Ik zal beginnen met het goede nieuws: het mango-plukken is klaar! Wat een heerlijk gevoel. We hebben soms dagen gemaakt van meer dan 10 uur en dan ben je er op een gegeven moment wel klaar mee. Vooral met de warmte, het was soms meer dan 40 graden (moeilijk je dat voor te stellen he, als het sneeuwt en vriest in het koude Nederland...

Even voor de mensen die het interesseert:

Op een lange dag moesten we 360 kratten mango's plukken. Een vol krat weegt 300 kilo. Dat betekent dat er 108.000 kilo mango's werden geplukt per dag. Er gaan zo'n 3 tot 4 mango's in één kilo (gemiddeld) dus per dag werden er 378.000 mango's geplukt. We waren met 9 plukgroepen, dus zo'n 42.000 mango's per plukgroep. Er zitten 6 plukkers in een plukgroep dus 7.000 mango's of 2.000 kilo per dag per persoon. We hebben 21 werkdagen gehad, maar ook wel halve werkdagen dus ik schat zo'n 15 lange dagen. In totaal hebben we zo'n 5.670.000 mango's geplukt van 52.000 bomen. Wauw, best een prestatie. Roy, de big boss, vertelde dat we onszelf nu ervaren mangoplukkers mochten noemen

Maar goed, het is nu klaar, het zit erop en mijn Australische bankrekening ziet er mooi uit, en daar was het natuurlijk allemaal om te doen.

Op één van de laatste dagen werden Jolanda en ik gevraagd of we misschien op de Mango Farm wilden blijven werken komende weken/maanden. Ze hebben nog een man of 5 nodig voor allerlei klussen en ze hadden ons samen met drie anderen eruit gepikt. Wij hadden geen plannen gemaakt en waren hier erg blij mee! We konden direct verhuizen naar de boerderij. Iedereen die hier werkt woont ook op het erf en ze hebben speciaal voor tijdelijke krachten drie units gebouwd: een slaapunit, een keuken en een washok. Echt een luxe hier: de wasmachine doet er meer dan 30 minuten over, we hebben airco, we hebben samen een eigen koelkast, en hier het klapstuk: Jolanda en ik hebben elk een eigen kamer. (Dat laatste was wel even wennen trouwens.)

Gisteren waren we precies twee maanden in Australië. Toch leren we elke dag nog weer nieuwe dingen. Bijvoorbeeld: kijk in the outback altijd onder de wc bril voor je gaat zitten: er kan een enorme en/of giftige spin onder zitten. En daarnaast hebben we ook wat geleerd over kangoeroes. Dat zijn ECHT domme beesten. Suïcidale kangoeroes noemen we ze. Ze zitten aan de kant van de weg te wachten tot je langs komt rijden en vlak voordat je er bent hoppen ze vóór de auto! (@ Willie: weet je nog het spel ‘voorlangslopertje' met de schommels wat we deden? Nou, zoiets lijkt het dan alleen dan met auto's)

Ik had al veel kangoeroes gezien en het was elke keer nog goed gegaan tot vrijdag 19 november. Ik reed en er stonden twee kangoeroes te wachten. Je ziet ze bijna niet omdat hun kleur hetzelfde is als het roodbruine zand. De ene kon ik nog net ontwijken, maar de tweede rende op de auto in terwijl ik voorbij reed. Hobbeldebobbel, onder mijn achterwiel. Illgh! Een blik in de spiegel zei genoeg: ja, dood. Bah jakkie! Maar niets meer aan te doen. Het werk wacht, dus doorrijden maar.

Waarschijnlijk dacht Jolanda: wat Anneke kan, kan ik beter. Want de volgende dag... jawel.... Ook zij had er één geraakt. Voor- en achterwiel erover heen. Twee keer hobbeldebobbel dus, en een loshangende bumper plus stuk knipperlicht.

Ik heb nog wat geleerd vorige week. Niet over Australië, maar over Jolanda.

Voor de mensen die Jolanda niet (zo goed) kennen:

Jolanda is mijn oudste, verstandige en wijze zus. Ik doe nog wel eens domme, ondoordachte dingen of denk niet na voordat ik wat doe/zeg, maar dat overkomt Jolanda nooit. Mijn ouders waren geloof ik ook erg blij dat ik niet alleen naar Australië ging, maar met Jolanda. Maar sinds ik hier ben lijkt ze soms wel een ander persoon. Hier een voorbeeld:

Op onze vrije dag besloten Omid (NL) Markus (Zweden), Jolanda en ik om de Mataranka Falls met een bezoekje te vereren. De vrouw van het informatiecentrum had het ons afgeraden omdat het nog 4 km lopen was en het erg warm was die dag, maar eigenwijs als we zijn, zijn we gewoon gegaan. We hadden het nu eenmaal gepland. Daarnaast kon je er ook zwemmen, en dat is wel lekker als je 4km hebt gelopen.

