Daar zitten we weer. Jolanda achter het stuur, ik naast haar en zo rijden we kilometers over eenzame, uitgestrekte vlaktes. Heel in de verte doemt er weer een dorpje op. We overleggen even: tanken of redden we het wel tot het volgende dorpje? Of moeten we even een plaspauze inlassen? Wisselen we weer van stoel? We besluiten dat we inderdaad gaan tanken, plassen en wisselen.

Onder het rijden hebben we soms de diepste gesprekken over de meest uiteenlopende onderwerpen, soms zingen we keihard een liedje (Elly en Rikkert: de kauwgomballenboom is ons favoriet en we kennen hem nog steeds niet helemaal!) en soms luisteren we muziek of lezen we een boek (dit geldt natuurlijk alleen voor de gene op de passagiersstoel..).
We zijn nu al een aantal dagen onderweg. Zaterdag vertrokken naar Alice Springs. Toen we daar aankwamen besloten we een extra dagje in te plannen. Alice Springs is een stadje midden in de woestijn en er waren leuke dingen te zien. We hebben de volgende dag in het ‘desert park' doorgebracht: een soort van dierentuin met woestijndieren.. Heel erg mooi, leuk opgezet en veel gezien/geleerd over het leven in de woestijn. We kregen een ‘audio guide' en dus liepen we met koptelefoon op door het park. Ook hebben we een roofvogelshow gezien en een snelcursus ‘hoe vind ik water in een woestijn'. Echt leuk en altijd handig om te weten al zullen we niet snel verdrogen want we hadden 50 liter water meegenomen uit Mataranka (inschattingsfoutje met boodschappen doen een paar week geleden...).

De volgende dag was DE GROTE DAG: we gingen naar de Uluru/Ayers Rock. De welbekende rots in de woestijn van 348 meter hoog, 3,4 km lang en 2,6 en nog zo'n 500 meter in de grond. Hier heb ik echt weken naar uit gekeken... Jolanda was er niet echt voor te porren, maar toen we er eenmaal waren vond ze het ook erg mooi. We hebben een route gelopen langs de Uluru en hebben vervolgens honderden foto's gemaakt van de rots bij zonsondergang. Superrrrmooi!
De Uluru ligt in Kata Tjuta National Park en daar is ook nog een ander gebergte, ‘the Olga's'. Daar zijn we ook nog geweest en hebben we ook een mooie route gelopen tussen de rotsen door.

Voor de dag erna lag Kings Canyon in de planning. Een gebergte met kloven die er door lopen. Eerst een heel eind naar boven klimmen om vervolgens over het randje naar beneden te turen. Ergens in een kloof was een heel mooi plekje met een meertje wat ‘the Garden of Eden' werd genoemd. Jolanda en ik hadden dit gelezen in de ‘lonely planet' en hadden onze bikini meegenomen. Maar er waren zoveel mensen en er was echt geen plekje om je rustig om te kleden. Ik (heel ongeduldig en erg warm van het geklim) kan niet wachten tot iedereen weg is en plons met kleren en al het water in met in mijn achterhoofd de gedachte: dat droogt wel weer op de terugweg. Jolanda (iets meer geduld) wacht tot iedereen weer weg is en kleedt zich even later om en komt me vergezellen. Zo lekker met die warmte! En inderdaad, terug bij de auto was ik helemaal droog. We rijden weer verder, op weg naar de plek waar we willen overnachten.

De volgende dagen vooral weer heel veel km gemaakt en af en toe onderweg gestopt om iets te bekijken. Elke nacht is weer een verrassing waar we slapen, van de gekste backpackershostels tot dure hotels. En het is elke keer afwachten of er plek is, we moeten soms van hostel naar hostel omdat alles vol is. Gelukkig hebben we nog nooit in de auto hoeven overnachten

Jolanda MOEST en ZOU de set van McLeods Daughters zien, dus daar zijn we ook langs gereden. Ik ken de serie wel, maar heb het nooit gevolgd en dus zei het me verder ook niet zo veel. Maar ik heb Jolanda nog nooit zo gezien!! Zenuwachtig, half stotterend en ze liep daar rond met een grijns van oor tot oor.... Foto hier, foto daar..
(Voor de liefhebbers: we hebben in het Gungellan Hotel gegeten, en hebben ook het tankstation bekeken. De farm zelf kon je alleen van een afstand zien omdat het ‘private property' was. Als ik thuis ben moet ik toch maar eens de serie gaan kijken denk ik.. )

De laatste twee dagen door Victoria en NSW zijn we door de wijnregio heen gekomen. Wat is dat ook mooi om te zien. Allemaal wijngaarden en palmbomen er om heen, pitoreske dorpjes... hier zagen we wel dat ze wateroverlast hadden. In sommige wijngaarden stonden alle stammetjes van de boompjes onder water.
En dan eindelijk, na zon 4000 km kwamen we aan in Tamworth, waar we komende week zullen blijven. Even relaxen na zo'n weekje autorijden...