdag zijn we naar de rodeo kampioenschappen geweest voor jongeren. De stieren zijn dan nog wat jonger, maar verder gaat het vrij hetzelfde. Er was zelfs een categorie ‘onder 11-jarigen' die meedeed. Het zal wel een andere cultuur zijn, maar ik begrijp hun ouders niet helemaal... Want hoe gezond kan het zijn?! We hebben de cowboys en rodeoclowns door de lucht zien vliegen en tussen de poten van dat beest zien verdwijnen... Vaak gaat het wel goed, maar heel af en toe loopt het toch ook wel wat uit de hand. Eén keer werd er iemand uit de arena gedragen...

Tussen de stieren rodeo door is er ook paarden rodeo, lassowerpen, stierworstelen met jongere stieren en een barrelrace met paarden. Erg leuk om te zien en wat kunnen die paarden hard lopen... Ik hoop hiervan nog een paar filmpjes op de site te kunnen zetten.

In Tamworth zelf is het Country Music festival goed bezig. Overal op straat staan bandjes en zingende mensen, er is markt en van alles en nog wat te doen. Heel gezellig. En 's avonds zitten de pubs vol met mensen want er is live muziek. Mensen lopen hier rond in cowboy-outfit en ze delen soms gratis cowboyhoeden uit aan de mensen die er nog niet zo bijlopen.

Op facebook zagen we dat Joanne en Ida (twee meiden van de jackeroo/jilleroo cursus) ook in Tamworth waren en we hebben nog een paar keer met hun afgesproken. Zo leuk om weer bij te kletsen, ervaringen uit te wisselen en gewoon een hoop lol te hebben! We hebben afgesproken dat we aan het eind van de week samen naar Sydney reizen. Wij willen dan een auto kopen, zij reizen door naar Melbourne.

We zijn deze week bij de familie Burton, die ons hun auto had geleend. Een vader (Stuart), moeder (Nell) met 6 kinderen in leeftijd van 10 tot 19 jaar. Erg gezellig en het voelt bijna als thuis. Vanavond nemen vader en oudste zoon ons mee uit jagen. Ik heb echt geen idee hoe ze dat doen en waarop precies (ik dacht vossen..) maar heb er veel zin in. En morgen reizen we af naar Sydney. We willen hier een auto kopen en gewoon nog wat rondkijken. In de loop van de week reizen we dan af naar Nelson Bay (zoals de plannen nu liggen). Dat schijnt een heel mooi stadje aan de kust te zijn, hier niet zo ver vandaan. Maar wie weet wijzigen onze plannen wel weer, het zal niet de eerste keer zijn...

Okee, het is nu een dag later en ik MOEST gewoon nog even vertellen hoe het jagen was. Jolanda en ik wisten gisteren echt niet wat we nu precies konden verwachten. Dus rond 5 uur: oude kleren aan en hup in de auto. Een vriend van Stuart ging ook mee. We rijden naar een oud boerderijtje buiten Tamworth waar we een kletspraatje maken met de eigenaren. Stuart jaagt regelmatig op hun grondgebied op vossen, kangoeroes en konijnen. Klinkt cru misschien, maar die dieren vernielen en/of eten het land, de omheining en de oogst, dus hebben boeren een hekel aan die beesten.

Wij (Jolanda en ik) moesten eerst nog even oefenen met schieten. Ik had het wel eens eerder gedaan (heel heeeel lang geleden op een blikje op de waslijnpaal ;)) dus dat oefenen was wel nodig. Maar het ging goed en al snel gingen we echt op pad. Spannend! We sprongen in de auto en reden door het land, over de heuvels en op plekken waar ik nooit zou durven rijden (zo stijl en scheef). En ondertussen goed uitkijken of we wat zagen. Heel af en toe zagen we wel een konijntje waar we op schoten, maar de meesten ontsnapten. Het begon al snel donker te worden en de grote schijnwerpers kwamen tevoorschijn. Er was eigenlijk niet echt plek in de auto, en het was ook moeilijk kijken dus mochten Mitch en ik op het rek (op het dak) zitten met de schijnwerper en de 22 (soort geweer). Wij schijnen en kijken, en zo snel we wat zagen klopten we op het dak van de auto. Goed vasthouden, want Stuart stond direct boven op de rem. Vaak was het ver weg en dan schoot Michael, die had een ander geweer. Als het dichtbij was, was het voor ons. Mitch had al een paar keer wat geschoten en op een gegeven moment drukte hij het geweer in mijn handen. Het klinkt misschien best gek, maar ik dacht eigenlijk helemaal niet na over wat ik eigenlijk zou gaan doen.. Ik hoopte alleen dat ik raak zou schieten. Daar zat een kangaroe, een beetje in de bosjes. Ik mikte en schoot. Niet door zn kop, maar in zijn schouder. Shit, het beest hopte zielig weg en was daarna onvindbaar. Dat was niet helemaal de bedoeling. Het was eigenlijk ook gewoon dom, want ik had ook op zijn schouder gericht want Stuart had met oefenen gezegd dat je iets lager moet richten dan het uiteindelijke doel (zn kop). Maar dat ging in dit geval dus niet op. Jammer... Verder heb ik niets geschoten, eigenlijk alles was te ver weg. Maar het was een hele ervaring en hopelijk gaan we ooitnog een keer...

Goed, dit was het voor nu. Volgende keer over Sydney!