Na een lang slingerpad door het regenwoud zagen we het bordje: ‘Mataranka falls'! We waren er! Na een beetje rondkijken: ‘waar dan?' kwamen we tot de conclusie dat de waterval meer een soort van dam in het water was, het water viel een meter (of misschien twee) naar beneden. Is dit het?? We konden het ons bijna niet voorstellen, maar besloten toch maar te gaan zwemmen. We plonsden in het water (boven de ‘waterval') en besloten al snel dat het waarschijnlijk leuker was aan de andere kant van de waterval, beneden dus (want ja... het gras aan de overkant is altijd groener..). Konden we naar beneden klimmen? Ik keek over het randje maar de rotsen waren toch best scherp en niet lekker om op te staan of om aan vast te houden. Maar even verderop zag ik een soort van glijbaan: een stukje zonder rotsen waar het water naar beneden stroomde. Ik ging op inspectie uit, maar toen ik dichtbij kwam, merkte ik dat de stroming behoorlijk sterk was. Stapje voor stapje, me vasthoudend aan de rotsen ga ik toch verder, want ja, we zouden tenslotte naar beneden. Op een gegeven moment besluit ik dat het echt niet gaat. Terwijl ik me krampachtig vasthoud aan de rotsen en probeer weer terug te lopen, zie ik dat Jolanda vrolijk op me af komt zwemmen. Ik waarschuw haar: ‘pas op hoor, de stroming is erg sterk' maar ze zwemt gewoon verder. Omid en Marcus zijn ondertussen ook dichterbij gekomen en dan gebeurt het: Jolanda komt in de stroming, kopje onder en dendert naar beneden van de waterval. Je ziet natuurlijk helemaal geen rotsen, maar ik weet dat ze er zitten en ben doodsbang hoe dit gaat aflopen!

Ze komt weer boven met een pijnlijk gezicht en verdwijnt dan weer onder water, terwijl ze weer een stuk naar beneden valt. Ik, niet wetend wat te doen, spring haar achterna maar bedenk bijna tegelijkertijd dat dat gekkenwerk is. Ondertussen dat Jolanda onderaan de waterval gaat staan en laat weten dat het goed met haar gaat, hang ik met twee handen aan een rots en ben bang dat ik haar achterna zal gaan. Ik roep Markus, die het dichtste bij staat (en altijd loopt te opscheppen over hoe sterk hij wel niet is) om een hand om me eruit te trekken. Dat doet hij, maar vergeet zichzelf schrap te zetten met als gevolg dat ik hem de stroming in sleur! Omid kan nog net zijn been grijpen en daar hangen we dan voor een seconde (wat een half uur voelt...).

Maar Omid kan ons niet houden en laat los, ik laat los en grijp de rots weer vast terwijl Markus voorbij komt zeilen om hetzelfde lot als Jolanda te ondergaan. Ik weet niet hoe, maar ik red het om uit de stroming te komen en via de rotsen uit het water te klimmen. Dan zie ik dat ook Markusonder aan de waterval staaten bekijken we de schade: schrammen en blauwe plekken, maar verder gelukkig niets! Dit had ook heel anders kunnen aflopen. Ik snap nog steeds niet waarom Jolanda nu zo rustig richting de waterval zwom! Ze had toch van te voren kunnen bedenken dat dat niet helemaal veilig was?... Gelukkig is het allemaal goed afgelopen en kunnen we er achteraf hartelijk om lachen.

Het is een paar dagen later, zaterdag. We gaan morgen naar Katherine om een kerk op te zoeken en dan kan ik mijn blog ook plaatsen. We hebben weer een werkweek achter de rug. Elke dag moeten Jolanda en ik nu bomen besproeien met een één of ander hormoon zodat de bomen met bladeren klein blijven. Scott rijdt op de trekker met een tank en wij hebben een tuinslang met haak in de handen die we om de stam heen moeten slaan. Dan komt er 5 sec het hormoon uit en daarna lopen we naar de volgende boom. Dat doen we dus nu dag in dag uit, echt vet interessant.... Nog 43.000 bomen te gaan...